Recensie
Recensie Netflix-serie 'Alexander: The Making of a God'
Alexander de Grote draait zich om in zijn onontdekte tombe van deze mislukte mix van documentaire en drama.
Regie: Stuart Elliott, Hugh Ballantyne, Mike Slee | Cast: Buck Braithwaite (Alexander), Mido Hamada (Darius), Will Stevens (Hephaestion), Dino Kelly (Ptolomeus), Alain Ali Washnevsky (Mazaeus), Waleed Elgadi (Bessus), Agni Scott (Stateira), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 38-44 minuten | Jaar: 2024
Kennelijk is het vandaag de dag niet meer voldoende om de eigen verbeelding aan te spreken om de wereldgeschiedenis tot je laten komen. In de zucht om historische gebeurtenissen voor de fantasielozen onder ons een smoel te geven liet streamingdienst Netflix voor Queen Cleopatra het gewauwel van wetenschappers doorsnijden met nagespeelde scènes die wel heel vrij met de geschiedenis omsprongen. Hetzelfde trucje wordt nog eens uitgehaald met de Macedonische krijgsheer Alexander de Grote.
Alexander: The Making of a God focust op de periode waarin Alexander zijn zinnen heeft gezet op het Perzische rijk van Darius III. Zo'n drie eeuwen voor Christus hadden de Perzen met hun enorme rijk praktisch de wereld in handen. Nou, dat wilde Alexander ook wel. Wanneer hij zich tot koning laat kronen fluistert zijn moeder hem in dat hij eigenlijk een zoon van oppergod Zeus is, waarna het hem naar de bol stijgt. Met zijn leger besluit hij de grote troepenmacht van Darius te lijf te gaan, te beginnen in Klein-Azië wat grotendeels samenvalt met het huidige Turkije.
Aan Alexanders expansiedrift worden maar liefst zes afleveringen gewijd, allemaal ingeleid door een filosofisch ingestelde Egyptische hogepriesteres annex orakel die in vage termen de inborst en ambities van de hoofdpersoon uit de doeken doet. Ze wauwelt wat over de goden en lotsbestemming, waarmee ze enkel voor gezucht en gefronste wenkbrauwen zorgt.
Een handjevol wetenschappers, die zich ongetwijfeld flink hebben ingelezen in Alexander de Grote maar praten alsof ze er zelf bij waren, leidt de nagespeelde scènes in. Dat er over veel aspecten van Alexanders leven onduidelijkheid of discussie was blijft volledig onderbelicht en veel geschilpunten worden gepresenteerd als absolute waarheden. Diverse bronnen onderstrepen bijvoorbeeld het wrede karakter van Alexander de Grote, maar de wetenschappers zwijgen daarover in alle toonaarden.
Het quasi-fictieve karakter van de vertelling gaat al snel tegengaan. Het begint nog best aardig, want het lijkt er zowaar op dat er geen taboes gelden. Er zijn bronnen die beweren dat Alexander graag pleziertjes met andere mannen beleefde, in het bijzonder met zijn beste vriend Hephaestion. Maar, zo melden de kenners: er was in het oude Griekenland niet eens een woord voor homoseksualiteit en seksuele omgang tussen mannen was een normale gang van zaken.
Visueel oogt deze productie veel te nep en modern. Voor de dramatische scènes, opgenomen in Marokko, lijkt steeds hetzelfde stuk woestijn te zijn gebruikt. De vele gevechten voeren de boventoon, met de camera steeds dicht op de strijders zodat de wijde omgeving en de omvang van het leger niet hoeven te worden getoond.
Ook de decors zien er flets uit, wat de indruk wekt dat het productieteam er niet al te veel moeite in wilde steken. Ook heeft de computer overuren gedraaid, maar het eindresultaat is geenszins fraai. Vooral het paleis van Darius in Babylon en het Egyptische Memphis ogen kunstmatig en onrealistisch. De sentimentele dialogen doen zelfs de tenen in de sandalen van de acteurs, die bijna allemaal uit de rolodex van een modellenbureau lijken te zijn geplukt, tot bloedens toe te krommen.
Alexander: The Making of a God begint en eindigt met een opgraving in Alexandrië in het huidige Egypte. Archeoloog Pepe Pakakosta heeft het tot haar levenswerk gemaakt om alles over Alexander de Grote te weten te komen, met als potentieel hoogtepunt de vondst van zijn tombe. Het kijken naar gravers die met een tandenborstel zandkorrels wegpoetsen is boeiender dan de potsierlijke geschiedvervalsing.
In principe valt elke poging om de wereldgeschiedenis voor een breder publiek toegankelijk te maken aan te moedigen, maar Alexander: The Making of a God maakt duidelijk dat daar toch een grens aan zit. Het maken van degelijk docudrama blijkt een vak apart. Het orakel en de wetenschappers prevelen dat na de overwinning op Darius een nog grotere tegenstander op Alexander staat op te wachten, namelijk hijzelf. Het duurde nog zeven jaar voor de heerser het leven liet. Betekent dat dat deze Netflix-serie een voortzetting krijgt? Laat het antwoord maar zitten.
Alexander: The Making of a God is te zien bij Netflix.
Kennelijk is het vandaag de dag niet meer voldoende om de eigen verbeelding aan te spreken om de wereldgeschiedenis tot je laten komen. In de zucht om historische gebeurtenissen voor de fantasielozen onder ons een smoel te geven liet streamingdienst Netflix voor Queen Cleopatra het gewauwel van wetenschappers doorsnijden met nagespeelde scènes die wel heel vrij met de geschiedenis omsprongen. Hetzelfde trucje wordt nog eens uitgehaald met de Macedonische krijgsheer Alexander de Grote.
Alexander: The Making of a God focust op de periode waarin Alexander zijn zinnen heeft gezet op het Perzische rijk van Darius III. Zo'n drie eeuwen voor Christus hadden de Perzen met hun enorme rijk praktisch de wereld in handen. Nou, dat wilde Alexander ook wel. Wanneer hij zich tot koning laat kronen fluistert zijn moeder hem in dat hij eigenlijk een zoon van oppergod Zeus is, waarna het hem naar de bol stijgt. Met zijn leger besluit hij de grote troepenmacht van Darius te lijf te gaan, te beginnen in Klein-Azië wat grotendeels samenvalt met het huidige Turkije.
Aan Alexanders expansiedrift worden maar liefst zes afleveringen gewijd, allemaal ingeleid door een filosofisch ingestelde Egyptische hogepriesteres annex orakel die in vage termen de inborst en ambities van de hoofdpersoon uit de doeken doet. Ze wauwelt wat over de goden en lotsbestemming, waarmee ze enkel voor gezucht en gefronste wenkbrauwen zorgt.
Een handjevol wetenschappers, die zich ongetwijfeld flink hebben ingelezen in Alexander de Grote maar praten alsof ze er zelf bij waren, leidt de nagespeelde scènes in. Dat er over veel aspecten van Alexanders leven onduidelijkheid of discussie was blijft volledig onderbelicht en veel geschilpunten worden gepresenteerd als absolute waarheden. Diverse bronnen onderstrepen bijvoorbeeld het wrede karakter van Alexander de Grote, maar de wetenschappers zwijgen daarover in alle toonaarden.
Het quasi-fictieve karakter van de vertelling gaat al snel tegengaan. Het begint nog best aardig, want het lijkt er zowaar op dat er geen taboes gelden. Er zijn bronnen die beweren dat Alexander graag pleziertjes met andere mannen beleefde, in het bijzonder met zijn beste vriend Hephaestion. Maar, zo melden de kenners: er was in het oude Griekenland niet eens een woord voor homoseksualiteit en seksuele omgang tussen mannen was een normale gang van zaken.
Visueel oogt deze productie veel te nep en modern. Voor de dramatische scènes, opgenomen in Marokko, lijkt steeds hetzelfde stuk woestijn te zijn gebruikt. De vele gevechten voeren de boventoon, met de camera steeds dicht op de strijders zodat de wijde omgeving en de omvang van het leger niet hoeven te worden getoond.
Ook de decors zien er flets uit, wat de indruk wekt dat het productieteam er niet al te veel moeite in wilde steken. Ook heeft de computer overuren gedraaid, maar het eindresultaat is geenszins fraai. Vooral het paleis van Darius in Babylon en het Egyptische Memphis ogen kunstmatig en onrealistisch. De sentimentele dialogen doen zelfs de tenen in de sandalen van de acteurs, die bijna allemaal uit de rolodex van een modellenbureau lijken te zijn geplukt, tot bloedens toe te krommen.
Alexander: The Making of a God begint en eindigt met een opgraving in Alexandrië in het huidige Egypte. Archeoloog Pepe Pakakosta heeft het tot haar levenswerk gemaakt om alles over Alexander de Grote te weten te komen, met als potentieel hoogtepunt de vondst van zijn tombe. Het kijken naar gravers die met een tandenborstel zandkorrels wegpoetsen is boeiender dan de potsierlijke geschiedvervalsing.
In principe valt elke poging om de wereldgeschiedenis voor een breder publiek toegankelijk te maken aan te moedigen, maar Alexander: The Making of a God maakt duidelijk dat daar toch een grens aan zit. Het maken van degelijk docudrama blijkt een vak apart. Het orakel en de wetenschappers prevelen dat na de overwinning op Darius een nog grotere tegenstander op Alexander staat op te wachten, namelijk hijzelf. Het duurde nog zeven jaar voor de heerser het leven liet. Betekent dat dat deze Netflix-serie een voortzetting krijgt? Laat het antwoord maar zitten.
Alexander: The Making of a God is te zien bij Netflix.
