Recensie
'Prisoner': Deense gevangenisserie met een identiteitscrisis
Een gevangenis dreigt te worden gesloten, maar of dat nou zo'n slechte zaak is...?
Regie: Frederik Louis Hviid, Michael Noer | Cast: Sofie Gråbøl (Miriam), Youssef Wayne Hvidtfeldt (Sammi), David Dencik (Henrik), Charlotte Fich (Gert), Gustav Dyekjær Giese (Benji), Bjarne Henriksen (Torsten), Mickey Nørregaard (Mix), Mads Rømer (John), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 58-59 minuten | Jaar: 2023
Vanaf de tweede aflevering is Prisoner een gevangenisdrama met wat spannende momenten. Dat maakt de voorafgaande aflevering ontzettend bizar. Anders dan in de overige vijf afleveringen bevat de opener vrijwel continu achtergrondmuziek, die uitsluitend bestaat uit dreigende tonen, alsof dit een thriller is. Ondertussen lijken de openingstitels op die van de horrorfilm Insidious. Mogelijk met de bedoeling kijkers te waarschuwen dat het er in Prisoner soms pittig aan toe kan gaan, maar wie verwacht van een gevangenisserie dat het luchtig gaat worden?
Sammi begint aan zijn nieuwe baan als gevangenisbewaker met de intentie alles volgens de regels te doen en de gedetineerden te beschouwen en behandelen als mensen. Hij werkt onder meer met Miriam, die zijn instelling deelt, en de racistische Henrik, die een tegenovergestelde houding lijkt te hebben. Om de vrede in de gevangenis te bewaren laat men de gevangenen hun gang gaan. Maar omdat dat resulteert in steekpartijen en chantage dreigt de gevangenis voorgoed te worden gesloten.
Die potentiële sluiting is het primaire conflict in deze Deense miniserie. Het probleem: hoe kan je hopen op het voortbestaan van een gevangenis waar bewakers corrupt zijn en gevangenen vrij baan krijgen om hun criminele activiteiten voort te zetten? Ergens aan het einde van de laatste aflevering wordt bepleit waarom een aangekondigd strenger systeem eigenlijk een verslechtering vormt. Maar dat maakt de oude methoden nog niet de juiste.
De meerderheid van de personages heeft een nare persoonlijkheid. De bewakers staan illegale praktijken toe omdat ze liever lui dan moe zijn. Ook delen ze graag fysieke straf uit wanneer ze daar zin in hebben en passen zelfs verboden technieken toe bij het in toom houden van heethoofden. De misdadigers die aandacht krijgen zijn ook geen lieverdjes. Die zijn zeker niet onterecht veroordeeld.
Wat Prisoner wil vertellen, is niet helemaal duidelijk. Mogelijk dat iedereen op een bepaalde manier in zijn leven een gevangene is? Zo moet het hoofd van de bewaking haar man gedwongen in een verzorgingstehuis plaatsen, wordt Miriam gechanteerd door een crimineel en zit Henrik gevangen in... nou ja, dat wordt vanzelf duidelijk in een latere aflevering. Maar dit thema is dan weer niet toepasbaar op de plotlijn van Sammi.
Laatstgenoemde wordt gespeeld door Youssef Wayne Hvidtfeldt, wiens gezicht maar twee standen heeft: uitdrukkingsloos of fronsend met zijn wenkbrauwen. De acteur heeft van nature een intense blik, maar eigenlijk doet hij verder niets. Ook Sammi's persoonlijkheid is zeer beperkt: hij traint thuis veel met gewichten, meer niet. Gelukkig levert de rest van de cast wel goed werk.
Het meest interessante conflict betreft de ethische Miriam, die zich gedwongen ziet drugs de gevangenis binnen te smokkelen. Dat gaat honderd procent in tegen haar principes, maar gezien het alternatief is het begrijpelijk dat ze overstag gaat. Alleen is de uitwerking van dit plotpunt niet bijster spannend, interessant of zelfs origineel. Het enige pluspunt is dat het een grote bijdrage levert aan de climax.
Prisoner hanteert een rauwe visuele stijl met handheldbeelden. Daarvoor is de redenatie altijd dat daarmee de kijker het gevoel krijgt er persoonlijk naast te staan, maar het is bovenal een goedkope manier van opnemen. Dat gezegd hebbende: de techniek is goed genoeg uitgevoerd. Er wordt altijd precies in beeld gebracht waar het op dat moment over gaat.
Ook bij mindere series is het niet ondenkbaar dat door stug doorkijken toch enige betrokkenheid voor de personages ontstaat. Daarin slaagt Prisoner uiteindelijk een beetje, wat de ontknoping goeddoet. Alleen is die uiteindelijke afronding helaas nogal vaag. Dar zal de kijker het echter mee moeten doen, aangezien Prisoner een miniserie is en dus na de zesde aflevering definitief ten einde is.
Vanaf de tweede aflevering is Prisoner een gevangenisdrama met wat spannende momenten. Dat maakt de voorafgaande aflevering ontzettend bizar. Anders dan in de overige vijf afleveringen bevat de opener vrijwel continu achtergrondmuziek, die uitsluitend bestaat uit dreigende tonen, alsof dit een thriller is. Ondertussen lijken de openingstitels op die van de horrorfilm Insidious. Mogelijk met de bedoeling kijkers te waarschuwen dat het er in Prisoner soms pittig aan toe kan gaan, maar wie verwacht van een gevangenisserie dat het luchtig gaat worden?
Sammi begint aan zijn nieuwe baan als gevangenisbewaker met de intentie alles volgens de regels te doen en de gedetineerden te beschouwen en behandelen als mensen. Hij werkt onder meer met Miriam, die zijn instelling deelt, en de racistische Henrik, die een tegenovergestelde houding lijkt te hebben. Om de vrede in de gevangenis te bewaren laat men de gevangenen hun gang gaan. Maar omdat dat resulteert in steekpartijen en chantage dreigt de gevangenis voorgoed te worden gesloten.
Die potentiële sluiting is het primaire conflict in deze Deense miniserie. Het probleem: hoe kan je hopen op het voortbestaan van een gevangenis waar bewakers corrupt zijn en gevangenen vrij baan krijgen om hun criminele activiteiten voort te zetten? Ergens aan het einde van de laatste aflevering wordt bepleit waarom een aangekondigd strenger systeem eigenlijk een verslechtering vormt. Maar dat maakt de oude methoden nog niet de juiste.
De meerderheid van de personages heeft een nare persoonlijkheid. De bewakers staan illegale praktijken toe omdat ze liever lui dan moe zijn. Ook delen ze graag fysieke straf uit wanneer ze daar zin in hebben en passen zelfs verboden technieken toe bij het in toom houden van heethoofden. De misdadigers die aandacht krijgen zijn ook geen lieverdjes. Die zijn zeker niet onterecht veroordeeld.
Wat Prisoner wil vertellen, is niet helemaal duidelijk. Mogelijk dat iedereen op een bepaalde manier in zijn leven een gevangene is? Zo moet het hoofd van de bewaking haar man gedwongen in een verzorgingstehuis plaatsen, wordt Miriam gechanteerd door een crimineel en zit Henrik gevangen in... nou ja, dat wordt vanzelf duidelijk in een latere aflevering. Maar dit thema is dan weer niet toepasbaar op de plotlijn van Sammi.
Laatstgenoemde wordt gespeeld door Youssef Wayne Hvidtfeldt, wiens gezicht maar twee standen heeft: uitdrukkingsloos of fronsend met zijn wenkbrauwen. De acteur heeft van nature een intense blik, maar eigenlijk doet hij verder niets. Ook Sammi's persoonlijkheid is zeer beperkt: hij traint thuis veel met gewichten, meer niet. Gelukkig levert de rest van de cast wel goed werk.
Het meest interessante conflict betreft de ethische Miriam, die zich gedwongen ziet drugs de gevangenis binnen te smokkelen. Dat gaat honderd procent in tegen haar principes, maar gezien het alternatief is het begrijpelijk dat ze overstag gaat. Alleen is de uitwerking van dit plotpunt niet bijster spannend, interessant of zelfs origineel. Het enige pluspunt is dat het een grote bijdrage levert aan de climax.
Prisoner hanteert een rauwe visuele stijl met handheldbeelden. Daarvoor is de redenatie altijd dat daarmee de kijker het gevoel krijgt er persoonlijk naast te staan, maar het is bovenal een goedkope manier van opnemen. Dat gezegd hebbende: de techniek is goed genoeg uitgevoerd. Er wordt altijd precies in beeld gebracht waar het op dat moment over gaat.
Ook bij mindere series is het niet ondenkbaar dat door stug doorkijken toch enige betrokkenheid voor de personages ontstaat. Daarin slaagt Prisoner uiteindelijk een beetje, wat de ontknoping goeddoet. Alleen is die uiteindelijke afronding helaas nogal vaag. Dar zal de kijker het echter mee moeten doen, aangezien Prisoner een miniserie is en dus na de zesde aflevering definitief ten einde is.
Vorige dag 