Recensie
'Palm Royale': voormalige schoonheidskoningin met een meerderwaardigheidscomplex
Zelfs een cast vol heerlijke acteurs kan niet voorkomen dat deze soapy serie een warboel wordt.
Regie: Tate Taylor, Abe Sylvia, Stephanie Laing, e.a. | Cast: Kristin Wiig (Maxine), Josh Lucas (Douglas), Ricky Martin (Robert), Laura Dern (Linda), Allison Janey (Evelyn), Carol Burnett (Norma), Leslie Bibb (Dinah), Julia Duffy (Mary), Kaia Gerber (Mitzi), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 45-55 minuten | Jaar: 2024
Wie nog moet worden overtuigd van de komische talenten van Kristen Wiig doet er goed aan om online eens wat sketches van het befaamde Saturday Night Live op te zoeken. Bijvoorbeeld haar imitatie van Liza Minelli die zich afvraagt hoe ze een lamp uit moet doen. Absurdisme ten top, waarmee Wiig zich niet alleen een ongekend imitator toont maar ook een begenadigd komediant. Zowel fysiek als verbaal.
Met haar tragisch-komische hoofdrol in Palm Royale gooit Wiig het over een heel andere boeg. Voormalige schoonheidskoningin Maxine is ervan overtuigd dat wie als een dubbeltje is geboren toch ooit een kwartje kan worden, dus zet ze in het extravagante Palm Beach te Florida alles op alles om te worden opgenomen door een stel verwende socialites.
Het eerste plan is zichzelf toegang verschaffen tot de chique Palm Royale-club, waar verveelde 'trophy wives' hun voldoening halen uit het spekken van goede doelen. Maxine legt al snel contact met dit gezelschap, maar deze vrouwen moeten aanvankelijk niets hebben van deze vreemde snuiter die toch een tikkeltje ordinair is. Wat wel helpt is dat Maxines echtgenoot, piloot Douglas, de neef is van societyopperhoofd Norma. Maar laat zij nou net in coma liggen, een ideale staat om compleet te worden kaalgeplukt.
Palm Royale begint krachtig met een hoofdpersoon waar een boel nepheid aan kleeft, maar die toch sympathie weet op te wekken. Vooral omdat ze zo lekker contrasteert met alle poeha waarze zich zo graag mee wil meten. Het plan om zichzelf de club binnen te werken pakt verrassend uit. Vervolgens gooien de schrijvers er een wirwar van plots tegenaan, waardoor Maxine niet alleen een behoorlijk inconsistent personage blijkt, maar ook naar de zijlijn wordt gedrukt.
In de hoop voorgoed in de armen te worden gesloten van de dames waar ze zo tegen opkijkt, neemt Maxine de organisatie op zich van het fameuze Beach Ball. Om tot dat punt te komen wordt een keur aan bijfiguren opgevoerd: van een door gebrek aan gezichtsbeharing opvallend jeugdig ogende Ricky Martin tot de zweverige Linda, gespeeld door Laura Dern. Dit personage laat al snel haar ware aard zien, vooral wanneer Norma's rolodex moet worden gejat, die volstaat met 'dirt' en 'juice' over de dames van Palm Beach.
Wiig is aanstekelijk en briljant in haar vertolking. Dat geldt tevens voor een hoogbejaarde Carol Burnett, die aanvankelijk alleen stokstijf in bed ligt maar langzaamaan ontdooit. De sets en kostuums zijn extravagant, weelderig en over de top (de serie speelt zich immers af in 1969) en de toon is heerlijk camp en kitsch. Dit alles blijkt echter behang voor een overdaad aan soapachtige verwikkelingen die uitmonden in een boel onzinnigheden en een nauwelijks te ontwarren kluwen aan subplots.
De sarcastische toon waarmee Palm Royale aftrapt, weet de serie niet vol te houden. Relativering en zelfkritiek ontbreken en het hoofdpersonage wordt er gaandeweg niet subtieler op. Uiteindelijk draait het verhaal vooral om uiterlijk vertoon door gewiekste maar enigszins platte personages. Het had best een tikkeltje valser gemogen, zowel qua kritiek als wat betreft de maatschappij een spiegel voorhouden. Er is namelijk best een verband te vinden met de leegheid van de huidige Instagram-generatie.
Palm Royale is te zien bij Apple TV+.
Wie nog moet worden overtuigd van de komische talenten van Kristen Wiig doet er goed aan om online eens wat sketches van het befaamde Saturday Night Live op te zoeken. Bijvoorbeeld haar imitatie van Liza Minelli die zich afvraagt hoe ze een lamp uit moet doen. Absurdisme ten top, waarmee Wiig zich niet alleen een ongekend imitator toont maar ook een begenadigd komediant. Zowel fysiek als verbaal.
Met haar tragisch-komische hoofdrol in Palm Royale gooit Wiig het over een heel andere boeg. Voormalige schoonheidskoningin Maxine is ervan overtuigd dat wie als een dubbeltje is geboren toch ooit een kwartje kan worden, dus zet ze in het extravagante Palm Beach te Florida alles op alles om te worden opgenomen door een stel verwende socialites.
Het eerste plan is zichzelf toegang verschaffen tot de chique Palm Royale-club, waar verveelde 'trophy wives' hun voldoening halen uit het spekken van goede doelen. Maxine legt al snel contact met dit gezelschap, maar deze vrouwen moeten aanvankelijk niets hebben van deze vreemde snuiter die toch een tikkeltje ordinair is. Wat wel helpt is dat Maxines echtgenoot, piloot Douglas, de neef is van societyopperhoofd Norma. Maar laat zij nou net in coma liggen, een ideale staat om compleet te worden kaalgeplukt.
Palm Royale begint krachtig met een hoofdpersoon waar een boel nepheid aan kleeft, maar die toch sympathie weet op te wekken. Vooral omdat ze zo lekker contrasteert met alle poeha waarze zich zo graag mee wil meten. Het plan om zichzelf de club binnen te werken pakt verrassend uit. Vervolgens gooien de schrijvers er een wirwar van plots tegenaan, waardoor Maxine niet alleen een behoorlijk inconsistent personage blijkt, maar ook naar de zijlijn wordt gedrukt.
In de hoop voorgoed in de armen te worden gesloten van de dames waar ze zo tegen opkijkt, neemt Maxine de organisatie op zich van het fameuze Beach Ball. Om tot dat punt te komen wordt een keur aan bijfiguren opgevoerd: van een door gebrek aan gezichtsbeharing opvallend jeugdig ogende Ricky Martin tot de zweverige Linda, gespeeld door Laura Dern. Dit personage laat al snel haar ware aard zien, vooral wanneer Norma's rolodex moet worden gejat, die volstaat met 'dirt' en 'juice' over de dames van Palm Beach.
Wiig is aanstekelijk en briljant in haar vertolking. Dat geldt tevens voor een hoogbejaarde Carol Burnett, die aanvankelijk alleen stokstijf in bed ligt maar langzaamaan ontdooit. De sets en kostuums zijn extravagant, weelderig en over de top (de serie speelt zich immers af in 1969) en de toon is heerlijk camp en kitsch. Dit alles blijkt echter behang voor een overdaad aan soapachtige verwikkelingen die uitmonden in een boel onzinnigheden en een nauwelijks te ontwarren kluwen aan subplots.
De sarcastische toon waarmee Palm Royale aftrapt, weet de serie niet vol te houden. Relativering en zelfkritiek ontbreken en het hoofdpersonage wordt er gaandeweg niet subtieler op. Uiteindelijk draait het verhaal vooral om uiterlijk vertoon door gewiekste maar enigszins platte personages. Het had best een tikkeltje valser gemogen, zowel qua kritiek als wat betreft de maatschappij een spiegel voorhouden. Er is namelijk best een verband te vinden met de leegheid van de huidige Instagram-generatie.
Palm Royale is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Palm Royale op Apple TV+ te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
