Recensie
Recensie Netflix-serie 'Ponto Final'
Irritante Braziliaanse sitcom daagt de kijker uit om de eindhalte te halen.
Regie: Luciano Sabino | Cast: Rodrigo Sant'anna (Ivan), Faiska Alves (Ivandro), Polly Marinho (Marta), Nany People (Alê), Tuca Andrada (Robson), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 21-24 minuten | Jaar: 2024
Ponto Final is gefilmd in een studio voor een livepubliek, als een sitcom. Maar in plaats van een rustige woonkamer die de ruimte laat voor gevatte dialogen is de setting een chaotisch busstation. De acteurs werken hun teksten haastig af, want blijkbaar hebben zij zelf ook een bus te halen. Wanneer de camera over het publiek glijdt dat beleefd glimlachend simultaan begint te klappen, is duidelijk hoe geforceerd dit concept is. En dan moet de reis nog beginnen.
In principe gaat deze Braziliaanse serie over Ivan, die in scheiding ligt. Een basis voor herkenbare gezinsperikelen waar de ellende van een echtscheiding met humor wordt verlicht, zou je denken. Maar dat Ivan, Marta en zoon Ivandro een gezin vormen is nauwelijks merkbaar in alle drukte van de razendsnelle dialogen en rondrijdende bussen. Een traditionele sitcomset had de nadruk op de gezinsleden gelegd, voor net dat kleine beetje diepgang, maar in Ponto Final lijken de personages geen enkele band met elkaar te hebben. Ze kibbelen slechts in het wilde weg.
De grappen zijn niet herkenbaar, maar juist vergezocht of goedkoop. En ze vormen een spervuur; in hoog tempo worden de humorloze grappen afgewerkt, wat in combinatie met de achtergrond van een drukke straat voor irritatie zorgt. De afleveringen zijn nauwelijks twintig minuten lang en toch is de kijker na afloop compleet uitgeput. Knap dus als je alle afleveringen weet uit te zitten. Aan de titel te zien draait het om het eindstation en wie dat haalt verdient een medaille.
Wie aanvankelijk ook een medaille lijkt te verdienen, is degene die de serie van Nederlandse ondertiteling heeft voorzien. De constante dialogen bevatten erg veel woordgrappen en dubbelzinnigheden, maar de ondertitelaar ploetert verwoed door en weet er nog wat van te maken, hoewel duidelijk is dat sommige grappen in het Portugees waarschijnlijk beter overkomen. Echter, halverwege de serie slaan de gesprekken nergens meer op. De ondertitelaar is op dat punt duidelijk net zo moegestreden door de serie als ieder ander.
De makers vonden het kennelijk leuk om een aantal bloopers erin houden. Niet aan het einde, maar tijdens de scènes. Acteurs die in de lach schieten of hun teksten vergeten blijken absoluut geen interessante aanvulling. Misschien leuk voor Brazilianen die de acteurs kennen en fan zijn, maar bij de gemiddelde Nederlander zal dit alleen maar ergernis opwekken.
Het enige fascinerende is het vreemde kapsel van de hoofdpersoon. Dat zal vaak de aandacht van de kijker trekken, aangezien die de rode draad van het verhaal snel kwijt zal raken, als die er al is. De gebeurtenissen zijn in elke aflevering inhoudsloos en zelfs voor het niveau van een middelmatige romkom ondermaats.
De slotaflevering is dan ook tenenkrommend clichématig, zelfs al wordt nog enigszins gepoogd er iets origineels van te maken. Uiteindelijk blijkt er gewoonweg niet hard genoeg te zijn geprobeerd om van Ponto Final een noemenswaardige serie te maken. Schreeuwerige aandachttrekkerij moet afleiden van de gebakken lucht, maar dat blijkt niet te lukken.
Ponto Final is te zien bij Netflix.
Ponto Final is gefilmd in een studio voor een livepubliek, als een sitcom. Maar in plaats van een rustige woonkamer die de ruimte laat voor gevatte dialogen is de setting een chaotisch busstation. De acteurs werken hun teksten haastig af, want blijkbaar hebben zij zelf ook een bus te halen. Wanneer de camera over het publiek glijdt dat beleefd glimlachend simultaan begint te klappen, is duidelijk hoe geforceerd dit concept is. En dan moet de reis nog beginnen.
In principe gaat deze Braziliaanse serie over Ivan, die in scheiding ligt. Een basis voor herkenbare gezinsperikelen waar de ellende van een echtscheiding met humor wordt verlicht, zou je denken. Maar dat Ivan, Marta en zoon Ivandro een gezin vormen is nauwelijks merkbaar in alle drukte van de razendsnelle dialogen en rondrijdende bussen. Een traditionele sitcomset had de nadruk op de gezinsleden gelegd, voor net dat kleine beetje diepgang, maar in Ponto Final lijken de personages geen enkele band met elkaar te hebben. Ze kibbelen slechts in het wilde weg.
De grappen zijn niet herkenbaar, maar juist vergezocht of goedkoop. En ze vormen een spervuur; in hoog tempo worden de humorloze grappen afgewerkt, wat in combinatie met de achtergrond van een drukke straat voor irritatie zorgt. De afleveringen zijn nauwelijks twintig minuten lang en toch is de kijker na afloop compleet uitgeput. Knap dus als je alle afleveringen weet uit te zitten. Aan de titel te zien draait het om het eindstation en wie dat haalt verdient een medaille.
Wie aanvankelijk ook een medaille lijkt te verdienen, is degene die de serie van Nederlandse ondertiteling heeft voorzien. De constante dialogen bevatten erg veel woordgrappen en dubbelzinnigheden, maar de ondertitelaar ploetert verwoed door en weet er nog wat van te maken, hoewel duidelijk is dat sommige grappen in het Portugees waarschijnlijk beter overkomen. Echter, halverwege de serie slaan de gesprekken nergens meer op. De ondertitelaar is op dat punt duidelijk net zo moegestreden door de serie als ieder ander.
De makers vonden het kennelijk leuk om een aantal bloopers erin houden. Niet aan het einde, maar tijdens de scènes. Acteurs die in de lach schieten of hun teksten vergeten blijken absoluut geen interessante aanvulling. Misschien leuk voor Brazilianen die de acteurs kennen en fan zijn, maar bij de gemiddelde Nederlander zal dit alleen maar ergernis opwekken.
Het enige fascinerende is het vreemde kapsel van de hoofdpersoon. Dat zal vaak de aandacht van de kijker trekken, aangezien die de rode draad van het verhaal snel kwijt zal raken, als die er al is. De gebeurtenissen zijn in elke aflevering inhoudsloos en zelfs voor het niveau van een middelmatige romkom ondermaats.
De slotaflevering is dan ook tenenkrommend clichématig, zelfs al wordt nog enigszins gepoogd er iets origineels van te maken. Uiteindelijk blijkt er gewoonweg niet hard genoeg te zijn geprobeerd om van Ponto Final een noemenswaardige serie te maken. Schreeuwerige aandachttrekkerij moet afleiden van de gebakken lucht, maar dat blijkt niet te lukken.
Ponto Final is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
