search
Recensie Videoland-serie 'Stolen: Catching the Art Thieves'
Recensie

Recensie Videoland-serie 'Stolen: Catching the Art Thieves'

Driedelige documentaire gaat diep in op het hoe en waarom achter kunstroven.

Regie: Stuart Elliott, Hugh Ballantyne | Afleveringen: 3 | Speelduur: 58 minuten | Jaar: 2022

Waarom zou je kunstwerken stelen waarvan iedereen weet hoe ze eruit zien en wanneer ze zijn gestolen? Die kun je namelijk niet bepaald op Marktplaats zetten. Wie zijn toch die mensen die een wereldberoemd, gestolen schilderij aan de muur hebben hangen? Waarschijnlijk internationale topcriminelen bij wie je niet relaxed op de thee kunt komen om de inrichting van de woonkamer te bewonderen. Wie gefascineerd is door het gegeven dat er boeven zijn die liever een schilderij ter waarde van vierendertig miljoen euro stelen dan televisies of Pokémonkaarten kan terecht bij Stolen: Catching the Art Thieves.

In deze documentaire komt niet alleen het hoe, maar ook het waarom van kunstdiefstal aan bod, evenals de verschillende manieren van geld verdienen en baat hebben bij het roven van beroemde kunst. Naast de soms spannende klopjachten als gevolg van de diefstal van beroemde kunstwerken worden ook de achterliggende redenen van kunstroof behandeld. Zeer interessant, want waarom zou je iets stelen dat zo beroemd is dat het doorverkopen ervan belachelijk moeilijk moet zijn?

In drie afleveringen behandelt de documentaire drie kunstroven. Als eerste het waarschijnlijk beroemdste schilderij dat ooit is gestolen: De Schreeuw van Edvard Munch, dat samen met een minder bekend schilderij werd ontvreemd uit het Nationaal Museum in Oslo. Hoewel deze schilderijen in Noorwegen en daarbuiten zeer geliefd zijn, laat de documentaire opvallend weinig emotie zien. Er is vooral een droge opsomming van feiten die niet echt tot de verbeelding spreken. De gevoelsfactor van kunstroof lijkt niet helemaal te worden begrepen.

De feitenopsomming is bij vlagen nog incompleet ook. Belangrijke gebeurtenissen worden niet goed of zelfs helemaal niet uitgelegd of in beeld gebracht. Soms heeft dat te maken met de geheimhouding waaraan de politie is gebonden. Andere dingen blijven voor de kijker en ook de betrokkenen in de zaak zelf een mysterie. De eerste aflevering heeft gelukkig wel met een mooi, emotioneel einde dat benadrukt hoeveel de kunst voor de betrokkenen betekent.

Na een moeizaam begin worden de afleveringen spannender en gedetailleerder. De interviews worden persoonlijker, met goede vragen die meer oprechte reacties uitlokken. Hoewel de politie in Engeland en Zweden eveneens aan geheimhouding gebonden is, vertellen de betrokkenen in de kunstroven die hier plaatsvonden aanzienlijk meer. In geuren en kleuren wordt beschreven hoe de ingenieuze zaken in zijn werk gingen, bijna net zo levendig als de kunstwerken zelf.

De kunstwerken in afleveringen twee en drie zijn weliswaar minder bekend dan De Schreeuw, maar de roof hiervan heeft toch tot menig film en stripboek geïnspireerd. Vooral de manier van winst maken op gestolen kunst is fascinerend: niet alleen de dieven krijgen een aandeel, maar ook een hele schare aan verwachte en onverwachte andere spelers. Wie zich door de slaapverwekkende eerste aflevering weet te worstelen wordt rijkelijk beloond met alle wonderlijke aspecten van de wereld van kunstroof.

★★★☆☆

Stolen: Catching the Art Thieves is te zien bij Videoland.

Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.

Aanbevolen artikelen