'The Town': Turkse variant van 'A Simple Plan' blijkt een gemiste kans
Dit moralistische misdaaddrama ondermijnt zichzelf met onder meer een reeks inconsistenties.
Twee broers en hun vriend vinden een pak drugsgeld, maar het geluk lacht hen niet toe. Die zin vat de uitstekende Amerikaanse cultfilm A Simple Plan samen, maar is ook toepasbaar op de Turkse serie The Town. De gelijkenissen zijn dusdanig opvallend dat de makers zich vrijwel zeker hebben laten inspireren door Sam Raimi's film met Bill Paxton en Billy Bob Thornton. Het verhaal is uiteraard wel flink uitgebreid en verplaatst naar een Turkse setting, met bijhorende culturele accenten.
Voor de begrafenis van zijn moeder keert Selim terug naar zijn geboortedorp, waar hij na een lange afwezigheid wordt herenigd met zijn oudere broer Efe. Beide mannen zitten in financiële problemen en zien geen uitweg. Wanneer Efe, Selim en hun vriend Ahmed na de begrafenis naar huis rijden, ontdekt laatstgenoemde tijdens een plaspauze een gecrashte wagen met in de kofferbak een klein fortuin. Efe en Ahmed zien daarin hun redding, maar wanneer Ahmed roekeloos geld begint uit te geven zet hij de vorige eigenaars van het gestolen geld op hun spoor.
Oudste broer Efe fungeert als het Bill Paxton-personage. Als groepsleider neemt hij de beslissingen voor de naïeve Selim en de impulsieve, niet al te slimme hedonist Ahmed. Echter, waar het conflict in Raimi's film grotendeels beperkt bleef tot het centrale drietal, heeft Efes keuze gevolgen voor zijn hele dorp. Zijn ex-geliefde, de dorpsgek en enkele politiemannen worden in de chaos meegezogen.
Ondanks de vele dramatische situaties is The Town nooit echt spannend. Dat ligt onder meer aan het ritme. Om de zoveel tijd zijn er melodramatische pauzes die doen vermoeden dat de makers zowel liefhebbers van misdaadseries als soapkijkers wilden bedienen. Enkele onhandig gemonteerde flashbacks moeten Efe meer diepgang geven, maar die aanvullingen dragen weinig bij aan het hoofdverhaal.
Daarnaast worden de personages nogal inconsistent neergezet. De ene keer is Efe gulzig, dan weer altruïstisch. Hij zegt zich schuldig en verantwoordelijk te voelen, maar handelt daar nauwelijks naar. Ahmed is al even wispelturig. Ook een alliantie die plots uit het niets ontstaat en nooit gemotiveerd wordt, werkt totaal ongeloofwaardig.
Voor een variant op A Simple Plan heeft The Town nog best een originele invalshoek: de invloed van Turkse cultuur en islamitische waarden op de beslissingen van de personages heeft. Alleen wordt daar bijzonder weinig mee gedaan. De makers spelen weliswaar met de morele twijfels van Efe, maar door de rommelige portrettering komen die nooit geloofwaardig over. Er zit zeker potentie in The Town, maar veel daarvan gaat verloren in de uitvoering.