Recensie
Recensie Netflix-serie 'Alexander: The Making of a God'
Alexander de Grote draait zich om in zijn onontdekte tombe van deze mislukte mix van docu en drama.
Regie: Stuart Elliott, Hugh Ballantyne, Mike Slee | Cast: Buck Braithwaite (Alexander), Mido Hamada (Darius), Will Stevens (Hephaestion), Dino Kelly (Ptolomeus), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 38-44 minuten | Jaar: 2024
Kennelijk is het vandaag de dag niet meer voldoende om de eigen verbeelding aan te spreken wil je de wereldgeschiedenis tot je laten komen. In de zucht om historische gebeurtenissen voor de fantasielozen onder ons een smoel te geven liet streamingdienst Netflix voor Queen Cleopatra het gewauwel van wetenschappers doorsnijden met nagespeelde scènes die wel heel vrij met de geschiedenis omsprongen. Hetzelfde trucje wordt nog eens uitgehaald met de Macedonische krijgsheer Alexander de Grote.
Alexander: The Making of a God focust op de periode waarin Alexander zijn zinnen heeft gezet op het Perzische rijk van Darius III. Zo'n drie eeuwen voor Christus hadden de Perzen met hun enorme rijk eigenlijk de wereld in handen. Nou, dat wilde Alexander ook wel. Wanneer hij zich tot koning laat kronen fluistert zijn moeder hem in dat hij eigenlijk een zoon van oppergod Zeus is, waarna het hem naar de bol stijgt. Met zijn leger besluit hij de grote troepenmacht van Darius te lijf te gaan, te beginnen in Klein-Azië wat grotendeels samenvalt met het huidige Turkije.
Maar liefst zes afleveringen van een kleine driekwartier worden gewijd aan Alexanders expansiedrift. Elke aflevering wordt ingeleid door een filosofisch ingestelde Egyptische hogepriesteres annex orakel die in vage termen de inborst en ambities van de hoofdpersoon uit de doeken doet. Ze wauwelt wat over de goden en lotsbestemming, maar wekt enkel gezucht en gefronste wenkbrauwen op. Een handjevol wetenschappers, die zich ongetwijfeld flink hebben ingelezen in Alexander de Grote maar praten alsof ze er zelf bij waren, leiden de nagespeelde scènes in. Dat er over veel aspecten van Alexanders leven onduidelijkheid of discussie was blijft volledig onderbelicht.
Het quasi-fictieve karakter van de afleveringen uit het leven van Alexander gaat al snel tegengaan. Het begint nog best aardig, want het lijkt er zowaar op dat er geen taboes gelden. Er zijn bronnen die beweren dat Alexander graag pleziertjes met andere mannen beleefde, in het bijzonder met zijn beste vriend Hephaestion. Maar, zo melden de kenners: er was in het oude Griekenland niet eens een woord voor homoseksualiteit en seksuele omgang tussen mannen was een normale gang van zaken.
De dramatische scènes zijn opgenomen in Marokko, maar deze wekken de indruk dat daarvoor steeds hetzelfde stuk woestijn als locatie is gebruikt. De vele gevechten voeren de boventoon, waarbij de camera dicht op de strijders zit, zodat de wijde omgeving en de omvang van het leger niet getoond hoeven te worden. Daarnaast heeft de computer overuren gedraaid, maar fraai oogt het geenszins.
Vooral het paleis van Darius in Babylon en het Egyptische Memphis ogen kunstmatig en onrealistisch. De decors zien er flets uit, want ook hier lijkt het productieteam er niet al te veel moeite in te willen steken. Er wordt overduidelijk een loopje met de geschiedenis genomen, waarbij de vele geschilpunten worden gepresenteerd als absolute waarheden. Diverse bronnen onderstrepen bijvoorbeeld het wrede karakter van Alexander de Grote, maar de wetenschappers zwijgen in alle toonaarden.
Alexander: The Making of a God begint en eindigt met een opgraving in Alexandrië in het huidige Egypte. Archeoloog Pepe Pakakosta heeft het tot haar levenswerk gemaakt om alles over Alexander de Grote te weten te komen, met als potentieel hoogtepunt de vondst van zijn tombe. Het kijken naar gravers die met een tandenborstel korrels zand opzij poetsen is boeiender dan de potsierlijke geschiedvervalsing die Netflix hier op ons afvuurt. Het maken van degelijk docudrama is een vak apart.
Alle creatieve pogingen om de wereldgeschiedenis of wetenschap toegankelijker te maken voor een breder publiek zijn aan te moedigen. Dat hier toch een grens aan zit wordt wel duidelijk na het zien van deze op historische gebeurtenissen gebaseerde onzin, dat er visueel veel te nep en modern uitziet en waarbij de sentimentele dialogen zelfs de tenen in de sandalen van de acteurs, die bijna allemaal uit de rolodex van een modellenbureau lijken te zijn geplukt, tot bloedens toe doen krommen.
Het orakel en de wetenschappers prevelen dat na de overwinning op Darius er een nog grotere tegenstander op Alexander staat op te wachten, namelijk hijzelf. Het duurde nog zeven jaar voor de heerser het leven liet. Of er nog een voortzetting in zit voor deze Netflix-serie? Laat het antwoord maar zitten.
Alexander: The Making of a God is te zien bij Netflix.
Kennelijk is het vandaag de dag niet meer voldoende om de eigen verbeelding aan te spreken wil je de wereldgeschiedenis tot je laten komen. In de zucht om historische gebeurtenissen voor de fantasielozen onder ons een smoel te geven liet streamingdienst Netflix voor Queen Cleopatra het gewauwel van wetenschappers doorsnijden met nagespeelde scènes die wel heel vrij met de geschiedenis omsprongen. Hetzelfde trucje wordt nog eens uitgehaald met de Macedonische krijgsheer Alexander de Grote.
Alexander: The Making of a God focust op de periode waarin Alexander zijn zinnen heeft gezet op het Perzische rijk van Darius III. Zo'n drie eeuwen voor Christus hadden de Perzen met hun enorme rijk eigenlijk de wereld in handen. Nou, dat wilde Alexander ook wel. Wanneer hij zich tot koning laat kronen fluistert zijn moeder hem in dat hij eigenlijk een zoon van oppergod Zeus is, waarna het hem naar de bol stijgt. Met zijn leger besluit hij de grote troepenmacht van Darius te lijf te gaan, te beginnen in Klein-Azië wat grotendeels samenvalt met het huidige Turkije.
Maar liefst zes afleveringen van een kleine driekwartier worden gewijd aan Alexanders expansiedrift. Elke aflevering wordt ingeleid door een filosofisch ingestelde Egyptische hogepriesteres annex orakel die in vage termen de inborst en ambities van de hoofdpersoon uit de doeken doet. Ze wauwelt wat over de goden en lotsbestemming, maar wekt enkel gezucht en gefronste wenkbrauwen op. Een handjevol wetenschappers, die zich ongetwijfeld flink hebben ingelezen in Alexander de Grote maar praten alsof ze er zelf bij waren, leiden de nagespeelde scènes in. Dat er over veel aspecten van Alexanders leven onduidelijkheid of discussie was blijft volledig onderbelicht.
Het quasi-fictieve karakter van de afleveringen uit het leven van Alexander gaat al snel tegengaan. Het begint nog best aardig, want het lijkt er zowaar op dat er geen taboes gelden. Er zijn bronnen die beweren dat Alexander graag pleziertjes met andere mannen beleefde, in het bijzonder met zijn beste vriend Hephaestion. Maar, zo melden de kenners: er was in het oude Griekenland niet eens een woord voor homoseksualiteit en seksuele omgang tussen mannen was een normale gang van zaken.
De dramatische scènes zijn opgenomen in Marokko, maar deze wekken de indruk dat daarvoor steeds hetzelfde stuk woestijn als locatie is gebruikt. De vele gevechten voeren de boventoon, waarbij de camera dicht op de strijders zit, zodat de wijde omgeving en de omvang van het leger niet getoond hoeven te worden. Daarnaast heeft de computer overuren gedraaid, maar fraai oogt het geenszins.
Vooral het paleis van Darius in Babylon en het Egyptische Memphis ogen kunstmatig en onrealistisch. De decors zien er flets uit, want ook hier lijkt het productieteam er niet al te veel moeite in te willen steken. Er wordt overduidelijk een loopje met de geschiedenis genomen, waarbij de vele geschilpunten worden gepresenteerd als absolute waarheden. Diverse bronnen onderstrepen bijvoorbeeld het wrede karakter van Alexander de Grote, maar de wetenschappers zwijgen in alle toonaarden.
Alexander: The Making of a God begint en eindigt met een opgraving in Alexandrië in het huidige Egypte. Archeoloog Pepe Pakakosta heeft het tot haar levenswerk gemaakt om alles over Alexander de Grote te weten te komen, met als potentieel hoogtepunt de vondst van zijn tombe. Het kijken naar gravers die met een tandenborstel korrels zand opzij poetsen is boeiender dan de potsierlijke geschiedvervalsing die Netflix hier op ons afvuurt. Het maken van degelijk docudrama is een vak apart.
Alle creatieve pogingen om de wereldgeschiedenis of wetenschap toegankelijker te maken voor een breder publiek zijn aan te moedigen. Dat hier toch een grens aan zit wordt wel duidelijk na het zien van deze op historische gebeurtenissen gebaseerde onzin, dat er visueel veel te nep en modern uitziet en waarbij de sentimentele dialogen zelfs de tenen in de sandalen van de acteurs, die bijna allemaal uit de rolodex van een modellenbureau lijken te zijn geplukt, tot bloedens toe doen krommen.
Het orakel en de wetenschappers prevelen dat na de overwinning op Darius er een nog grotere tegenstander op Alexander staat op te wachten, namelijk hijzelf. Het duurde nog zeven jaar voor de heerser het leven liet. Of er nog een voortzetting in zit voor deze Netflix-serie? Laat het antwoord maar zitten.
Alexander: The Making of a God is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
