Recensie
Recensie Disney+-serie 'Viaje al Centro de la Tierra'
Jules Verne draait zich om in zijn graf van deze belegen serie.
Regie: Sergio Siruela, J.M. Cravioto | Cast: Óscar Jaenada (Pompilio), Margarita Rosa de Francisco (Pola), Alejandro Calva (Hans), Sebastián García (Diego), Yankel Stevan (Martin), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 20-37 minuten | Jaar: 2023
Viaje al Centro de la Tierra is overduidelijk gebaseerd op Jules Vernes boek Naar het Middelpunt der Aarde. En daar houdt de gelijkenis op. Deze avonturenserie vertelt een rommelig, chaotisch verhaal met te veel gebeurtenissen en personages, waarmee een grote creatieve denker als Verne zeker geen eer wordt aangedaan.
Al vanaf aflevering een is er geen duidelijke verhaallijn te bespeuren. Of een thema. Of wat dan ook. De meeste afleveringen lijken middenin het verhaal te beginnen, terwijl een korte samenvatting aan het begin ontbreekt en erg wordt gemist. Het lijkt haast een tweede seizoen, waarin de zaken ingewikkelder worden en we de personages al zouden moeten kennen om hun acties te kunnen begrijpen.
In een rap tempo worden vele personages geïntroduceerd, zonder dat ze een gedegen motivatie of sympathiserend achtergrondverhaal krijgen. Dat met name de kinderen acteren alsof ze een gebruiksaanwijzing voorlezen helpt ook niet echt om met hun personages mee te leven. De vertolker van slechterik in het verhaal is dan weer als een bezetene aan het overacteren, wat te midden van de half slapende acteurtjes dan weer als uiterst irritant overkomt. Met een mechanische papegaai op zijn schouder doet deze Pompilio erg denken aan de piraat uit SpongeBob Squarepants, die al net zo vervelend was.
De gebeurtenissen zijn vaak voorspelbaar, terwijl het verhaal behoorlijk vergezocht en gekunsteld is. Het zit vol onnodige details en personages, maar wel weer zonder originaliteit. Naast Jules Verne lijken bijvoorbeeld Star Trek en Stranger Things als inspiratiebron te zijn gebruikt, maar eerder om van te jatten dan om er een eigen draai aan te geven. Verder is het verhaal vlak en humorloos, tenzij je van scheetgrappen houdt.
De effecten zijn bijzonder slecht uitgevoerd – niet alleen de robotpapagaai, die nog net niet aan een touwtje hangt. Zowel door de effecten als de scriptkwaliteit doet de serie denken aan de twijfelachtige kinderseries uit de jaren negentig. Volwassenen zullen daar misschien met nostalgie een traantje bij wegpinken (omdat het nu eenmaal het enige kinderprogramma was dat destijds vlak voor etenstijd werd uitgezonden), maar de jeugd van tegenwoordig zal dergelijke televisie genadeloos weglachen.
Pas halverwege de serie wordt daadwerkelijk afgedaald naar het middelpunt van de aarde, waar opnieuw allerlei vergezochte obstakels opdoemen, zoals drijfzand en een moeras van bijtend zuur. Aldaar worden alle wetten van de logica getart als de zwaartekracht zich dan weer omkeert en in een andere verhaallijn juist afneemt, terwijl filmklassiekers zoals Jurassic Park en Men in Black worden nageaapt.
Het laatste deel van de serie laat zich behoorlijk moeilijk bekijken, vanwege de vele donkere scènes die eruitzien of ze zijn gefilmd in een attractiepark. Wellicht duidt dat op het einddoel van dit hele gebeuren: inspiratie voor een attractie in een Disneypark. Het zou mogelijk verklaren wat de makers bezielde om zulk broddelwerk af te leveren. De cliffhanger waarmee dit seizoen eindigt suggereert een opvolger, maar laten we hopen dat die er niet komt. Deze serie is niet de moeite waard. Beter om de kids voor een SpongeBob-marathon te parkeren.
Viaje al Centro de la Tierra is te zien bij Disney+.
Viaje al Centro de la Tierra is overduidelijk gebaseerd op Jules Vernes boek Naar het Middelpunt der Aarde. En daar houdt de gelijkenis op. Deze avonturenserie vertelt een rommelig, chaotisch verhaal met te veel gebeurtenissen en personages, waarmee een grote creatieve denker als Verne zeker geen eer wordt aangedaan.
Al vanaf aflevering een is er geen duidelijke verhaallijn te bespeuren. Of een thema. Of wat dan ook. De meeste afleveringen lijken middenin het verhaal te beginnen, terwijl een korte samenvatting aan het begin ontbreekt en erg wordt gemist. Het lijkt haast een tweede seizoen, waarin de zaken ingewikkelder worden en we de personages al zouden moeten kennen om hun acties te kunnen begrijpen.
In een rap tempo worden vele personages geïntroduceerd, zonder dat ze een gedegen motivatie of sympathiserend achtergrondverhaal krijgen. Dat met name de kinderen acteren alsof ze een gebruiksaanwijzing voorlezen helpt ook niet echt om met hun personages mee te leven. De vertolker van slechterik in het verhaal is dan weer als een bezetene aan het overacteren, wat te midden van de half slapende acteurtjes dan weer als uiterst irritant overkomt. Met een mechanische papegaai op zijn schouder doet deze Pompilio erg denken aan de piraat uit SpongeBob Squarepants, die al net zo vervelend was.
De gebeurtenissen zijn vaak voorspelbaar, terwijl het verhaal behoorlijk vergezocht en gekunsteld is. Het zit vol onnodige details en personages, maar wel weer zonder originaliteit. Naast Jules Verne lijken bijvoorbeeld Star Trek en Stranger Things als inspiratiebron te zijn gebruikt, maar eerder om van te jatten dan om er een eigen draai aan te geven. Verder is het verhaal vlak en humorloos, tenzij je van scheetgrappen houdt.
De effecten zijn bijzonder slecht uitgevoerd – niet alleen de robotpapagaai, die nog net niet aan een touwtje hangt. Zowel door de effecten als de scriptkwaliteit doet de serie denken aan de twijfelachtige kinderseries uit de jaren negentig. Volwassenen zullen daar misschien met nostalgie een traantje bij wegpinken (omdat het nu eenmaal het enige kinderprogramma was dat destijds vlak voor etenstijd werd uitgezonden), maar de jeugd van tegenwoordig zal dergelijke televisie genadeloos weglachen.
Pas halverwege de serie wordt daadwerkelijk afgedaald naar het middelpunt van de aarde, waar opnieuw allerlei vergezochte obstakels opdoemen, zoals drijfzand en een moeras van bijtend zuur. Aldaar worden alle wetten van de logica getart als de zwaartekracht zich dan weer omkeert en in een andere verhaallijn juist afneemt, terwijl filmklassiekers zoals Jurassic Park en Men in Black worden nageaapt.
Het laatste deel van de serie laat zich behoorlijk moeilijk bekijken, vanwege de vele donkere scènes die eruitzien of ze zijn gefilmd in een attractiepark. Wellicht duidt dat op het einddoel van dit hele gebeuren: inspiratie voor een attractie in een Disneypark. Het zou mogelijk verklaren wat de makers bezielde om zulk broddelwerk af te leveren. De cliffhanger waarmee dit seizoen eindigt suggereert een opvolger, maar laten we hopen dat die er niet komt. Deze serie is niet de moeite waard. Beter om de kids voor een SpongeBob-marathon te parkeren.
Viaje al Centro de la Tierra is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
