Recensie
'Feud' seizoen 2: Ryan Murphy's toppunt van kitsch als kunst verkopen
Een onbekende ruzie tussen grotendeels onbekende mensen; was dit de aandacht waard?
Regie: Gus Van Sant, Jennifer Lynch, Max Winkler | Cast: Naomi Watts (Babe Paley), Tom Hollander (Truman Capote), Calista Flockhart (Lee Radziwill), Diane Lane (Slim), Molly Ringwald (Joanne Carson), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 49-63 minuten | Jaar: 2024
Schrijver Truman Capote raakt bevriend met iemand uit de New Yorkse bovenklasse en voor hij het weet is hij bij iedereen in die cirkel welkom om op feestjes zijn kleurrijke roddels te komen vertellen. Hij papt met name aan met vier dames, door Capote de Zwanen genoemd, waarvan hij de grootste klik heeft met Barbara 'Babe' Paley. Maar wanneer hij via een artikel een roddel de wereld in slingert en het doelwit zelfmoord pleegt, besluiten de vier dames hem te negeren. Capote neemt wraak door de lijken in hun kasten openbaar te maken.
Kortom: een hoop gedoe om niks. Vier rijke bijna bejaarde snobs versus een elitaire roddelnicht valt perfect in het straatje van megaproducent Ryan Murphy, die graag met topacteurs dit soort oppervlakkige verhalen tracht te verheffen naar een hoger niveau. Voor het tweede seizoen van Feud, getiteld Capote vs. The Swans, heeft hij zelfs een topregisseur gestrikt, namelijk Gus Van Sant (Good Will Hunting, Elephant).
Dat Van Sant ooit in staat was om zulke fluff te voorzien van een flinke dosis humor, liet hij zien met To Die For: een heerlijke zwarte komedie over een vrouw die zo graag op televisie wil komen dat ze bereid is tot moord. Maar Van Sant is sindsdien een pijnlijk serieuze regisseur geworden en wijkt voor deze serie niet van zijn stijl af.
Het resultaat is aldus iets wat oogt als een topserie met drama van de bovenste plank. Maar het is als een zwaan: het ziet er elegant en diepzinnig uit, maar onder de betoverende veren zit niets meer dan een uit de kluiten gewassen kip met de diepgang van een sanseveria. Truman Capote, geweldig gespeeld door Tom Hollander, laat zijn eindeloze monologen intellectueel klinken doordat hij zijn brede woordenschat kundig aanwendt voor een kunstzinnig geheel. Maar het zijn nog steeds ordinaire roddels en een hoop slachtofferschap.
In het eerste seizoen van Feud begon de vete tussen de twee hoofdpersonages op de eerste dag dat ze met elkaar op de filmset stonden en ging het verhaal van daaruit chronologisch verder. Seizoen twee springt heen en weer in de tijd en besteedt veel aandacht aan de momenten waarop er nog geen wolkje aan de lucht hing; niet bepaald een vete. Seizoen één had ook wat humor, met bijvoorbeeld Joan Crawfords huishoudster Mamacita. Ook dat mist hier.
Waar het eerste seizoen draaide om een ruzie die voor de hele cast en crew van een film zichtbaar was, heeft het tweede seizoen een conflict dat plaatsvond achter gesloten deuren, waardoor zo goed als alles is gebaseerd op geruchten (waar een boek over is geschreven). Hoeveel Nederlandse kijkers kennen die Zwanen eigenlijk? De meest bekende is Lee Radziwill, de zus van Jackie Onassis.
Naast de zogenaamde vete gaat Capote vs. The Swans in op het einde van het New Yorkse highsocietytijdperk, wat in combinatie met de uitmuntende kostuums en sets bijdraagt aan de illusie dat dit diepzinnig drama van de bovenste plank is. Maar het verhaal gaat amper ergens over. De sprongen in de tijd zijn verwarrend. Ervan uitgaan dat de hele wereld weet wie deze vrouwen zijn en ze daardoor geen heldere introductie geven belemmert directe betrokkenheid bij het verhaal en de personages. De een-na-laatste aflevering eindigt zelfs met een vage bewering die een flauwe verklaring krijgt in de slotaflevering.
Hoe goed Hollander het ook speelt, dat kenmerkende hoge Droopy-stemmetje van Capote (dat hij in het echt ook had, alhoewel dat een aangedikte act leek te zijn) begint op den duur op de zenuwen te werken. Net zoals het quasi-intellectuele geblèr. Ja, de echte Capote was een man met problemen. Maar om die te presenteren als niet helemaal zijn schuld is een zwaktebod, net als dat de nare kanten van die Zwanen niet verder worden belicht.
Capote vs. The Swans is simpelweg een oppervlakkige ruzie tussen mensen die onterecht een hoge dunk van zichzelf hebben. Maar een kapsalon serveren op een dienblad maakt het geen haute cuisine. Dus het inhuren van een fantastische cast en een gelauwerde regisseur tilt alleen de productie naar een hoger niveau. Het verhaal is nog steeds een onnozel akkefietje tussen slechte mensen.
Feud is te zien bij Disney+.
Schrijver Truman Capote raakt bevriend met iemand uit de New Yorkse bovenklasse en voor hij het weet is hij bij iedereen in die cirkel welkom om op feestjes zijn kleurrijke roddels te komen vertellen. Hij papt met name aan met vier dames, door Capote de Zwanen genoemd, waarvan hij de grootste klik heeft met Barbara 'Babe' Paley. Maar wanneer hij via een artikel een roddel de wereld in slingert en het doelwit zelfmoord pleegt, besluiten de vier dames hem te negeren. Capote neemt wraak door de lijken in hun kasten openbaar te maken.
Kortom: een hoop gedoe om niks. Vier rijke bijna bejaarde snobs versus een elitaire roddelnicht valt perfect in het straatje van megaproducent Ryan Murphy, die graag met topacteurs dit soort oppervlakkige verhalen tracht te verheffen naar een hoger niveau. Voor het tweede seizoen van Feud, getiteld Capote vs. The Swans, heeft hij zelfs een topregisseur gestrikt, namelijk Gus Van Sant (Good Will Hunting, Elephant).
Dat Van Sant ooit in staat was om zulke fluff te voorzien van een flinke dosis humor, liet hij zien met To Die For: een heerlijke zwarte komedie over een vrouw die zo graag op televisie wil komen dat ze bereid is tot moord. Maar Van Sant is sindsdien een pijnlijk serieuze regisseur geworden en wijkt voor deze serie niet van zijn stijl af.
Het resultaat is aldus iets wat oogt als een topserie met drama van de bovenste plank. Maar het is als een zwaan: het ziet er elegant en diepzinnig uit, maar onder de betoverende veren zit niets meer dan een uit de kluiten gewassen kip met de diepgang van een sanseveria. Truman Capote, geweldig gespeeld door Tom Hollander, laat zijn eindeloze monologen intellectueel klinken doordat hij zijn brede woordenschat kundig aanwendt voor een kunstzinnig geheel. Maar het zijn nog steeds ordinaire roddels en een hoop slachtofferschap.
In het eerste seizoen van Feud begon de vete tussen de twee hoofdpersonages op de eerste dag dat ze met elkaar op de filmset stonden en ging het verhaal van daaruit chronologisch verder. Seizoen twee springt heen en weer in de tijd en besteedt veel aandacht aan de momenten waarop er nog geen wolkje aan de lucht hing; niet bepaald een vete. Seizoen één had ook wat humor, met bijvoorbeeld Joan Crawfords huishoudster Mamacita. Ook dat mist hier.
Waar het eerste seizoen draaide om een ruzie die voor de hele cast en crew van een film zichtbaar was, heeft het tweede seizoen een conflict dat plaatsvond achter gesloten deuren, waardoor zo goed als alles is gebaseerd op geruchten (waar een boek over is geschreven). Hoeveel Nederlandse kijkers kennen die Zwanen eigenlijk? De meest bekende is Lee Radziwill, de zus van Jackie Onassis.
Naast de zogenaamde vete gaat Capote vs. The Swans in op het einde van het New Yorkse highsocietytijdperk, wat in combinatie met de uitmuntende kostuums en sets bijdraagt aan de illusie dat dit diepzinnig drama van de bovenste plank is. Maar het verhaal gaat amper ergens over. De sprongen in de tijd zijn verwarrend. Ervan uitgaan dat de hele wereld weet wie deze vrouwen zijn en ze daardoor geen heldere introductie geven belemmert directe betrokkenheid bij het verhaal en de personages. De een-na-laatste aflevering eindigt zelfs met een vage bewering die een flauwe verklaring krijgt in de slotaflevering.
Hoe goed Hollander het ook speelt, dat kenmerkende hoge Droopy-stemmetje van Capote (dat hij in het echt ook had, alhoewel dat een aangedikte act leek te zijn) begint op den duur op de zenuwen te werken. Net zoals het quasi-intellectuele geblèr. Ja, de echte Capote was een man met problemen. Maar om die te presenteren als niet helemaal zijn schuld is een zwaktebod, net als dat de nare kanten van die Zwanen niet verder worden belicht.
Capote vs. The Swans is simpelweg een oppervlakkige ruzie tussen mensen die onterecht een hoge dunk van zichzelf hebben. Maar een kapsalon serveren op een dienblad maakt het geen haute cuisine. Dus het inhuren van een fantastische cast en een gelauwerde regisseur tilt alleen de productie naar een hoger niveau. Het verhaal is nog steeds een onnozel akkefietje tussen slechte mensen.
Feud is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Feud seizoen 2 te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
