Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Diplomat'
Uitblinkende Keri Russell zet politieke en persoonlijke crisis naar haar hand.
Regie: Liza Johnson, Simon Cellan Jones, Alex Graves | Cast: Keri Russell (Kate Wyler), Rufus Sewell (Hal Wyler), David Gyasi (Austin Dennison), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 43-56 minuten | Jaar: 2023
Een ervaren Amerikaanse diplomate staat op het punt om naar Kabul te vertrekken als ze plots wordt geïnstalleerd als ambassadeur in Londen. Wat volgt is een uitdagende aaneenschakeling van politieke en persoonlijke problemen, die in The Diplomat telkens weer hand in hand gaan. Met dank aan hoofdrolspeelster Keri Russell ontstijgt deze even speelse als serieuze dramaserie op zijn beste momenten de middelmaat.
Veel keuze heeft Kate Wyler niet wanneer haar diplomatieke bestaan volledig op zijn kop wordt gezet: de belangen zijn duidelijk groter dan een aantrekkelijke carrièreswitch. Omdat de details in eerste instantie nog wat schimmig blijven, vertrekt de vindingrijke Wyler naar de Britse hoofdstad zonder te weten wat ze daar precies aan zal treffen. In haar kielzog volgt Hal (Rufus Sewell, als acteur geen moment opgewassen tegen een ontketende Russell), haar partner, collega én concurrent.
Het mondiale politieke conflict waar de twee in belanden doet weinig onder voor het wespennest waar de westerse wereldmachten zich in het echt ook in bevinden. Toch is Kates grootste uitdaging het beperken van de huwelijksschade. Hal blijkt op de werkvloer een dwarsligger die op verkapte wijze zijn eigen ambities najaagt, ook als dat betekent dat Kate vervolgens de diplomatieke brandjes mag blussen.
De kern van The Diplomat is wat dat betreft niet de mondiale politieke crisis die Kate moet bezweren, maar haar persoonlijke relatie met Hal en de verschillende ambtenaren, die ook elkaars paden constant kruisen. Vertel de seriemakers dat je politiek en privé gescheiden moet houden en ze lachen je vierkant uit. Terwijl Kate en Hal de helikopter van de Amerikaanse president in een paleistuin zien landen, bespreken ze terloops nog even de mogelijke voors en tegens van hun hardop overwogen scheiding.
Door de uitgelichte persoonlijke dramatiek is de serie als karakterstudie onderhoud genoeg, maar bij vlagen neigen de interacties tussen Kate en haar collega's net iets te veel naar soapachtige toestanden. Dat is ergens passend, want de politieke scene ís vaak een soap, maar een aantal scènes zijn zo laconiek en speels geregisseerd dat de keerzijde van alle afleveringen – het serieuze diplomatieke gedeelte – soms iets aan geloofwaardigheid inboet.
Het is, bewust of onbewust, een balanceeract van de makers: wil je een serie die vermakelijk is, knipogen en referenties bevat en de acteurs af en toe laat improviseren, of moet het allemaal zo strak en feitelijk mogelijk? Voordat we de indruk kregen dat Kevin Spacey misschien écht op Frank Underwood leek, had House of Cards de harmonie tussen die twee uitersten tot een kunst verheven. Gelukkig had bedenker Debora Cahn vooraf al wel de nodige ervaring met het overzien van 'serieuze' politieke scenario's: tijdens de laatste twee seizoenen werkte ze als producente mee aan Homeland.
De (deels) komische inslag van The Diplomat is vooral een verademing als Keri Russell de vrije hand krijgt. Russell, die sowieso de show steelt, bewijst nog maar eens dat ze grimmige politieke intriges (lees: The Americans) even goed aan kan als venijnige verbale steekspelletjes, met haar partner en met iedereen die haar verder een loer probeert te draaien. Dat Sewell het beter bij drama met een donkerder randje kan houden, onderstreept een wat ongemakkelijke scène waarin hij tussen de werkzaamheden door met een geïnteresseerde collega een luchtig spelletje wie ben ik doet.
Niet alle bijrollen weten evenzeer te boeien als het sterke spel van Russell en dus slepen vooral de middelste afleveringen zich soms een beetje voort. Rory Kinnears vertolking van de Britse premier is dan weer opzienbarend, al had het schrijfwerk scherper gekund: de ernstige Churchill-imitatie tijdens het aankondigen van een vergeldingsactie zorgt zeker voor een glimlachje, maar tot een Emmy kan het toch moeilijk leiden. Eén ding is wel zeker: er zit nog voldoende muziek in de diplomatieke omzwervingen van Kate Wyler.
The Diplomat is te zien bij Netflix.
Een ervaren Amerikaanse diplomate staat op het punt om naar Kabul te vertrekken als ze plots wordt geïnstalleerd als ambassadeur in Londen. Wat volgt is een uitdagende aaneenschakeling van politieke en persoonlijke problemen, die in The Diplomat telkens weer hand in hand gaan. Met dank aan hoofdrolspeelster Keri Russell ontstijgt deze even speelse als serieuze dramaserie op zijn beste momenten de middelmaat.
Veel keuze heeft Kate Wyler niet wanneer haar diplomatieke bestaan volledig op zijn kop wordt gezet: de belangen zijn duidelijk groter dan een aantrekkelijke carrièreswitch. Omdat de details in eerste instantie nog wat schimmig blijven, vertrekt de vindingrijke Wyler naar de Britse hoofdstad zonder te weten wat ze daar precies aan zal treffen. In haar kielzog volgt Hal (Rufus Sewell, als acteur geen moment opgewassen tegen een ontketende Russell), haar partner, collega én concurrent.
Het mondiale politieke conflict waar de twee in belanden doet weinig onder voor het wespennest waar de westerse wereldmachten zich in het echt ook in bevinden. Toch is Kates grootste uitdaging het beperken van de huwelijksschade. Hal blijkt op de werkvloer een dwarsligger die op verkapte wijze zijn eigen ambities najaagt, ook als dat betekent dat Kate vervolgens de diplomatieke brandjes mag blussen.
De kern van The Diplomat is wat dat betreft niet de mondiale politieke crisis die Kate moet bezweren, maar haar persoonlijke relatie met Hal en de verschillende ambtenaren, die ook elkaars paden constant kruisen. Vertel de seriemakers dat je politiek en privé gescheiden moet houden en ze lachen je vierkant uit. Terwijl Kate en Hal de helikopter van de Amerikaanse president in een paleistuin zien landen, bespreken ze terloops nog even de mogelijke voors en tegens van hun hardop overwogen scheiding.
Door de uitgelichte persoonlijke dramatiek is de serie als karakterstudie onderhoud genoeg, maar bij vlagen neigen de interacties tussen Kate en haar collega's net iets te veel naar soapachtige toestanden. Dat is ergens passend, want de politieke scene ís vaak een soap, maar een aantal scènes zijn zo laconiek en speels geregisseerd dat de keerzijde van alle afleveringen – het serieuze diplomatieke gedeelte – soms iets aan geloofwaardigheid inboet.
Het is, bewust of onbewust, een balanceeract van de makers: wil je een serie die vermakelijk is, knipogen en referenties bevat en de acteurs af en toe laat improviseren, of moet het allemaal zo strak en feitelijk mogelijk? Voordat we de indruk kregen dat Kevin Spacey misschien écht op Frank Underwood leek, had House of Cards de harmonie tussen die twee uitersten tot een kunst verheven. Gelukkig had bedenker Debora Cahn vooraf al wel de nodige ervaring met het overzien van 'serieuze' politieke scenario's: tijdens de laatste twee seizoenen werkte ze als producente mee aan Homeland.
De (deels) komische inslag van The Diplomat is vooral een verademing als Keri Russell de vrije hand krijgt. Russell, die sowieso de show steelt, bewijst nog maar eens dat ze grimmige politieke intriges (lees: The Americans) even goed aan kan als venijnige verbale steekspelletjes, met haar partner en met iedereen die haar verder een loer probeert te draaien. Dat Sewell het beter bij drama met een donkerder randje kan houden, onderstreept een wat ongemakkelijke scène waarin hij tussen de werkzaamheden door met een geïnteresseerde collega een luchtig spelletje wie ben ik doet.
Niet alle bijrollen weten evenzeer te boeien als het sterke spel van Russell en dus slepen vooral de middelste afleveringen zich soms een beetje voort. Rory Kinnears vertolking van de Britse premier is dan weer opzienbarend, al had het schrijfwerk scherper gekund: de ernstige Churchill-imitatie tijdens het aankondigen van een vergeldingsactie zorgt zeker voor een glimlachje, maar tot een Emmy kan het toch moeilijk leiden. Eén ding is wel zeker: er zit nog voldoende muziek in de diplomatieke omzwervingen van Kate Wyler.
The Diplomat is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
