Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'The Dynasty: New England Patriots'
Terugblik op de zegejaren van American footballploeg beschouwt veel, maar onthult weinig.
Regie: Matthew Hamacheck | Afleveringen: 10 | Speelduur: 34-51 minuten | Jaar: 2024
Het is een paradox om je vingers bij af te likken: tussen 9/11 en de coronapandemie wonnen de New England Patriots maar liefst zesmaal de Super Bowl en toch ging het in de media vaak vooral over randzaken. Corruptie, rivaliteit en zelfs moord; de makers van The Dynasty: New England Patriots nemen uitgebreid de tijd om op de dubbelzinnige zegejaren van deze gevierde American footballploeg terug te blikken. Het beschouwende eindresultaat is het bekijken waard, maar wordt wel getekend door de halsstarrige houding van de twee absolute hoofdrolspelers.
"Tom verzekerde me dat zijn selectie de beste keuze was die ik ooit had kunnen maken," glinstert Robert Kraft aan het begin van dit ambigue sportsprookje. Tom is Tom Brady, de ex-quarterback van het team dat de miljonair en clubeigenaar sinds 1994 onder zijn hoede had. De steenrijke Kraft droomde groot, maar kon zijn plannen pas vanaf 2000 echt gaan verwezenlijken, toen de komst van trainer Bill Belichick samenviel met de draft van de toen tweeëntwintigjarige Brady.
The Dynasty laat zien hoe de komst van Belichick en Brady de New England Patriots tot grote hoogten stuwde. Voordat de ego's van deze twee alfa's zo hard botsten dat hun wegen scheidden, domineerde het onwaarschijnlijke duo bijna twintig jaar lang de American footballsport. "We werkten voor Bill, maar speelden voor Tom," klinkt het al vroeg in de serie. Om de geleidelijk ontluikende spanning tussen de twee tastbaar te maken, praten de makers niet alleen met de hoofdrolspelers zelf, maar ook met hun vaste bemiddelaar Kraft (die beide krachten niet kwijt wilde), familieleden van Brady en verschillende oud-teamgenoten.
Met kenmerkende overdrijving – op den duur worden de beelden uit het wedstrijdarchief zelfs een moment begeleid door een compositie van Verdi – balanceren de afleveringen telkens tussen lyrische hoogte- en dieptepunten en meer afstandelijke interviewfragmenten. Visueel wordt het nooit zo flitsend als in de recente Netflix-serie Quarterback (warm aanbevolen), maar als de Patriots op een compleet besneeuwd veld terugkomen van een achterstand, loont het toch om voor de verandering eens niet naar verjaarde YouTube-filmpjes te hoeven kijken.
Omdat de opkomst en suprematie van The Dynasty jarenlang op de voet werd gevolgd door Amerikaanse media, is er meer dan genoeg materiaal om de afleveringen opzienbarend te maken. Die archiefweelde is echter ook een valkuil. In de loop van de afleveringen halen de makers alle relletjes nog eens boven water, van 'spygate', over het vermeende afluisteren van tactieken, tot 'deflategate', over de vermeende manipulatie van de speelbal.
Beklemmender nog is de geschiedenis van Aaron Hernandez, een talentvolle probleemjongen die zijn carrière in 2013 om zeep hielp door een moord te plegen. Nam de club met het tekenen van Hernandez een groter risico dan in 2010 verantwoord was? Dat de jonge Amerikaan zou ontsporen stond niet in de sterren geschreven, maar kondigde zich wel aan. Het is waarschijnlijk dat Belicheck en Kraft wel inzagen dat ze met vuur speelden, maar zich lieten verblinden door de kans op wedstrijdsucces.
Voorspelbaar genoeg reageren de hoofdrolspelers van toen zoals ze destijds ook deden: ze weigeren het volledige verhaal te vertellen. De halsstarrige houding van Brady en vooral Belichick maakt het werk voor de interviewer er niet makkelijker op en zorgt bij vlagen voor een ietwat frustrerende kijkervaring. Wat is de toegevoegde waarde van hun medewerking als deze footballlegendes nauwelijks iets van betekenis te melden hebben? Kraft is als enige een stuk opener en ergens voelt dat gegeven alsnog als een openbaring: de mannen die de Patriots groot maakten, acteren alsof ze ook nu nog iets te verliezen hebben.
De fans van het eerste uur zullen maling hebben aan de wantrouwende, gereserveerde wijze waarop de coach en de sterspeler hun (vermeende) zwarte bladzijden omslaan. Voor hen kan vooral Brady nooit meer stuk. In dat licht is de documentaire bovengemiddeld interessant: als in de negende aflevering Belichecks band met Donald Trump aan bod komt, lijken de makers voor het eerst serieus kleur te bekennen. De nalatenschap van Belicheck en Brady moet als een harmonieus geheel worden beschouwd, echoën de meest feestelijke wedstrijdbeelden. En toch voelt de serie als een afscheid zonder slingers.
The Dynasty: New England Patriots is te zien bij Apple TV+.
Het is een paradox om je vingers bij af te likken: tussen 9/11 en de coronapandemie wonnen de New England Patriots maar liefst zesmaal de Super Bowl en toch ging het in de media vaak vooral over randzaken. Corruptie, rivaliteit en zelfs moord; de makers van The Dynasty: New England Patriots nemen uitgebreid de tijd om op de dubbelzinnige zegejaren van deze gevierde American footballploeg terug te blikken. Het beschouwende eindresultaat is het bekijken waard, maar wordt wel getekend door de halsstarrige houding van de twee absolute hoofdrolspelers.
"Tom verzekerde me dat zijn selectie de beste keuze was die ik ooit had kunnen maken," glinstert Robert Kraft aan het begin van dit ambigue sportsprookje. Tom is Tom Brady, de ex-quarterback van het team dat de miljonair en clubeigenaar sinds 1994 onder zijn hoede had. De steenrijke Kraft droomde groot, maar kon zijn plannen pas vanaf 2000 echt gaan verwezenlijken, toen de komst van trainer Bill Belichick samenviel met de draft van de toen tweeëntwintigjarige Brady.
The Dynasty laat zien hoe de komst van Belichick en Brady de New England Patriots tot grote hoogten stuwde. Voordat de ego's van deze twee alfa's zo hard botsten dat hun wegen scheidden, domineerde het onwaarschijnlijke duo bijna twintig jaar lang de American footballsport. "We werkten voor Bill, maar speelden voor Tom," klinkt het al vroeg in de serie. Om de geleidelijk ontluikende spanning tussen de twee tastbaar te maken, praten de makers niet alleen met de hoofdrolspelers zelf, maar ook met hun vaste bemiddelaar Kraft (die beide krachten niet kwijt wilde), familieleden van Brady en verschillende oud-teamgenoten.
Met kenmerkende overdrijving – op den duur worden de beelden uit het wedstrijdarchief zelfs een moment begeleid door een compositie van Verdi – balanceren de afleveringen telkens tussen lyrische hoogte- en dieptepunten en meer afstandelijke interviewfragmenten. Visueel wordt het nooit zo flitsend als in de recente Netflix-serie Quarterback (warm aanbevolen), maar als de Patriots op een compleet besneeuwd veld terugkomen van een achterstand, loont het toch om voor de verandering eens niet naar verjaarde YouTube-filmpjes te hoeven kijken.
Omdat de opkomst en suprematie van The Dynasty jarenlang op de voet werd gevolgd door Amerikaanse media, is er meer dan genoeg materiaal om de afleveringen opzienbarend te maken. Die archiefweelde is echter ook een valkuil. In de loop van de afleveringen halen de makers alle relletjes nog eens boven water, van 'spygate', over het vermeende afluisteren van tactieken, tot 'deflategate', over de vermeende manipulatie van de speelbal.
Beklemmender nog is de geschiedenis van Aaron Hernandez, een talentvolle probleemjongen die zijn carrière in 2013 om zeep hielp door een moord te plegen. Nam de club met het tekenen van Hernandez een groter risico dan in 2010 verantwoord was? Dat de jonge Amerikaan zou ontsporen stond niet in de sterren geschreven, maar kondigde zich wel aan. Het is waarschijnlijk dat Belicheck en Kraft wel inzagen dat ze met vuur speelden, maar zich lieten verblinden door de kans op wedstrijdsucces.
Voorspelbaar genoeg reageren de hoofdrolspelers van toen zoals ze destijds ook deden: ze weigeren het volledige verhaal te vertellen. De halsstarrige houding van Brady en vooral Belichick maakt het werk voor de interviewer er niet makkelijker op en zorgt bij vlagen voor een ietwat frustrerende kijkervaring. Wat is de toegevoegde waarde van hun medewerking als deze footballlegendes nauwelijks iets van betekenis te melden hebben? Kraft is als enige een stuk opener en ergens voelt dat gegeven alsnog als een openbaring: de mannen die de Patriots groot maakten, acteren alsof ze ook nu nog iets te verliezen hebben.
De fans van het eerste uur zullen maling hebben aan de wantrouwende, gereserveerde wijze waarop de coach en de sterspeler hun (vermeende) zwarte bladzijden omslaan. Voor hen kan vooral Brady nooit meer stuk. In dat licht is de documentaire bovengemiddeld interessant: als in de negende aflevering Belichecks band met Donald Trump aan bod komt, lijken de makers voor het eerst serieus kleur te bekennen. De nalatenschap van Belicheck en Brady moet als een harmonieus geheel worden beschouwd, echoën de meest feestelijke wedstrijdbeelden. En toch voelt de serie als een afscheid zonder slingers.
The Dynasty: New England Patriots is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
