Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Vince Staples Show'
Rapper Vince Staples parodieert zijn eigen leven, maar weet ook non-fans te intrigeren.
Regie: William Stefan Smith, Ben Younger | Cast: Vince Staples (Vince Staples), Andrea Ellsworth (Deja), Watts Homie Quan (The Homie), Vanessa Bell Calloway (Anita), Tiberius Byrd (Deshaun), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 19-26 minuten | Jaar: 2024
Rapper Vince Staples slaat zijn creatieve vleugels uit en besluit de televisiewereld binnen te treden. Wat volgt is een absurdistische verfilming van zijn eigen leven, waarin hij in vijf korte afleveringen verschillende situaties en ervaringen uitvergroot in beeld brengt. Daarmee treedt Staples in de voetsporen van Donald Glover, die met series als Atlanta en Swarm een nieuw soort komedie op poten zette.
The Vince Staples Show bevat eigenlijk geen doorlopend verhaal; de enige rode draad is Staples zelf. Hij vervult de centrale rol in alle afleveringen, waarmee de kijker inzage krijgt in zijn (fictieve) leven. Om de absurditeit hoog te houden maakt de serie stug onderscheid tussen de echte Vince Staples en zijn gefictionaliseerde zelf.
Om de willekeur nog groter te maken persifleert elke aflevering een ander televisiegenre. Zo zijn er uitstapjes richting het detectivegenre, evenals een avonturenverhaal en een bankoverval. En dat allemaal in vijf afleveringen van twintig minuten. Zo blijft het fris om naar Staples' leven te kijken, zelfs voor mensen die zijn muziek niet kennen.
De afleveringen bestaan daarnaast uit korte, absurdistische sketches. Door de karakteristieke decors zijn deze visueel aangenaam, maar doordat de focus ligt op stijl voelen ze toch vooral als losse flodders. Gezien de insteek van de serie is dat niet direct negatief, maar door de visuele stijl dringt de vergelijking met Atlanta zich op en in die schaduw kan The Vince Staples Show wat karig aanvoelen. De schoonheid en diepgang zit voornamelijk in het auditieve. Doordat Staples van audio een prioriteit maakt, is duidelijk te merken dat hij vooral muzikant is. Aldus wordt de ruimte opgevuld met muziek en geluidseffecten.
Er wordt natuurlijk meer bedoeld dan alleen het letterlijke, maar de maatschappijkritiek is nog enigszins achtergesteld. Bekende kwesties worden aangekaart, maar buiten de grappen om treden ze amper naar de voorgrond. Door stevig in te zetten op sketchkomedie brengt The Vince Staples Show wel een verfrissende kijk op de zwarte sitcom. En daarmee lijkt de serie vooral op Loiter Squad, maar dan met groter budget.
Voor fans van zwarte sitcoms is The Vince Staples Show zeker een aanrader. Niet alleen vanwege de overduidelijke verwijzingen, maar ook zeker door de voorliefde die Staples zelf voor het genre heeft. Maar het zijn uiteindelijk zijn persoonlijke ervaringen die de serie prachtig kleuren. Zo kan The Vince Staples Show zich onderscheiden van de rest, zonder de creatieve invloeden te verstoppen en eer te betuigen aan zijn collega's.
The Vince Staples Show is te zien bij Netflix.
Rapper Vince Staples slaat zijn creatieve vleugels uit en besluit de televisiewereld binnen te treden. Wat volgt is een absurdistische verfilming van zijn eigen leven, waarin hij in vijf korte afleveringen verschillende situaties en ervaringen uitvergroot in beeld brengt. Daarmee treedt Staples in de voetsporen van Donald Glover, die met series als Atlanta en Swarm een nieuw soort komedie op poten zette.
The Vince Staples Show bevat eigenlijk geen doorlopend verhaal; de enige rode draad is Staples zelf. Hij vervult de centrale rol in alle afleveringen, waarmee de kijker inzage krijgt in zijn (fictieve) leven. Om de absurditeit hoog te houden maakt de serie stug onderscheid tussen de echte Vince Staples en zijn gefictionaliseerde zelf.
Om de willekeur nog groter te maken persifleert elke aflevering een ander televisiegenre. Zo zijn er uitstapjes richting het detectivegenre, evenals een avonturenverhaal en een bankoverval. En dat allemaal in vijf afleveringen van twintig minuten. Zo blijft het fris om naar Staples' leven te kijken, zelfs voor mensen die zijn muziek niet kennen.
De afleveringen bestaan daarnaast uit korte, absurdistische sketches. Door de karakteristieke decors zijn deze visueel aangenaam, maar doordat de focus ligt op stijl voelen ze toch vooral als losse flodders. Gezien de insteek van de serie is dat niet direct negatief, maar door de visuele stijl dringt de vergelijking met Atlanta zich op en in die schaduw kan The Vince Staples Show wat karig aanvoelen. De schoonheid en diepgang zit voornamelijk in het auditieve. Doordat Staples van audio een prioriteit maakt, is duidelijk te merken dat hij vooral muzikant is. Aldus wordt de ruimte opgevuld met muziek en geluidseffecten.
Er wordt natuurlijk meer bedoeld dan alleen het letterlijke, maar de maatschappijkritiek is nog enigszins achtergesteld. Bekende kwesties worden aangekaart, maar buiten de grappen om treden ze amper naar de voorgrond. Door stevig in te zetten op sketchkomedie brengt The Vince Staples Show wel een verfrissende kijk op de zwarte sitcom. En daarmee lijkt de serie vooral op Loiter Squad, maar dan met groter budget.
Voor fans van zwarte sitcoms is The Vince Staples Show zeker een aanrader. Niet alleen vanwege de overduidelijke verwijzingen, maar ook zeker door de voorliefde die Staples zelf voor het genre heeft. Maar het zijn uiteindelijk zijn persoonlijke ervaringen die de serie prachtig kleuren. Zo kan The Vince Staples Show zich onderscheiden van de rest, zonder de creatieve invloeden te verstoppen en eer te betuigen aan zijn collega's.
The Vince Staples Show is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
