Recensie
'Tokyo Vice' seizoen 2: zowel geografisch als thematisch een flinke schaalvergroting
De grootse opzet van dit vervolgseizoen prikkelt, maar de opbouw daarnaartoe had ook zijn charmes.
Regie: Josef Kubota Wladyka, Alan Poul, Takeshi Fukunaga | Cast: Ansel Elgort (Jake Adelstein), Ken Watanabe (Hiroto Katagiri), Rachel Keller (Samantha), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 51-57 minuten | Jaar: 2024
Het tweede seizoen van de gelikte misdaadserie Tokyo Vice pakt de draad op na een schietpartij en een tragische vermissing. Genoeg dus om op voort te borduren en dat doen de scenaristen moeiteloos. Het complot dat zich in het vorige seizoen ontvouwde wordt ditmaal opgeblazen tot internationale proporties. Spanning gegarandeerd dus, al had de relatieve kleinschaligheid van eerdere afleveringen ook zijn charmes.
Dat niemand minder dan Michael Mann de eerste aflevering van Tokyo Vice regisseerde was meer geluk dan wijsheid. In eerste instantie zou Destin Daniel Cretton de pilot voor zijn rekening nemen, maar die werd weggelokt voor de Marvel-film Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings. Zo kon Mann alsnog een van zijn specialiteiten (stedelijke opnames, het liefst 's nachts en met het nodige neonlicht) op de serie botvieren. Toch doen Mann-fans er goed aan hun verwachtingen te temperen: de cinematografie in Tokyo Vice is uiterst gedegen, maar niet zo uitgesproken dat je van Manns (blijvende) signatuur kunt spreken.
Opvallend in (en typerend voor) seizoen twee van de nog altijd door Mann geproduceerde serie is de flinke schaalvergroting, zowel geografisch als thematisch. Waar de eerste acht afleveringen zich volledig afspeelden in de Japanse hoofdstad gebruikt het vervolg de Verenigde Staten, het thuisland van de hoofdpersoon, als excuus om de actieradius wat te vergroten. Jakes worsteling met zijn verantwoordelijkheid richting zijn ouders en zus, personages die we tot nu toe nooit te zien kregen, wordt daarbij op ietwat geforceerde wijze gekoppeld aan een internationaal politiek complot.
Dat de journalist nét op het juiste moment op de juiste plaats belandt tart de geloofwaardigheid, maar daar staat tegenover dat de scenaristen de strijd binnen de yakuza een stuk interessanter weten te maken. Veel meer dan in het eerste seizoen is de strijd tussen de verschillende clans ook een strijd tegen de tijdgeest, waarbij de oyabuns (absolute leiders) nieuwe oplossingen moeten bedenken om het hoofd boven water te houden. Houden zij vast aan de rituelen van weleer of betreden ze het huidige millennium met oog voor marktwerking en kapitaal?
Ieder voordeel heeft in dit seizoen zijn nadeel. Omdat de 'klassieke' yakuza opgeslokt dreigen te worden door een golf van verandering, vervagen langzaamaan de (anders complexe) scheidslijnen tussen de afzonderlijke clans. Waar het eerste seizoen nog was opgezet als een mysterie – welke krantenkoppen houden met elkaar verband, wie is loyaal aan wie? – telt hier op den duur vooral het grotere plaatje. Het criminele speerpunt van de serie, een yakuzabaas die in het eerste seizoen al duidelijk werd geïntroduceerd, komt daarbij scherper en eenduidiger in beeld als het absolute kwaad.
Streep een en ander tegen elkaar af en het eerste en tweede seizoen van Tokyo Vice kunnen zich aardig aan elkaar meten. Oók de nieuwe serie kijkt vloeiend weg, maar weet net niet volledig te overtuigen. Voor een groot deel komt dat door de povere opvulling van de centrale plot. Twee voorname bijrollen in de yakuzagelederen (prominent Sato blijkt een broertje te hebben en een kwaadaardige onderbaas keert terug uit een onvrijwillige retraite) voegen bijvoorbeeld te weinig toe en de sterke rol van Jakes afdelingschef Eimi wordt 'bekroond' met een matig uitgewerkt zijplotje over haar thuissituatie.
Was het in de allereerste afleveringen nog de kwajongensachtige uitstraling van hoofdrolspeler Ansel Elgort die vaak dwarszat – telkens opnieuw diende je als kijker te geloven dat zijn (dan nog onwennige) journalist in zijn werkveld daadwerkelijk zo serieus werd genomen – in het tweede seizoen komt vooral tegenspeler Rachel Keller er wat bekaaid vanaf.
Haar personage werd eerder geïntroduceerd als een vindingrijke en gehaaide gastvrouw, maar blijft ditmaal wat eenzijdig hangen in een traumatisch verleden. Haar wanhopige wens om een persoonlijke droom te verwezenlijken zorgt ervoor dat ze regelmatig irrationeel handelt en op die momenten hopeloos naïef overkomt. Een manco dat toegeschreven kan worden aan het schrijfwerk, want Keller speelt haar personage verder juist scherpzinnig en eigengereid.
In tegenstelling tot het eerste seizoen brengt dit vervolg een acceptabel gevoel van afronding met zich mee, maar dat wil zeker niet zeggen dat er niets meer in het verschiet ligt. Vooral in de biografie van de echte Jake Adelstein lijkt nog wel wat ruimte te zitten. Twijfels over de waarachtigheid van zijn getuigenissen zijn er overigens genoeg, maar in dat geval is Tokyo Vice misschien juist wel het universum waarin de journalist optimaal kan opereren.
Tokyo Vice is te zien bij HBO Max.
Het tweede seizoen van de gelikte misdaadserie Tokyo Vice pakt de draad op na een schietpartij en een tragische vermissing. Genoeg dus om op voort te borduren en dat doen de scenaristen moeiteloos. Het complot dat zich in het vorige seizoen ontvouwde wordt ditmaal opgeblazen tot internationale proporties. Spanning gegarandeerd dus, al had de relatieve kleinschaligheid van eerdere afleveringen ook zijn charmes.
Dat niemand minder dan Michael Mann de eerste aflevering van Tokyo Vice regisseerde was meer geluk dan wijsheid. In eerste instantie zou Destin Daniel Cretton de pilot voor zijn rekening nemen, maar die werd weggelokt voor de Marvel-film Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings. Zo kon Mann alsnog een van zijn specialiteiten (stedelijke opnames, het liefst 's nachts en met het nodige neonlicht) op de serie botvieren. Toch doen Mann-fans er goed aan hun verwachtingen te temperen: de cinematografie in Tokyo Vice is uiterst gedegen, maar niet zo uitgesproken dat je van Manns (blijvende) signatuur kunt spreken.
Opvallend in (en typerend voor) seizoen twee van de nog altijd door Mann geproduceerde serie is de flinke schaalvergroting, zowel geografisch als thematisch. Waar de eerste acht afleveringen zich volledig afspeelden in de Japanse hoofdstad gebruikt het vervolg de Verenigde Staten, het thuisland van de hoofdpersoon, als excuus om de actieradius wat te vergroten. Jakes worsteling met zijn verantwoordelijkheid richting zijn ouders en zus, personages die we tot nu toe nooit te zien kregen, wordt daarbij op ietwat geforceerde wijze gekoppeld aan een internationaal politiek complot.
Dat de journalist nét op het juiste moment op de juiste plaats belandt tart de geloofwaardigheid, maar daar staat tegenover dat de scenaristen de strijd binnen de yakuza een stuk interessanter weten te maken. Veel meer dan in het eerste seizoen is de strijd tussen de verschillende clans ook een strijd tegen de tijdgeest, waarbij de oyabuns (absolute leiders) nieuwe oplossingen moeten bedenken om het hoofd boven water te houden. Houden zij vast aan de rituelen van weleer of betreden ze het huidige millennium met oog voor marktwerking en kapitaal?
Ieder voordeel heeft in dit seizoen zijn nadeel. Omdat de 'klassieke' yakuza opgeslokt dreigen te worden door een golf van verandering, vervagen langzaamaan de (anders complexe) scheidslijnen tussen de afzonderlijke clans. Waar het eerste seizoen nog was opgezet als een mysterie – welke krantenkoppen houden met elkaar verband, wie is loyaal aan wie? – telt hier op den duur vooral het grotere plaatje. Het criminele speerpunt van de serie, een yakuzabaas die in het eerste seizoen al duidelijk werd geïntroduceerd, komt daarbij scherper en eenduidiger in beeld als het absolute kwaad.
Streep een en ander tegen elkaar af en het eerste en tweede seizoen van Tokyo Vice kunnen zich aardig aan elkaar meten. Oók de nieuwe serie kijkt vloeiend weg, maar weet net niet volledig te overtuigen. Voor een groot deel komt dat door de povere opvulling van de centrale plot. Twee voorname bijrollen in de yakuzagelederen (prominent Sato blijkt een broertje te hebben en een kwaadaardige onderbaas keert terug uit een onvrijwillige retraite) voegen bijvoorbeeld te weinig toe en de sterke rol van Jakes afdelingschef Eimi wordt 'bekroond' met een matig uitgewerkt zijplotje over haar thuissituatie.
Was het in de allereerste afleveringen nog de kwajongensachtige uitstraling van hoofdrolspeler Ansel Elgort die vaak dwarszat – telkens opnieuw diende je als kijker te geloven dat zijn (dan nog onwennige) journalist in zijn werkveld daadwerkelijk zo serieus werd genomen – in het tweede seizoen komt vooral tegenspeler Rachel Keller er wat bekaaid vanaf.
Haar personage werd eerder geïntroduceerd als een vindingrijke en gehaaide gastvrouw, maar blijft ditmaal wat eenzijdig hangen in een traumatisch verleden. Haar wanhopige wens om een persoonlijke droom te verwezenlijken zorgt ervoor dat ze regelmatig irrationeel handelt en op die momenten hopeloos naïef overkomt. Een manco dat toegeschreven kan worden aan het schrijfwerk, want Keller speelt haar personage verder juist scherpzinnig en eigengereid.
In tegenstelling tot het eerste seizoen brengt dit vervolg een acceptabel gevoel van afronding met zich mee, maar dat wil zeker niet zeggen dat er niets meer in het verschiet ligt. Vooral in de biografie van de echte Jake Adelstein lijkt nog wel wat ruimte te zitten. Twijfels over de waarachtigheid van zijn getuigenissen zijn er overigens genoeg, maar in dat geval is Tokyo Vice misschien juist wel het universum waarin de journalist optimaal kan opereren.
Tokyo Vice is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Tokyo Vice seizoen 2 te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
