Recensie
Recensie Netflix-serie 'Vampire in the Garden'
Deze wereld en dit verhaal hadden veel meer tijd en aandacht verdiend. Wat nu overblijft is vooral verwarring.
Regie: Ryōtarō Makihara | Cast (stemmen): Megumi Han (Momo), Yû Kobayashi (Fine), Chiaki Kobayashi (Allegro), Rika Fukami (Nobara), Hiroki Tôshi (Kubo), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 24-30 minuten | Jaar: 2022
Vampiers en mensen vliegen elkaar in de nek in de nieuwste anime op Netflix. Door de uitbraak van bloedlustige vampiers is een groot deel van de mensheid verleden tijd en nu is de wereld ondergedompeld in een eindeloze oorlog: de sobere mensen tegen de weelderige vampiers. Is er dan geen kans op harmonie? Vampierjager Momo en vampierkoningin Fine zetten hun tanden in dit vraagstuk.
De eerste aflevering is direct een masterclass in worldbuilding. De wereld die wordt geschetst is bruut, hard en gelaagd. Het vraagstuk welk van de rassen fout zit wordt aan de kaak gesteld, want beiden kanten hebben fouten gemaakt. Het schrille contrast tussen de twee is interessant neergezet: de vampiers vertoeven in hun kitscherige villa's terwijl de sobere mensen hun plezier kwijt zijn en alle muziek en kunst hebben verbannen. Het gegeven intrigeert meteen en smaakt naar meer.
Helaas wordt deze honger niet gestild en blijft de kijker achter als een vampier zonder bloed: hongerig naar meer. Er wordt namelijk zo veel verhaal, emotie en context in vijf afleveringen gepropt dat er niets van de insteek overblijft. Het voelt alsof de inhoud van deze vijf afleveringen beter tot zijn recht was gekomen in vijf seizoenen. Er gebeurt zo enorm veel dat door de duur van de serie vrijwel niets tot een bevredigende conclusie komt. Wanneer er geen opbouw is, zal er ook geen voldoening zijn.
Al vrij snel in het verhaal belandt Momo in het herenhuis van Fine. Momo is opgegroeid als vampierjager onder het strenge regime van haar moeder. Fine is een vampierkoningin waarbij mensen niet welkom zijn. Toch vinden de twee toenadering tot elkaar door het spelen van muziek. Een prima begin van een fragiele en gespannen verstandhouding. Helaas blijft het hierbij, maar gedragen de twee zich vervolgens alsof ze álles voor elkaar zouden doen, en brengen dit ook nog eens in praktijk. Dan borrelt er een vraag naar boven die vaker de revue zal passeren: wat gebeurt er nu ineens?
Alle personages hebben groots uitgesproken motieven en emoties. Maar omdat deze geen verdere uitdieping of toelichting krijgen, komt het geheel totaal niet over. Hierdoor is de geloofwaardigheid ver te zoeken en voelen de acties van personages overdreven en onverdiend. Zo ook het tragische verhaal van de oom van Momo en zijn visie op vampiers. Er wordt bekend dat hij een vrouw heeft gehad die vampier is geworden. Dit had gemakkelijk een verhaallijn kunnen zijn voor een heel seizoen, maar is slechts een flashback van een halve minuut. De gehele serie mist focus.
Het verhaal zit zo hoog in de emoties en zo laag op de uitwerking dat het vooral lijkt op fanfiction van een bestaande franchise. Ook wordt de relatie tussen Momoe en Fine niet heel duidelijk. Is het liefde of zijn ze gewoon heel goed bevriend geworden? Er wordt wel wat gehint, maar uitsluitsel komt er niet. Dit lijkt geen bewuste keuze, maar simpelweg een gevolg van tijdstekort.
Gelukkig is de animatie wel enorm goed en vloeiend. Het betreft dan ook een productie van WIT Studio, die inmiddels wel heeft bewezen uit de voeten te kunnen met dat vloeiende en mooie animatie. Daarnaast is de stijl ook sterk en is vooral het onderscheid tussen vampiers en mensen op een leuke manier verwezenlijkt. De actiescènes zijn goed uitgewerkt en kenmerkend door hun bruutheid en prachtige choreografie. Meer hiervan was welkom geweest.
Toch is er de streep één woord dat Vampire in the Garden het best samenvat: zonde. Er had zo ongelooflijk veel meer in gezeten en de keuze om er maar vijf afleveringen van te maken is verbijsterend. De wereld is interessant en de achtergrondverhalen kunnen waanzinnig boeiend zijn als de tijd ervoor genomen was. Makihara, zet alsjeblieft ooit nog een keer je (hoek)tanden in dit universum, maar dan met de tijd en aandacht die het verdient.
Vampire in the Garden is te zien bij Netflix.
Vampiers en mensen vliegen elkaar in de nek in de nieuwste anime op Netflix. Door de uitbraak van bloedlustige vampiers is een groot deel van de mensheid verleden tijd en nu is de wereld ondergedompeld in een eindeloze oorlog: de sobere mensen tegen de weelderige vampiers. Is er dan geen kans op harmonie? Vampierjager Momo en vampierkoningin Fine zetten hun tanden in dit vraagstuk.
De eerste aflevering is direct een masterclass in worldbuilding. De wereld die wordt geschetst is bruut, hard en gelaagd. Het vraagstuk welk van de rassen fout zit wordt aan de kaak gesteld, want beiden kanten hebben fouten gemaakt. Het schrille contrast tussen de twee is interessant neergezet: de vampiers vertoeven in hun kitscherige villa's terwijl de sobere mensen hun plezier kwijt zijn en alle muziek en kunst hebben verbannen. Het gegeven intrigeert meteen en smaakt naar meer.
Helaas wordt deze honger niet gestild en blijft de kijker achter als een vampier zonder bloed: hongerig naar meer. Er wordt namelijk zo veel verhaal, emotie en context in vijf afleveringen gepropt dat er niets van de insteek overblijft. Het voelt alsof de inhoud van deze vijf afleveringen beter tot zijn recht was gekomen in vijf seizoenen. Er gebeurt zo enorm veel dat door de duur van de serie vrijwel niets tot een bevredigende conclusie komt. Wanneer er geen opbouw is, zal er ook geen voldoening zijn.
Al vrij snel in het verhaal belandt Momo in het herenhuis van Fine. Momo is opgegroeid als vampierjager onder het strenge regime van haar moeder. Fine is een vampierkoningin waarbij mensen niet welkom zijn. Toch vinden de twee toenadering tot elkaar door het spelen van muziek. Een prima begin van een fragiele en gespannen verstandhouding. Helaas blijft het hierbij, maar gedragen de twee zich vervolgens alsof ze álles voor elkaar zouden doen, en brengen dit ook nog eens in praktijk. Dan borrelt er een vraag naar boven die vaker de revue zal passeren: wat gebeurt er nu ineens?
Alle personages hebben groots uitgesproken motieven en emoties. Maar omdat deze geen verdere uitdieping of toelichting krijgen, komt het geheel totaal niet over. Hierdoor is de geloofwaardigheid ver te zoeken en voelen de acties van personages overdreven en onverdiend. Zo ook het tragische verhaal van de oom van Momo en zijn visie op vampiers. Er wordt bekend dat hij een vrouw heeft gehad die vampier is geworden. Dit had gemakkelijk een verhaallijn kunnen zijn voor een heel seizoen, maar is slechts een flashback van een halve minuut. De gehele serie mist focus.
Het verhaal zit zo hoog in de emoties en zo laag op de uitwerking dat het vooral lijkt op fanfiction van een bestaande franchise. Ook wordt de relatie tussen Momoe en Fine niet heel duidelijk. Is het liefde of zijn ze gewoon heel goed bevriend geworden? Er wordt wel wat gehint, maar uitsluitsel komt er niet. Dit lijkt geen bewuste keuze, maar simpelweg een gevolg van tijdstekort.
Gelukkig is de animatie wel enorm goed en vloeiend. Het betreft dan ook een productie van WIT Studio, die inmiddels wel heeft bewezen uit de voeten te kunnen met dat vloeiende en mooie animatie. Daarnaast is de stijl ook sterk en is vooral het onderscheid tussen vampiers en mensen op een leuke manier verwezenlijkt. De actiescènes zijn goed uitgewerkt en kenmerkend door hun bruutheid en prachtige choreografie. Meer hiervan was welkom geweest.
Toch is er de streep één woord dat Vampire in the Garden het best samenvat: zonde. Er had zo ongelooflijk veel meer in gezeten en de keuze om er maar vijf afleveringen van te maken is verbijsterend. De wereld is interessant en de achtergrondverhalen kunnen waanzinnig boeiend zijn als de tijd ervoor genomen was. Makihara, zet alsjeblieft ooit nog een keer je (hoek)tanden in dit universum, maar dan met de tijd en aandacht die het verdient.
Vampire in the Garden is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
