Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Ghosts of Beirut'
Deze gefictionaliseerde serie met sporadische documentairemomenten is een gefaald experiment.
Regie: Greg Barker | Cast: Dina Shihabi (Lena), Amir Khoury (Young Imad Mughniyeh), Dermot Mulroney (Robert Ames), Rafi Gavron (Chet), Zineb Triki (Wafa), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 52-59 minuten | Jaar: 2023
Wanneer het verhaal van een speelfilm of -serie biografisch of historisch van aard is, kan men zich afvragen waarom niet gewoon een documentaire is gemaakt. Nu is het immers kijken naar acteurs die een script volgen met veelal eigen invulling. Het meest voor de hand liggende antwoord is dat een verhaal meer publiek zal trekken dan een verslag.
Toch proberen sommige makers een middenweg te vinden door beide vormen te combineren. Ghosts of Beirut probeert iets radicaals: maak het vrijwel helemaal gespeeld, maar prop er af en toe wat vertellende experts tussen om de kijker eraan te herinneren dat dit alles is gebaseerd op feiten. Conclusie: dit werkt niet.
Het verhaal gaat over Imad Mughniyeh, die de Libanese Islamitische Jihadorganisatie oprichtte en daardoor een gezochte figuur werd door onder andere de CIA. Begin jaren tachtig besluit Imad een trainingskamp op te richten voor degenen die niet schromen om elk middel in hun strijd te gebruiken. Ruim twintig jaar zijn er vele aanslagen in meerdere landen, in naam van de islam. Imad is zo onvindbaar dat men hem een geest noemt, maar de CIA slaat de handen ineen met Israël om de man op te sporen.
Wat een rommeltje. De opening van de eerste minuten is bezig en plots wordt deze onderbroken door een stukje uit een interview dat is gemaakt voor deze serie. Voor het geval de kijker de tekst aan het begin heeft gemist die aangeeft dat dit is gebaseerd op ware gebeurtenissen, wordt hiermee nogmaals benadrukt dat dit geen verzonnen verhaaltje is. Maar het roept wel direct de vraag op: konden de makers zelf geen beslissing nemen over wat voor een soort serie ze wilden?
Enkele minuten later gaat het van 2007 naar vijfentwintig jaar eerder. O, dus de opening was ook nog eens een raamvertelling? Nee, zo blijkt in de derde aflevering die ons uit de jaren tachtig sleurt, waar we net genesteld waren en weer de draad oppikt in het 'heden'. Stom, want nu is er geen tijd waaraan geankerd kan worden, wat storend is omdat er ook geen hoofdpersoon is. In de eerste aflevering is dat Imad, in aflevering twee duikt ineens ene Chet op, in de laatste twee is het kiezen tussen de Amerikaanse Lena en de Israëlische Teddy.
Imads motivatie om een militaire leider te worden van een privéleger wordt nooit gedeeld. De man lijkt de incidentele bomaanslagen in de burgeroorlog beu te zijn, dus gaat dan maar zelf bomaanslagen plegen. In de eerste aflevering is er nog enige nuance door aan te geven dat de aanwezigheid van het Amerikaanse leger niet erg bevorderend was voor de vrede, maar al gauw is het eenzijdig: Imad is gewoon een slechte man.
Alle personages spreken hun eigen taal, wat normaal gesproken een prettige en verstandige keuze zou zijn, maar in de narratieve ramp van Ghosts of Beirut is dit het zoveelste element dat bijdraagt aan het gebrek aan houvast. Het plot grijpt niet; slechts enkele losse zorgvuldig opgebouwde momenten zoals een aankomende bomaanslag weten de aandacht erbij te houden. Maar dit zijn slechts vrijstaande sequenties, het geheel is voornamelijk moeilijk doen om de indruk van een intelligente serie te wekken – en ze zijn ook niet memorabel.
De acteurs doen hun best. Van alles dat op zich in orde is zal dit het meest opvallende zijn, al staan vrouwelijke personages in leidinggevende functies wel heel vaak met de armen over elkaar. In de tweede helft mag de serie zich in de handjes wrijven met de aanwezigheid van actrice Zineb Triki die onlangs al schitterde in het Franse Vortex en ook hier weer met gemak ongekend goed naturel kan spelen.
Overige technische aspecten als geluid, montage en sets zijn in orde. Het camerawerk niet altijd. In de eerste aflevering zit een shot van een voorbijrijdende auto dat is uitgevoerd zoals men deed eind jaren zeventig; dit past niet in de stijl van de serie, gewoon een sullige keuze. In de laatste aflevering voeren twee personages een gesprek, maar de camera richt zich voornamelijk op het roerei dat een van hen aan het bereiden is – het heeft geen enkele functie, bovenliggend of onderliggend.
Een kleiner publiek of niet: het verhaal van Mughniyeh had echt een documentaire moeten zijn. Op die manier hoeft er geen emotionele conclusie te zijn en is er bovenal niks bij verzonnen. Dat had maximaal negentig minuten kunnen vullen en dat was voldoende geweest. Om Ghosts of Beirut het beste te kunnen volgen zou de serie in een keer achter elkaar moeten worden bekeken, maar het is niet erg uitnodigend om dat ook echt te doen.
Ghosts of Beirut is te zien bij SkyShowtime.
Wanneer het verhaal van een speelfilm of -serie biografisch of historisch van aard is, kan men zich afvragen waarom niet gewoon een documentaire is gemaakt. Nu is het immers kijken naar acteurs die een script volgen met veelal eigen invulling. Het meest voor de hand liggende antwoord is dat een verhaal meer publiek zal trekken dan een verslag.
Toch proberen sommige makers een middenweg te vinden door beide vormen te combineren. Ghosts of Beirut probeert iets radicaals: maak het vrijwel helemaal gespeeld, maar prop er af en toe wat vertellende experts tussen om de kijker eraan te herinneren dat dit alles is gebaseerd op feiten. Conclusie: dit werkt niet.
Het verhaal gaat over Imad Mughniyeh, die de Libanese Islamitische Jihadorganisatie oprichtte en daardoor een gezochte figuur werd door onder andere de CIA. Begin jaren tachtig besluit Imad een trainingskamp op te richten voor degenen die niet schromen om elk middel in hun strijd te gebruiken. Ruim twintig jaar zijn er vele aanslagen in meerdere landen, in naam van de islam. Imad is zo onvindbaar dat men hem een geest noemt, maar de CIA slaat de handen ineen met Israël om de man op te sporen.
Wat een rommeltje. De opening van de eerste minuten is bezig en plots wordt deze onderbroken door een stukje uit een interview dat is gemaakt voor deze serie. Voor het geval de kijker de tekst aan het begin heeft gemist die aangeeft dat dit is gebaseerd op ware gebeurtenissen, wordt hiermee nogmaals benadrukt dat dit geen verzonnen verhaaltje is. Maar het roept wel direct de vraag op: konden de makers zelf geen beslissing nemen over wat voor een soort serie ze wilden?
Enkele minuten later gaat het van 2007 naar vijfentwintig jaar eerder. O, dus de opening was ook nog eens een raamvertelling? Nee, zo blijkt in de derde aflevering die ons uit de jaren tachtig sleurt, waar we net genesteld waren en weer de draad oppikt in het 'heden'. Stom, want nu is er geen tijd waaraan geankerd kan worden, wat storend is omdat er ook geen hoofdpersoon is. In de eerste aflevering is dat Imad, in aflevering twee duikt ineens ene Chet op, in de laatste twee is het kiezen tussen de Amerikaanse Lena en de Israëlische Teddy.
Imads motivatie om een militaire leider te worden van een privéleger wordt nooit gedeeld. De man lijkt de incidentele bomaanslagen in de burgeroorlog beu te zijn, dus gaat dan maar zelf bomaanslagen plegen. In de eerste aflevering is er nog enige nuance door aan te geven dat de aanwezigheid van het Amerikaanse leger niet erg bevorderend was voor de vrede, maar al gauw is het eenzijdig: Imad is gewoon een slechte man.
Alle personages spreken hun eigen taal, wat normaal gesproken een prettige en verstandige keuze zou zijn, maar in de narratieve ramp van Ghosts of Beirut is dit het zoveelste element dat bijdraagt aan het gebrek aan houvast. Het plot grijpt niet; slechts enkele losse zorgvuldig opgebouwde momenten zoals een aankomende bomaanslag weten de aandacht erbij te houden. Maar dit zijn slechts vrijstaande sequenties, het geheel is voornamelijk moeilijk doen om de indruk van een intelligente serie te wekken – en ze zijn ook niet memorabel.
De acteurs doen hun best. Van alles dat op zich in orde is zal dit het meest opvallende zijn, al staan vrouwelijke personages in leidinggevende functies wel heel vaak met de armen over elkaar. In de tweede helft mag de serie zich in de handjes wrijven met de aanwezigheid van actrice Zineb Triki die onlangs al schitterde in het Franse Vortex en ook hier weer met gemak ongekend goed naturel kan spelen.
Overige technische aspecten als geluid, montage en sets zijn in orde. Het camerawerk niet altijd. In de eerste aflevering zit een shot van een voorbijrijdende auto dat is uitgevoerd zoals men deed eind jaren zeventig; dit past niet in de stijl van de serie, gewoon een sullige keuze. In de laatste aflevering voeren twee personages een gesprek, maar de camera richt zich voornamelijk op het roerei dat een van hen aan het bereiden is – het heeft geen enkele functie, bovenliggend of onderliggend.
Een kleiner publiek of niet: het verhaal van Mughniyeh had echt een documentaire moeten zijn. Op die manier hoeft er geen emotionele conclusie te zijn en is er bovenal niks bij verzonnen. Dat had maximaal negentig minuten kunnen vullen en dat was voldoende geweest. Om Ghosts of Beirut het beste te kunnen volgen zou de serie in een keer achter elkaar moeten worden bekeken, maar het is niet erg uitnodigend om dat ook echt te doen.
Ghosts of Beirut is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
