Recensie
Recensie Netflix-serie 'Griselda'
De vrouwelijke Tony Montana stuit op veel weerstand van mannen... en dat is zielig?
Regie: Andrés Baiz | Cast: Sofia Vergara (Griselda Blanco), Martin Rodriguez (Rivi), Juliana Aidén Martinez (June), Camilo Jimenez Varon (Rafa), Vanessa Ferlito (Isabel), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 48-59 minuten | Jaar: 2024
De laatste jaren zijn er, terecht, heel wat films en series verschenen over vrouwen die werden ondermijnd en onderschat. Meerdere films draaiden om een vrouw die een bijdrage leverde aan de kunsten maar door haar man werd gedwongen om haar werk met zijn naam te ondertekenen. Gelukkig weten we nu beter. Maar de makers van Griselda lijken het niet helemaal te snappen. Ja, het was voor deze vrouw zeker moeilijker om een voet tussen de deur te krijgen dan voor mannen, maar aangezien dit verhaal gaat over een drugsbarones hoeven we toch zeker blij te zijn met haar succes?
De Colombiaanse Griselda Blanco vlucht naar Miami nadat ze haar gewelddadige echtgenoot heeft vermoord. Aangezien ze al een connectie heeft met een cocaïneleverancier besluit ze drugsbaas te worden. Maar Miami heeft er al meerdere en deze heren hebben geen behoefte aan een nieuwe concurrent. En aan een vrouwelijke al helemaal niet. Griselda laat zich niet tegenhouden.
Blanco heeft echt bestaan, maar Griselda is het type serie waarvan 'het waargebeurde verhaal' niet al te letterlijk moet worden genomen. De echte Griselda Blanco werd niet pas op latere leeftijd misdadiger (ze vermoordde al iemand toen ze elf jaar oud was) en had al criminele praktijken in de VS voordat ze in Miami belandde.
De eerste vier afleveringen gaan over de klim naar de top, die voor een vrouw veel moeilijker is dan voor een man. Dat is natuurlijk niet onwaar, maar de makers proberen daarmee sympathie op te wekken. Er moet worden gejuicht bij elke keer dat een bedreigde en vernederde Griselda van zich afbijt door gewelddadig terug te slaan. Of eigenlijk: wanneer ze mannen inhuurt om het namens haar te doen.
Nee, dit is echt het meest ongepaste plot om zo'n thema op te plakken. In Scarface gedraagt de door Al Pacino gespeelde Tony Montana zich als een arrogante patser, waardoor het wel duidelijk is dat deze gast wellicht even van zijn succes mag genieten maar uiteindelijk ten onder zal gaan. Griselda wordt neergezet als slachtoffer van een patriarchaat.
Ze wordt gespeeld door Sofia Vergara, bekend uit Modern Family en andere komische producties. Haar opvoeren als drugsbarones lijkt stuntcasting, maar dat blijkt niet het geval. Vergara heeft een vaste look, dus door een andere make-upstijl (en mogelijk een nepneus) is ze in de eerste instantie bijna onherkenbaar; enkel de stem geeft weg dat zij het is.
Net zoals in haar eerdere rollen wisselt Vergara tussen zeer goed en minder goed acteerwerk. Vooral wanneer ze Engels spreekt en een diep emotionele scène moet overbrengen schiet ze tekort. Maar wanneer ze Spaans spreekt, haar eigen taal, zijn haar lollige personages snel vergeten. Op stille momenten is ze zelfs dreigend. Griselda heeft een raar trekje: ze tekent met haar sigaret over de horizonlijn. Wanneer ze dat doet, komt Vergara overtuigend over als iemand waar je niet mee moet sollen.
De serie speelt zich eind jaren zeventig en begin jaren tachtig af. Die periode wordt tot leven gewekt met decors om je vingers bij af te likken. Enkele getoonde locaties kunnen onmogelijk een set zijn, wat betekent dat ergens nog een typische jarenzeventiglobby bestaat, inclusief glazen wandlift. De enige keer dat de illusie wordt doorbroken is wanneer iemand in een huis op de prairie wordt getoond. Het raam toont overduidelijk een nepuitzicht waarin zelfs tuimelkruid voorbij rolt. Voor de rest creëert het productieteam een feilloos tijdsbeeld.
Zo traag als Griselda's opkomst in vier afleveringen wordt getoond, zo snel slaat het om in aflevering vijf. Die begint drie jaar later en lijkt heel wat stappen te hebben overgeslagen. Wie van mening is dat Jack Nicholson in The Shining te snel van normaal naar psychopathisch gaat: Griselda bewijst dat het nog veel sneller kan. Wel is het een voordeel dat vanaf dit punt van de kijker geen medeleven meer wordt verwacht.
Daarna volgt al de laatste aflevering, want dit verhaal kan niet totaal anders eindigen dan hoe het in het echt ging. Het loopt een beetje af met een sisser. Griselda neemt een besluit dat ergens onvoorspelbaar en doordacht is, maar wel de mogelijkheid voor een daverend hoogtepunt verplettert. Vooral omdat de serie tegen die tijd de volle aandacht heeft gewonnen. Net wanneer de kijkervaring comfortabel is omdat je niet langer hoeft te empathiseren met een topcrimineel, komt de serie met een zachte, vroege landing ten einde.
Wat Griselda precies probeert te vertellen is niet helemaal duidelijk. Misschien de gebruikelijke wijsheid dat hoogmoed voor de val komt, maar dat zou een luie uitvlucht zijn. Desondanks niet verkeerd om een keer een waargebeurd drugsdrama te zien waarin een vrouw de boel runt. Het is ook zeker geen gevoelloze serie; Griselda heeft drie zoons die tegen wil en dank worden meegesleurd in haar wereldje. Maar dit is haar verhaal en het verloopt voornamelijk via de bekende weg.
Griselda is te zien bij Netflix.
De laatste jaren zijn er, terecht, heel wat films en series verschenen over vrouwen die werden ondermijnd en onderschat. Meerdere films draaiden om een vrouw die een bijdrage leverde aan de kunsten maar door haar man werd gedwongen om haar werk met zijn naam te ondertekenen. Gelukkig weten we nu beter. Maar de makers van Griselda lijken het niet helemaal te snappen. Ja, het was voor deze vrouw zeker moeilijker om een voet tussen de deur te krijgen dan voor mannen, maar aangezien dit verhaal gaat over een drugsbarones hoeven we toch zeker blij te zijn met haar succes?
De Colombiaanse Griselda Blanco vlucht naar Miami nadat ze haar gewelddadige echtgenoot heeft vermoord. Aangezien ze al een connectie heeft met een cocaïneleverancier besluit ze drugsbaas te worden. Maar Miami heeft er al meerdere en deze heren hebben geen behoefte aan een nieuwe concurrent. En aan een vrouwelijke al helemaal niet. Griselda laat zich niet tegenhouden.
Blanco heeft echt bestaan, maar Griselda is het type serie waarvan 'het waargebeurde verhaal' niet al te letterlijk moet worden genomen. De echte Griselda Blanco werd niet pas op latere leeftijd misdadiger (ze vermoordde al iemand toen ze elf jaar oud was) en had al criminele praktijken in de VS voordat ze in Miami belandde.
De eerste vier afleveringen gaan over de klim naar de top, die voor een vrouw veel moeilijker is dan voor een man. Dat is natuurlijk niet onwaar, maar de makers proberen daarmee sympathie op te wekken. Er moet worden gejuicht bij elke keer dat een bedreigde en vernederde Griselda van zich afbijt door gewelddadig terug te slaan. Of eigenlijk: wanneer ze mannen inhuurt om het namens haar te doen.
Nee, dit is echt het meest ongepaste plot om zo'n thema op te plakken. In Scarface gedraagt de door Al Pacino gespeelde Tony Montana zich als een arrogante patser, waardoor het wel duidelijk is dat deze gast wellicht even van zijn succes mag genieten maar uiteindelijk ten onder zal gaan. Griselda wordt neergezet als slachtoffer van een patriarchaat.
Ze wordt gespeeld door Sofia Vergara, bekend uit Modern Family en andere komische producties. Haar opvoeren als drugsbarones lijkt stuntcasting, maar dat blijkt niet het geval. Vergara heeft een vaste look, dus door een andere make-upstijl (en mogelijk een nepneus) is ze in de eerste instantie bijna onherkenbaar; enkel de stem geeft weg dat zij het is.
Net zoals in haar eerdere rollen wisselt Vergara tussen zeer goed en minder goed acteerwerk. Vooral wanneer ze Engels spreekt en een diep emotionele scène moet overbrengen schiet ze tekort. Maar wanneer ze Spaans spreekt, haar eigen taal, zijn haar lollige personages snel vergeten. Op stille momenten is ze zelfs dreigend. Griselda heeft een raar trekje: ze tekent met haar sigaret over de horizonlijn. Wanneer ze dat doet, komt Vergara overtuigend over als iemand waar je niet mee moet sollen.
De serie speelt zich eind jaren zeventig en begin jaren tachtig af. Die periode wordt tot leven gewekt met decors om je vingers bij af te likken. Enkele getoonde locaties kunnen onmogelijk een set zijn, wat betekent dat ergens nog een typische jarenzeventiglobby bestaat, inclusief glazen wandlift. De enige keer dat de illusie wordt doorbroken is wanneer iemand in een huis op de prairie wordt getoond. Het raam toont overduidelijk een nepuitzicht waarin zelfs tuimelkruid voorbij rolt. Voor de rest creëert het productieteam een feilloos tijdsbeeld.
Zo traag als Griselda's opkomst in vier afleveringen wordt getoond, zo snel slaat het om in aflevering vijf. Die begint drie jaar later en lijkt heel wat stappen te hebben overgeslagen. Wie van mening is dat Jack Nicholson in The Shining te snel van normaal naar psychopathisch gaat: Griselda bewijst dat het nog veel sneller kan. Wel is het een voordeel dat vanaf dit punt van de kijker geen medeleven meer wordt verwacht.
Daarna volgt al de laatste aflevering, want dit verhaal kan niet totaal anders eindigen dan hoe het in het echt ging. Het loopt een beetje af met een sisser. Griselda neemt een besluit dat ergens onvoorspelbaar en doordacht is, maar wel de mogelijkheid voor een daverend hoogtepunt verplettert. Vooral omdat de serie tegen die tijd de volle aandacht heeft gewonnen. Net wanneer de kijkervaring comfortabel is omdat je niet langer hoeft te empathiseren met een topcrimineel, komt de serie met een zachte, vroege landing ten einde.
Wat Griselda precies probeert te vertellen is niet helemaal duidelijk. Misschien de gebruikelijke wijsheid dat hoogmoed voor de val komt, maar dat zou een luie uitvlucht zijn. Desondanks niet verkeerd om een keer een waargebeurd drugsdrama te zien waarin een vrouw de boel runt. Het is ook zeker geen gevoelloze serie; Griselda heeft drie zoons die tegen wil en dank worden meegesleurd in haar wereldje. Maar dit is haar verhaal en het verloopt voornamelijk via de bekende weg.
Griselda is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
