Recensie
'Testament: The Story of Moses': conventioneel docudrama wil niemand voor het hoofd stoten
Het Mozesverhaal wordt nog maar eens verteld, ditmaal als een mix van fictie en informatief commentaar.
Regie: Benjamin Ross | Cast: Avi Azulay (Moses), Mehmet Kurtulus (farao), Sami Fekkak (Atta), Monty Ben (Taskmaster), Dominique Tipper (Zipporah), Ishai Golan (Aaron), Clarke Peters (God - stem), Charles Dance (verteller - stem), e.a. | Afleveringen: 3 | Speelduur: 81-88 minuten | Jaar: 2024
Het probleem met verfilmingen van het Mozesverhaal is dat niemand veel wil afwijken van de legende. Enerzijds uit respect voor de heilige tekst, anderzijds omdat het basisverhaal zo heerlijk spectaculair is, met een bloedende Nijl, een gigantische insectenplaag en een splijtende Rode Zee als hoogtepunten. Ook de Netflix-serie Testament: The Story of Moses levert daarmee wat men doorgaans kan verwachten van een verfilming van het Mozesverhaal, zij het met een beperkter budget en zonder bekende acteurs.
Er is een lange traditie van Mozesvertellingen. Cecil B. DeMille ging al over de top met Charlton Heston in Gandalf-stijl in The Ten Commandments, Gianfranco De Bosio voerde Burt Lancaster op als Mozes in de televisieserie Moses the Lawgiver en Ridley Scott haalde de beste CGI-specialisten en Christian Bale in huis voor een moderne bioscoopversie met Exodus: Gods and Kings. Wat viel hier nog aan toe te voegen? Volgens Netflix: experts die commentaar leveren op het verhaal en de personages. Aldus werd de driedelige serie Testament: The Story of Moses een docudrama, al is het documentaire-aspect vrij miniem.
Televisieregisseur Benjamin Ross heeft zeker geprobeerd om variatie en creativiteit aan te brengen. Zo wordt de passage van baby Mozes in zijn mandje pas later in het verhaal verkend, in verschillende flashbacks en vanuit verschillende gezichtspunten. De vrouwelijke personages krijgen ook wat meer te doen dan in vroegere films en series waarin uitsluitend de mannen aan het woord kwamen.
Maar voor de rest houdt Ross het bij een conventionele, droge en relatief sobere voorstelling die met relatief degelijke CGI alle bekende hoogtepunten aan bod laat komen. Verwacht dus geen verrassingen zoals de hilarische scène in de film van Ridley Scott waarin krokodillen de Nijl in een bloedrivier veranderen. Ook van de veelal onbekende acteurs valt niemand op. Zij voorzien in wat er van hen wordt gevraagd: het gebruikelijke reconstructiespel dat veel docudrama's typeert.
De meest opvallende spelers staan overigens buiten beeld. Karakteracteur Charles Dance mag met zijn warme stem passages uit Exodus voorlezen en Clarke Peters uit The Wire laat de autoritaire stem van God weerklinken vanuit een geel licht of een brandende struik. Leuk detail: Peters klinkt op bepaalde momenten meer als de hindoegod Shiva ("I am the destroyer") dan als de god uit het Oude Testmanet die het goed voorheeft met de Israëlieten. Een must is de bizarre scène waarin God zegt dat hij de farao zal straffen, maar dat hij op voorhand weet dat die toch niet gaat luisteren.
De experts van de Bijbel, de Koran en de Thora die sporadisch opduiken om commentaar te leveren, geven weinig onthullende informatie. Wat je wel voelt, is een verschil in benadering. Sommigen nemen het verhaal letterlijk, terwijl anderen het interpreteren. Zo verklaart een van de specialisten, een nuchtere wetenschapper, dat het niet toevallig is dat kikkers Egypte overspoelden als een van de plagen van God. Kikkers stonden bij de oude Egyptenaren symbool voor vruchtbaarheid, terwijl ze in het Mozesverhaal paradoxaal genoeg de dood brengen.
In feite beperken de commentaren zich tot interessante weetjes, waarmee Testament: The Story of Moses vooral lijkt te zijn gemaakt voor jonge mensen die het Mozesverhaal nog niet kennen. Terwijl die door een onderhoudende legende worden geamuseerd, leren ze nog iets bij. Maar oudere kijkers zullen weinig hebben aan deze brave, schoolse televisie.
Testament: The Story of Moses is te zien bij Netflix.
Het probleem met verfilmingen van het Mozesverhaal is dat niemand veel wil afwijken van de legende. Enerzijds uit respect voor de heilige tekst, anderzijds omdat het basisverhaal zo heerlijk spectaculair is, met een bloedende Nijl, een gigantische insectenplaag en een splijtende Rode Zee als hoogtepunten. Ook de Netflix-serie Testament: The Story of Moses levert daarmee wat men doorgaans kan verwachten van een verfilming van het Mozesverhaal, zij het met een beperkter budget en zonder bekende acteurs.
Er is een lange traditie van Mozesvertellingen. Cecil B. DeMille ging al over de top met Charlton Heston in Gandalf-stijl in The Ten Commandments, Gianfranco De Bosio voerde Burt Lancaster op als Mozes in de televisieserie Moses the Lawgiver en Ridley Scott haalde de beste CGI-specialisten en Christian Bale in huis voor een moderne bioscoopversie met Exodus: Gods and Kings. Wat viel hier nog aan toe te voegen? Volgens Netflix: experts die commentaar leveren op het verhaal en de personages. Aldus werd de driedelige serie Testament: The Story of Moses een docudrama, al is het documentaire-aspect vrij miniem.
Televisieregisseur Benjamin Ross heeft zeker geprobeerd om variatie en creativiteit aan te brengen. Zo wordt de passage van baby Mozes in zijn mandje pas later in het verhaal verkend, in verschillende flashbacks en vanuit verschillende gezichtspunten. De vrouwelijke personages krijgen ook wat meer te doen dan in vroegere films en series waarin uitsluitend de mannen aan het woord kwamen.
Maar voor de rest houdt Ross het bij een conventionele, droge en relatief sobere voorstelling die met relatief degelijke CGI alle bekende hoogtepunten aan bod laat komen. Verwacht dus geen verrassingen zoals de hilarische scène in de film van Ridley Scott waarin krokodillen de Nijl in een bloedrivier veranderen. Ook van de veelal onbekende acteurs valt niemand op. Zij voorzien in wat er van hen wordt gevraagd: het gebruikelijke reconstructiespel dat veel docudrama's typeert.
De meest opvallende spelers staan overigens buiten beeld. Karakteracteur Charles Dance mag met zijn warme stem passages uit Exodus voorlezen en Clarke Peters uit The Wire laat de autoritaire stem van God weerklinken vanuit een geel licht of een brandende struik. Leuk detail: Peters klinkt op bepaalde momenten meer als de hindoegod Shiva ("I am the destroyer") dan als de god uit het Oude Testmanet die het goed voorheeft met de Israëlieten. Een must is de bizarre scène waarin God zegt dat hij de farao zal straffen, maar dat hij op voorhand weet dat die toch niet gaat luisteren.
De experts van de Bijbel, de Koran en de Thora die sporadisch opduiken om commentaar te leveren, geven weinig onthullende informatie. Wat je wel voelt, is een verschil in benadering. Sommigen nemen het verhaal letterlijk, terwijl anderen het interpreteren. Zo verklaart een van de specialisten, een nuchtere wetenschapper, dat het niet toevallig is dat kikkers Egypte overspoelden als een van de plagen van God. Kikkers stonden bij de oude Egyptenaren symbool voor vruchtbaarheid, terwijl ze in het Mozesverhaal paradoxaal genoeg de dood brengen.
In feite beperken de commentaren zich tot interessante weetjes, waarmee Testament: The Story of Moses vooral lijkt te zijn gemaakt voor jonge mensen die het Mozesverhaal nog niet kennen. Terwijl die door een onderhoudende legende worden geamuseerd, leren ze nog iets bij. Maar oudere kijkers zullen weinig hebben aan deze brave, schoolse televisie.
Testament: The Story of Moses is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Testament: The Story of Moses te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
