Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Midnight Club'
Goed gemaakt drama over stervende jongeren dat gehinderd wordt door de niet-ingeloste belofte van horror.
Regie: Axelle Carolyn, Michael Fimognari, Mike Flanagan, e.a. | Cast: Iman Benson (Ilonka), Igby Rigney (Kevin), Ruth Codd (Anya), William Chris Sumpter (Spencer), Aya Furukawa (Natsuki), Sauriyan Sapkota (Amesh), Heather Langenkamp (Dr. Georgina Stanton), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 48-58 minuten | Jaar: 2022
Mike Flanagan is een moderne horrorheld. De schrijver en regisseur maakte onder andere twee Stephen King-verfilmingen waarvan je gerust mag zeggen dat ze beter zijn dan het boek, en een vervolgfilm die beter is dan het eerste deel. Zijn grote kracht is intrigerende menselijke interactie tussen het griezelen door. Inmiddels is hij dikke maatjes met Netflix, waarvoor The Midnight Club alweer zijn vijfde productie is. Alleen werd het in de vorige twee al duidelijk dat Flanagan misschien iets te veel nadruk legt op de dramatische opvulling. Bij The Midnight Club is dat zelfs de doodsteek.
Brightcliffe is een hospice waar jonge terminale patiënten hun tijd uitzitten. Geen medisch gevecht in een hectisch ziekenhuis, maar met enige begeleiding in een kalme omgeving wachten op de dood. Ilonka voelt zich aangetrokken tot deze locatie en wordt meteen de nieuwste inwoner. Ze heeft echter visioenen en leert al gauw dat dit gebouw een geheim verhult. Overdag poogt ze dat mysterie uit te zoeken, rond middernacht vermaakt ze zich samen met de andere jongeren door elkaar spannende verhalen te vertellen.
Al in de eerste paar minuten van de eerste aflevering krijg je de boodschap dat dit een horrorserie gaat worden. Dat is ook het moment waarop het misgaat met The Midnight Club, want het is grotendeels een interessant drama over jonge mensen die weten dat ze een kort leven zullen hebben. Tussen al dat drama door krijg je heel af en toe een shotje horror toegediend, een vleugje mysterie om de spanning erin te houden. Het is allemaal zo schaars dat het voelt als een valse belofte.
Verreweg de meeste minuten van een aflevering zijn voor de jonge personages die zich ervan bewust zijn dat de normale luxe van een lang leven niet voor hen is weggelegd. Dit is allemaal prachtig uitgevoerd, die dagelijkse gewoonte om een glimlach op te zetten terwijl je weet dat het weleens je laatste zou kunnen zijn. Het drama is zodanig geslaagd dat je je helemaal kan inleven in het groepje jongeren dat met een been in het graf staat, maar eigenlijk niets liever wil dan een onbezonnen leventje leiden.
En elke keer hoop je dat deze scènes niet te lang duren, want je wil weten hoe het nou zit met het geheime genootschap dat vroeger in dit pand occulte rituelen uitvoerde. Je wil even een spannend horrormoment. Wat is er met Ilonka, waarom heeft zij visioenen van het verleden? Waarom ziet zij geesten? Waarom zijn er patiënten die kort vóór hun dood spreken over een schaduw die ze in hun ooghoeken zien? Wat is er met dat mysterieuze symbool dat overal opduikt?
Zo veel intrige, zo weinig tijd. Tenminste, de tijd wordt er niet aan besteed. Erger nog: The Midnight Club doet asociaal veel aan onnodig tijdrekken. Alsof Netflix niet akkoord ging met minder dan tien afleveringen. Midnight Mass, Flanagans vorige serie, bevatte slechts zeven afleveringen en die was bij vlagen al uitgerekt met dialogen die diepzinnig moesten zijn, maar simpelweg te lang duurden. In Midnight Club worden complete situaties uitgemolken tot een halve aflevering terwijl een paar minuten eigenlijk voldoende was geweest.
Neem de aflevering Anya, die dik twintig minuten wijdt aan het titelpersonage dat zich ineens buiten Brightcliffe bevindt. Is het een flashback? Of toch niet? Wat er uiteindelijk aan de hand blijkt te zijn is best leuk, maar niet relevant genoeg voor het algemene plot om zo veel tijd aan te verkwisten. Zo zijn er nog wel meer segmenten in de serie waarvan het geen gemis was geweest als ze nooit zo veel aandacht hadden gekregen.
Er is wel iedere keer een een leuke pauze in de vorm van de verhalen die de personages elkaar vertellen wanneer ze rond middernacht bijeenkomen in de bibliotheek waar de haard altijd brandt. Dat is volgens de makers immers de premisse van de serie: terminale patiënten die samenkomen om elkaar te vermaken met een tijdelijke vlucht uit de echte wereld. Zodra een van hen begint met vertellen, ziet de kijker het verhaal gevisualiseerd.
Dit komt doordat The Midnight Club een verzameling is van meerdere verhalen van schrijver Christoper Pike. Je verwacht een soort nieuwe versie van de jeugdserie Are You Afraid of the Dark?, maar in plaats daarvan volgen we voornamelijk het leven van de vertellers. Ook de omschrijving van de serie is daarmee een valse belofte.
Flanagans sterkste kracht is inmiddels zijn zwaktepunt geworden. Hij creëert nog steeds mooi drama tussen personages, maar legt daar nu de nadruk op in plaats van op het plot. Dit is inmiddels al de derde serie van zijn hand die de belofte van spanning en sensatie niet inlost. Dan kunnen de gesprekken nog zo sterk zijn en de acteurs hun rollen goed vertolken, het blijft niet de reden voor waarom je aan de serie bent begonnen.
The Midnight Club is te zien bij Netflix.
Mike Flanagan is een moderne horrorheld. De schrijver en regisseur maakte onder andere twee Stephen King-verfilmingen waarvan je gerust mag zeggen dat ze beter zijn dan het boek, en een vervolgfilm die beter is dan het eerste deel. Zijn grote kracht is intrigerende menselijke interactie tussen het griezelen door. Inmiddels is hij dikke maatjes met Netflix, waarvoor The Midnight Club alweer zijn vijfde productie is. Alleen werd het in de vorige twee al duidelijk dat Flanagan misschien iets te veel nadruk legt op de dramatische opvulling. Bij The Midnight Club is dat zelfs de doodsteek.
Brightcliffe is een hospice waar jonge terminale patiënten hun tijd uitzitten. Geen medisch gevecht in een hectisch ziekenhuis, maar met enige begeleiding in een kalme omgeving wachten op de dood. Ilonka voelt zich aangetrokken tot deze locatie en wordt meteen de nieuwste inwoner. Ze heeft echter visioenen en leert al gauw dat dit gebouw een geheim verhult. Overdag poogt ze dat mysterie uit te zoeken, rond middernacht vermaakt ze zich samen met de andere jongeren door elkaar spannende verhalen te vertellen.
Al in de eerste paar minuten van de eerste aflevering krijg je de boodschap dat dit een horrorserie gaat worden. Dat is ook het moment waarop het misgaat met The Midnight Club, want het is grotendeels een interessant drama over jonge mensen die weten dat ze een kort leven zullen hebben. Tussen al dat drama door krijg je heel af en toe een shotje horror toegediend, een vleugje mysterie om de spanning erin te houden. Het is allemaal zo schaars dat het voelt als een valse belofte.
Verreweg de meeste minuten van een aflevering zijn voor de jonge personages die zich ervan bewust zijn dat de normale luxe van een lang leven niet voor hen is weggelegd. Dit is allemaal prachtig uitgevoerd, die dagelijkse gewoonte om een glimlach op te zetten terwijl je weet dat het weleens je laatste zou kunnen zijn. Het drama is zodanig geslaagd dat je je helemaal kan inleven in het groepje jongeren dat met een been in het graf staat, maar eigenlijk niets liever wil dan een onbezonnen leventje leiden.
En elke keer hoop je dat deze scènes niet te lang duren, want je wil weten hoe het nou zit met het geheime genootschap dat vroeger in dit pand occulte rituelen uitvoerde. Je wil even een spannend horrormoment. Wat is er met Ilonka, waarom heeft zij visioenen van het verleden? Waarom ziet zij geesten? Waarom zijn er patiënten die kort vóór hun dood spreken over een schaduw die ze in hun ooghoeken zien? Wat is er met dat mysterieuze symbool dat overal opduikt?
Zo veel intrige, zo weinig tijd. Tenminste, de tijd wordt er niet aan besteed. Erger nog: The Midnight Club doet asociaal veel aan onnodig tijdrekken. Alsof Netflix niet akkoord ging met minder dan tien afleveringen. Midnight Mass, Flanagans vorige serie, bevatte slechts zeven afleveringen en die was bij vlagen al uitgerekt met dialogen die diepzinnig moesten zijn, maar simpelweg te lang duurden. In Midnight Club worden complete situaties uitgemolken tot een halve aflevering terwijl een paar minuten eigenlijk voldoende was geweest.
Neem de aflevering Anya, die dik twintig minuten wijdt aan het titelpersonage dat zich ineens buiten Brightcliffe bevindt. Is het een flashback? Of toch niet? Wat er uiteindelijk aan de hand blijkt te zijn is best leuk, maar niet relevant genoeg voor het algemene plot om zo veel tijd aan te verkwisten. Zo zijn er nog wel meer segmenten in de serie waarvan het geen gemis was geweest als ze nooit zo veel aandacht hadden gekregen.
Er is wel iedere keer een een leuke pauze in de vorm van de verhalen die de personages elkaar vertellen wanneer ze rond middernacht bijeenkomen in de bibliotheek waar de haard altijd brandt. Dat is volgens de makers immers de premisse van de serie: terminale patiënten die samenkomen om elkaar te vermaken met een tijdelijke vlucht uit de echte wereld. Zodra een van hen begint met vertellen, ziet de kijker het verhaal gevisualiseerd.
Dit komt doordat The Midnight Club een verzameling is van meerdere verhalen van schrijver Christoper Pike. Je verwacht een soort nieuwe versie van de jeugdserie Are You Afraid of the Dark?, maar in plaats daarvan volgen we voornamelijk het leven van de vertellers. Ook de omschrijving van de serie is daarmee een valse belofte.
Flanagans sterkste kracht is inmiddels zijn zwaktepunt geworden. Hij creëert nog steeds mooi drama tussen personages, maar legt daar nu de nadruk op in plaats van op het plot. Dit is inmiddels al de derde serie van zijn hand die de belofte van spanning en sensatie niet inlost. Dan kunnen de gesprekken nog zo sterk zijn en de acteurs hun rollen goed vertolken, het blijft niet de reden voor waarom je aan de serie bent begonnen.
The Midnight Club is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
