Recensie
Recensie Netflix-serie 'Ōoku: The Inner Chambers'
Obsceen en bij tijden toondoof. Deze alternatieve Japanse geschiedenis mag snel worden vergeten.
Regie: Noriyuki Abe | Cast (stemmen): Eriko Matsui (Tokugawa Iemetsu), Mamoru Miyano (Madenokōji Arikoto), Jun Fukuyama (Sutezō), Kikuko Inoue (Kasuga no Tsubone), Sanae Kobayashi (Tokugawa Yoshimune), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 79-25 minuten | Jaar: 2023
Ōoku: The Inner Chambers vertelt een alternatieve geschiedenis van Japan. In deze anime is het land getroffen door een meedogenloze ziekte die zich richt op jonge mannen waardoor al snel driekwart van de bevolking vrouw is. Daarmee wordt de balans van macht omvergegooid. Na een tijd nemen de vrouwen de samenleving over en zijn mannen gereduceerd tot waardevolle bezittingen die soms zelfs worden verhandeld. Het paleis van de vrouwelijke shogun is gevuld met drieduizend mannen waarmee ze kan doen en laten wat ze wil.
De serie toont vooral het harde leven van deze wegkwijnende mannen. Hen wordt op het hart gedrukt dat ze bijzonder eervol werk doen, maar de meesten zullen de shogun nooit eens zien en worden koud en verbitterd. Deze interne strijd tussen de eervolle plicht en persoonlijk geluk is interessant, maar wordt slechts af en toe verkend. Dat is iets wat de serie wel vaker doet: elke interessante opzet krijgt maar weinig uitwerking.
Deze anime op zijn sterkst wanneer wordt ingegaan op de rol van gender en machtsposities. De macht ligt in deze alternatieve vertelling geheel bij de vrouwen, maar toch wordt op sommige momenten pijnlijk duidelijk hoe de mannen erover denken. En waar mogelijk maken ze nog steeds misbruik van hun positie als man. De vrouwelijke shogun wordt eigenlijk voor velen vooral als draagmoeder gezien die de familielijn kan voortzetten. Voor beide kanten en genders wordt dieper ingegaan op de moeilijkheden en oneerlijkheden die daarbij horen.
Helaas verkwanselt Ōoku: The Inner Chambers toch dit interessante gegeven door zich te vaak achter de shockfactor te verschuilen. De gehele serie is zo enorm neerslachtig, vooral in de eerste helft, dat deze voor een zware zit zorgt. Dit past weliswaar bij het onderwerp, maar er wordt iets te graag aan toegegeven. Verkrachting en mishandeling worden gepresenteerd als dagelijks kost, maar dragen weinig bij aan het verhaal. Dit voelt wat goedkoop aan en doet afbreuk aan het verhaal.
Ondanks de heftige momenten wordt de serie toch een uiterst saai geheel. Scènes zijn vaak veel te lang en dialogen blijven eindeloos doorgaan, zonder de nodige ontwikkeling in het verhaal of bij de personages. Wat niet helpt zijn de fletse kleuren en compleet stilstaande beelden waarin alleen de monden bewegen.
Het tempo en de opzet laten ook te wensen over. De eerste aflevering duurt bijna anderhalf uur en toont de huidige situatie in Japan. De afleveringen daarna vertellen het echte verhaal en laten zien hoe het zo gekomen is. Deze afleveringen hebben soms een bizarre invulling door lange, dodelijk saaie scènes op te volgen met plotse tijdsprongen van een jaar. Hierdoor is het moeilijk om op te gaan in het moment. De vele tijdsprongen en focus op personages die niet eerder in beeld zijn geweest zorgt ervoor dat het geheel vaak onduidelijk is.
Het melodrama is van het hoogste niveau, vooral als het gaat om de romantiek in de serie. Het is één grote verheerlijking van iets wat eigenlijk gewoon puur stockholmsyndroom lijkt te zijn. Het voelt toondoof in samenhang met de gelaagde kijk op gender. De stemacteurs doen echter goed werk, maar dat is niet genoeg om deze rommelige en obscene serie te redden. Zonde, want er zat veel meer in Ōoku: The Inner Chambers.
Ōoku: The Inner Chambers is te zien bij Netflix.
Ōoku: The Inner Chambers vertelt een alternatieve geschiedenis van Japan. In deze anime is het land getroffen door een meedogenloze ziekte die zich richt op jonge mannen waardoor al snel driekwart van de bevolking vrouw is. Daarmee wordt de balans van macht omvergegooid. Na een tijd nemen de vrouwen de samenleving over en zijn mannen gereduceerd tot waardevolle bezittingen die soms zelfs worden verhandeld. Het paleis van de vrouwelijke shogun is gevuld met drieduizend mannen waarmee ze kan doen en laten wat ze wil.
De serie toont vooral het harde leven van deze wegkwijnende mannen. Hen wordt op het hart gedrukt dat ze bijzonder eervol werk doen, maar de meesten zullen de shogun nooit eens zien en worden koud en verbitterd. Deze interne strijd tussen de eervolle plicht en persoonlijk geluk is interessant, maar wordt slechts af en toe verkend. Dat is iets wat de serie wel vaker doet: elke interessante opzet krijgt maar weinig uitwerking.
Deze anime op zijn sterkst wanneer wordt ingegaan op de rol van gender en machtsposities. De macht ligt in deze alternatieve vertelling geheel bij de vrouwen, maar toch wordt op sommige momenten pijnlijk duidelijk hoe de mannen erover denken. En waar mogelijk maken ze nog steeds misbruik van hun positie als man. De vrouwelijke shogun wordt eigenlijk voor velen vooral als draagmoeder gezien die de familielijn kan voortzetten. Voor beide kanten en genders wordt dieper ingegaan op de moeilijkheden en oneerlijkheden die daarbij horen.
Helaas verkwanselt Ōoku: The Inner Chambers toch dit interessante gegeven door zich te vaak achter de shockfactor te verschuilen. De gehele serie is zo enorm neerslachtig, vooral in de eerste helft, dat deze voor een zware zit zorgt. Dit past weliswaar bij het onderwerp, maar er wordt iets te graag aan toegegeven. Verkrachting en mishandeling worden gepresenteerd als dagelijks kost, maar dragen weinig bij aan het verhaal. Dit voelt wat goedkoop aan en doet afbreuk aan het verhaal.
Ondanks de heftige momenten wordt de serie toch een uiterst saai geheel. Scènes zijn vaak veel te lang en dialogen blijven eindeloos doorgaan, zonder de nodige ontwikkeling in het verhaal of bij de personages. Wat niet helpt zijn de fletse kleuren en compleet stilstaande beelden waarin alleen de monden bewegen.
Het tempo en de opzet laten ook te wensen over. De eerste aflevering duurt bijna anderhalf uur en toont de huidige situatie in Japan. De afleveringen daarna vertellen het echte verhaal en laten zien hoe het zo gekomen is. Deze afleveringen hebben soms een bizarre invulling door lange, dodelijk saaie scènes op te volgen met plotse tijdsprongen van een jaar. Hierdoor is het moeilijk om op te gaan in het moment. De vele tijdsprongen en focus op personages die niet eerder in beeld zijn geweest zorgt ervoor dat het geheel vaak onduidelijk is.
Het melodrama is van het hoogste niveau, vooral als het gaat om de romantiek in de serie. Het is één grote verheerlijking van iets wat eigenlijk gewoon puur stockholmsyndroom lijkt te zijn. Het voelt toondoof in samenhang met de gelaagde kijk op gender. De stemacteurs doen echter goed werk, maar dat is niet genoeg om deze rommelige en obscene serie te redden. Zonde, want er zat veel meer in Ōoku: The Inner Chambers.
Ōoku: The Inner Chambers is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
