Recensie
Recensie Netflix-serie 'Vortex'
Misdaadverhaal met een hoge dosis sciencefiction werkt zichzelf net zo diep in de nesten als de personages.
Regie: Slimane-Baptiste Berhoun | Cast: Tomer Sisley (Ludo), Camille Claris (Mélanie), Zineb Triki (Parvana), Éric Pucheu (Nathan), Sandrine Salyères (Flo), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 53-56 minuten | Jaar: 2022
Tijdreizen is nooit een goed idee. Een piepkleine verandering in het verleden kan namelijk het heden volledig ontwrichten, wat het vlindereffect wordt genoemd. Dit wordt gedemonstreerd in het meesterwerk Back to the Future, de flop A Sound of Thunder en zelfs een film die letterlijk The Butterfly Effect heet. Hoe serieuzer het onderwerp wordt genomen, hoe beter de uitkomst. Het Franse Vortex neemt het helaas allemaal niet zo nauw, wat zijn gevolgen heeft.
In 2025 gebruikt de Franse politie virtual reality om een plaats delict te onderzoeken zonder schade aan te richten. Het renderen van de moordlocatie op een strand gaat niet helemaal goed, waardoor rechercheur Ludo tot zijn grote verbazing in de virtuele wereld zijn in 1998 dood aangetroffen vrouw Melanie tegen het lijf loopt. En zij ziet hem.Met haar in het verleden en hem in het heden ontdekken ze dat er een seriemoordenaar actief is. Ze trachten de zaak op te lossen voordat haar eigen deadline is bereikt.
Leuke vent, die Ludo. Hij is dol op zijn tweede vrouw en het zoontje dat hij met haar heeft. Een liefdevolle, gezellige man die goed is in zijn werk. Totdat blijkt dat hij zich pas in de tweede aflevering realiseert dat als Melanie in het verleden zaken gaat aanpassen dit een effect heeft op het heden; Ludo bleek even zo extreem naïef te werk te gaan dat het zijn personage niet veel goed doet.
Maar dat is de schuld van de schrijvers. Om te beginnen is het uitgangspunt al dat van een film uit 2000: Frequency, waarin een man plots op een radio zijn overleden vader te pakken krijgt, die spreekt vanuit het verleden en gaat proberen om in leven te blijven. Vortex maakt daar VR van en in plaats van een vader is het een overleden echtgenote.
Ook het feit dat Ludo niet direct begrijpt dat als hij Melanie behoedt van de dood, hij nooit zijn huidige vrouw of zijn zoontje zal hebben, terwijl hij zielsveel van ze houdt. De oplossingen die Mel en hij bedenken zijn kinderlijk simpel. En ongekend bekrompen, want waar ze vervolgens hun best doen om Ludo's persoonlijke heden op het pad te houden boeit het ze beiden voor geen meter of ze misschien andermans leven overhoop halen.
Kortom: de twee hoofdpersonages weten hoe het werkt, maar ze hebben volledig lak aan de consequenties die het aanpassen van het verleden met zich meebrengen. Er wordt al geen bevredigende verklaring geleverd voor waarom het mogelijk is dat twee mensen uit verschillende tijden met elkaar kunnen communiceren, maar het gebrek aan aandacht om het heden niet open te breken maakt het erg ongeloofwaardig.
En dat terwijl de serie gebruik mag maken van een paar fantastische en overtuigende acteurs. Vooral Tomer Sisley als Ludo en Zineb Triki als zijn tweede vrouw hebben haast perfect naturelle interacties met elkaar en andere personages. Ze spreken beheerst, maar tonen veel uiterlijke en innerlijke emoties. Waar het simplistisch uitgewerkte plot de kijker afstoot trekt het organische spel van Sisley als Ludo weer aan.
Een moordmysterie doet het natuurlijk altijd goed, ook al wordt het hier net zo los uit de mouw geschud als de omgang met het vlindereffect. Het duurt niet lang voordat een eerste verdachte wordt gevonden, iemand die het wel móet zijn. Maar die blijkt het dan toch niet te zijn, maar die nieuwe verdachte is definitief de juiste, ware het niet dat ook die een alibi heeft. In plaats van een stoelendans met een reeks potentiële moordenaars is het meer 'de verdachte van de week', met veel zwakke misleiding. Die vent die achteraf niets gedaan blijkt te hebben is tot kort daarvoor hoogst verdacht.
Een overleden echtgenote waarschuwen voor haar dood met het risico je huidige echtgenote nooit te zullen ontmoeten en daarmee je kind kwijtraken is een machtige patstelling. De personages in Vortex zijn zich hiervan bewust, maar het dilemma wordt enkel oppervlakkig aangekaart en besproken. Misschien is het eigen invulling, misschien is er bewust de achterliggende gedachte dat dit gaat over mensen die zich volledig storten op hun carrière en hun gezin tekortschieten. Er is veel om over na te denken, maar het lijkt erop dat de makers willen dat de kijkers in hun eigen tijd doen.
Het uitmuntende acteerwerk en de vraag hoe Mel uiteindelijk aan haar einde zal komen is wat de aandacht erbij houdt, maar als geheel is Vortex een zwakke serie die kiest voor makkelijke uitvluchten en onlogische handelingen. Fijn dat er in ieder geval geen grafsfeer heerst en humor af en toe welkom is. Met name de VR-specialist is als zure misantroop een komische noot. Maar dat rechtvaardigt niet hoe respectloos de serie omgaat met de gevaren van tijdreizen.
Vortex is te zien bij Netflix.
Tijdreizen is nooit een goed idee. Een piepkleine verandering in het verleden kan namelijk het heden volledig ontwrichten, wat het vlindereffect wordt genoemd. Dit wordt gedemonstreerd in het meesterwerk Back to the Future, de flop A Sound of Thunder en zelfs een film die letterlijk The Butterfly Effect heet. Hoe serieuzer het onderwerp wordt genomen, hoe beter de uitkomst. Het Franse Vortex neemt het helaas allemaal niet zo nauw, wat zijn gevolgen heeft.
In 2025 gebruikt de Franse politie virtual reality om een plaats delict te onderzoeken zonder schade aan te richten. Het renderen van de moordlocatie op een strand gaat niet helemaal goed, waardoor rechercheur Ludo tot zijn grote verbazing in de virtuele wereld zijn in 1998 dood aangetroffen vrouw Melanie tegen het lijf loopt. En zij ziet hem.Met haar in het verleden en hem in het heden ontdekken ze dat er een seriemoordenaar actief is. Ze trachten de zaak op te lossen voordat haar eigen deadline is bereikt.
Leuke vent, die Ludo. Hij is dol op zijn tweede vrouw en het zoontje dat hij met haar heeft. Een liefdevolle, gezellige man die goed is in zijn werk. Totdat blijkt dat hij zich pas in de tweede aflevering realiseert dat als Melanie in het verleden zaken gaat aanpassen dit een effect heeft op het heden; Ludo bleek even zo extreem naïef te werk te gaan dat het zijn personage niet veel goed doet.
Maar dat is de schuld van de schrijvers. Om te beginnen is het uitgangspunt al dat van een film uit 2000: Frequency, waarin een man plots op een radio zijn overleden vader te pakken krijgt, die spreekt vanuit het verleden en gaat proberen om in leven te blijven. Vortex maakt daar VR van en in plaats van een vader is het een overleden echtgenote.
Ook het feit dat Ludo niet direct begrijpt dat als hij Melanie behoedt van de dood, hij nooit zijn huidige vrouw of zijn zoontje zal hebben, terwijl hij zielsveel van ze houdt. De oplossingen die Mel en hij bedenken zijn kinderlijk simpel. En ongekend bekrompen, want waar ze vervolgens hun best doen om Ludo's persoonlijke heden op het pad te houden boeit het ze beiden voor geen meter of ze misschien andermans leven overhoop halen.
Kortom: de twee hoofdpersonages weten hoe het werkt, maar ze hebben volledig lak aan de consequenties die het aanpassen van het verleden met zich meebrengen. Er wordt al geen bevredigende verklaring geleverd voor waarom het mogelijk is dat twee mensen uit verschillende tijden met elkaar kunnen communiceren, maar het gebrek aan aandacht om het heden niet open te breken maakt het erg ongeloofwaardig.
En dat terwijl de serie gebruik mag maken van een paar fantastische en overtuigende acteurs. Vooral Tomer Sisley als Ludo en Zineb Triki als zijn tweede vrouw hebben haast perfect naturelle interacties met elkaar en andere personages. Ze spreken beheerst, maar tonen veel uiterlijke en innerlijke emoties. Waar het simplistisch uitgewerkte plot de kijker afstoot trekt het organische spel van Sisley als Ludo weer aan.
Een moordmysterie doet het natuurlijk altijd goed, ook al wordt het hier net zo los uit de mouw geschud als de omgang met het vlindereffect. Het duurt niet lang voordat een eerste verdachte wordt gevonden, iemand die het wel móet zijn. Maar die blijkt het dan toch niet te zijn, maar die nieuwe verdachte is definitief de juiste, ware het niet dat ook die een alibi heeft. In plaats van een stoelendans met een reeks potentiële moordenaars is het meer 'de verdachte van de week', met veel zwakke misleiding. Die vent die achteraf niets gedaan blijkt te hebben is tot kort daarvoor hoogst verdacht.
Een overleden echtgenote waarschuwen voor haar dood met het risico je huidige echtgenote nooit te zullen ontmoeten en daarmee je kind kwijtraken is een machtige patstelling. De personages in Vortex zijn zich hiervan bewust, maar het dilemma wordt enkel oppervlakkig aangekaart en besproken. Misschien is het eigen invulling, misschien is er bewust de achterliggende gedachte dat dit gaat over mensen die zich volledig storten op hun carrière en hun gezin tekortschieten. Er is veel om over na te denken, maar het lijkt erop dat de makers willen dat de kijkers in hun eigen tijd doen.
Het uitmuntende acteerwerk en de vraag hoe Mel uiteindelijk aan haar einde zal komen is wat de aandacht erbij houdt, maar als geheel is Vortex een zwakke serie die kiest voor makkelijke uitvluchten en onlogische handelingen. Fijn dat er in ieder geval geen grafsfeer heerst en humor af en toe welkom is. Met name de VR-specialist is als zure misantroop een komische noot. Maar dat rechtvaardigt niet hoe respectloos de serie omgaat met de gevaren van tijdreizen.
Vortex is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
