Recensie
Recensie Netflix-serie 'Bardot'
Het lijkt alsof de makers een appeltje te schillen hebben met het Franse icoon.
Regie: Christopher Thompson, Daniële Thompson, Laura Brook | Cast: Julia de Nunez (Brigitte Bardot), Victor Belmondo (Roger Vadim), Guiseppe Maggio (Enzo), Géraldine Pailhas (Toty Bardot), Jean Franco (Alain), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 44-55 minuten | Jaar: 2023
The Crown kreeg al enige tijd kritiek wat betreft de eigen invulling die wordt toegepast in de verfilming van het leven van koningin Elizabeth II, maar het laatste seizoen spande de kroon. Het was zo extreem gefictionaliseerd dat critici en kijkers het niet meer leuk vonden. En terecht: Bij een biografie kan je het niet maken om iemands geleefde levenslijn krom te buigen naar hoe je het zelf dramatisch interessanter vindt. Bardot doet niet slechts precies dit, maar plaatst haar ster ook nog eens in uiterst negatief licht.
Parijs, begin jaren vijftig: een meisje genaamd Brigitte Bardot moet van haar moeder audities doen voor modellen- en acteerwerk. Haar uiterlijk heeft ze dubbel en dwars mee, dus ze trekt de nodige aandacht. Zo ook van de scenarist Roger Vadim die verliefd op haar wordt. Zodra ze oud genoeg is trouwen ze, en hij geeft haar de hoofdrol in zijn nieuwe film. Het wordt de geboorte van een wereldster, inclusief alles dat daar bij komt kijken.
Elke aflevering dekt zichzelf in aan het begin met de tekst dat dit slechts fictie is, losjes gebaseerd op wat feitjes over de echte B.B. Lekker makkelijk, en wat is dan eigenlijk het punt? Er worden veel zaken getoond – wereldroem vergaren, mannen verslinden, het doelwit worden van meedogenloze roddelpers, depressie en zelfmoordneigingen, emotionele littekens van opvoeding – maar dit komt nergens samen als thematisch geheel.
Ze noemen het fictie, maar het komt in grote lijnen toch echt exact overeen met hoe het is verlopen. Bardot leert Vadim (de regisseur van onder andere Barbarella) kennen als ze vijftien is. Hij blijft in alle zes afleveringen een goede vriend van haar, hij wordt neergezet als een sympathieke steun en toeverlaat. Dus we gaan het niet hebben over het feit dat hij een viespeuk is die in bed dook met een minderjarig meisje – drie jaar lang zelfs, tegen de wil van haar ouders.
Nee, de mannen zijn hier niet het probleem. Brigitte Bardot, zij is de enige naar wie de vinger wordt gewezen. Haar liefdesleven werkt haast op de lachspieren, zodra het duidelijk wordt dat de kijker in elke aflevering (op de vijfde na) een raadspel kan spelen over wie de vent gaat worden over wie ze roept dat het haar zielsverwant is. Sommige mannen bedriegen of verlaten hun partner voor haar, maar zij is de enige boosdoener.
Vergis je niet, Bardot was en is niet het respectabelste persoon. Ja, ze zet zich al tientallen jaren in voor het welzijn van dieren en ze is absoluut een slachtoffer geweest van roddelpers. Maar ze ging in het echt oprecht van man naar man, haar kind mocht ze niet opvoeden omdat de rechtbank besloot dat ze geen goede moeder was, ze heeft boeken geschreven waarin ze zich negatief uitspreekt over vrouwenrechten, homo’s en interraciale relaties.
Is deze serie dan soms een wraakactie? Wilden de makers dat de wereld dat icoon uit de jaren vijftig en zestig nou eindelijk eens ziet voor wie ze echt is? Zijn dat niet oude koeien uit een sloot waar de meesten niet mee bezig zijn? Alle informatie over haar, ook de negatieve, is openbaar. Het laatste over haar dat enige aandacht trok is dat Bardot tijdens de MeToo-beweging er op reageerde met dat vrouwen hypocriet waren omdat zij flirtten om een rol te krijgen.
De makers van deze serie hebben iemand kunnen vinden die qua uiterlijk behoorlijk op haar lijkt: Julia de Nunez. Deze rol is tot nu toe de enige op haar CV. Ze lijkt twee afleveringen nodig te hebben om op gang te komen, want in het begin is het kijken naar niets meer dan een apathisch hoofd. Later is ze absoluut op dreef, maar aangezien het personage is geschreven met de complexiteit van een half glas water valt er weinig meer te doen dan hier en daar een emotionele uitbarsting (of eigenlijk: een kinderlijke driftbui) tonen.
Dit fictieve/waargebeurde verhaal is zeer vreemd geschreven. Het is zogenaamd deels verzonnen, maar toch moet de kijker al bekend zijn met het vroege levensverhaal van B.B. Het icoon staat bekend om haar blonde lokken, als we haar leren kennen heeft ze donker haar, maar de switch naar een ander kleurtje is er gewoon ineens. Bepaalde situaties worden geïntroduceerd op een manier die de indruk wekt dat men uitgaat van voorkennis van wat er komt.
Zelfs de afsluiter van afleveringen zijn vaag. In een aflevering leert ze dat ze zwanger is. Die eindigt met een mededeling dat de vader van het kind een rechtszaak heeft aangespannen. O, dus die abortus komt er dus toch niet van? En wat gebeurt er verder met die rechtszaak? Het is erg onduidelijk geformuleerd. Als de laatste aflevering eindigt, is het nog steeds niet duidelijk wat de serie nou precies wilde vertellen. Erger nog: het wordt ook niet duidelijk wie Brigitte Bardot precies is en wat ze allemaal gedaan heeft.
Bardot is te zien bij Netflix.
The Crown kreeg al enige tijd kritiek wat betreft de eigen invulling die wordt toegepast in de verfilming van het leven van koningin Elizabeth II, maar het laatste seizoen spande de kroon. Het was zo extreem gefictionaliseerd dat critici en kijkers het niet meer leuk vonden. En terecht: Bij een biografie kan je het niet maken om iemands geleefde levenslijn krom te buigen naar hoe je het zelf dramatisch interessanter vindt. Bardot doet niet slechts precies dit, maar plaatst haar ster ook nog eens in uiterst negatief licht.
Parijs, begin jaren vijftig: een meisje genaamd Brigitte Bardot moet van haar moeder audities doen voor modellen- en acteerwerk. Haar uiterlijk heeft ze dubbel en dwars mee, dus ze trekt de nodige aandacht. Zo ook van de scenarist Roger Vadim die verliefd op haar wordt. Zodra ze oud genoeg is trouwen ze, en hij geeft haar de hoofdrol in zijn nieuwe film. Het wordt de geboorte van een wereldster, inclusief alles dat daar bij komt kijken.
Elke aflevering dekt zichzelf in aan het begin met de tekst dat dit slechts fictie is, losjes gebaseerd op wat feitjes over de echte B.B. Lekker makkelijk, en wat is dan eigenlijk het punt? Er worden veel zaken getoond – wereldroem vergaren, mannen verslinden, het doelwit worden van meedogenloze roddelpers, depressie en zelfmoordneigingen, emotionele littekens van opvoeding – maar dit komt nergens samen als thematisch geheel.
Ze noemen het fictie, maar het komt in grote lijnen toch echt exact overeen met hoe het is verlopen. Bardot leert Vadim (de regisseur van onder andere Barbarella) kennen als ze vijftien is. Hij blijft in alle zes afleveringen een goede vriend van haar, hij wordt neergezet als een sympathieke steun en toeverlaat. Dus we gaan het niet hebben over het feit dat hij een viespeuk is die in bed dook met een minderjarig meisje – drie jaar lang zelfs, tegen de wil van haar ouders.
Nee, de mannen zijn hier niet het probleem. Brigitte Bardot, zij is de enige naar wie de vinger wordt gewezen. Haar liefdesleven werkt haast op de lachspieren, zodra het duidelijk wordt dat de kijker in elke aflevering (op de vijfde na) een raadspel kan spelen over wie de vent gaat worden over wie ze roept dat het haar zielsverwant is. Sommige mannen bedriegen of verlaten hun partner voor haar, maar zij is de enige boosdoener.
Vergis je niet, Bardot was en is niet het respectabelste persoon. Ja, ze zet zich al tientallen jaren in voor het welzijn van dieren en ze is absoluut een slachtoffer geweest van roddelpers. Maar ze ging in het echt oprecht van man naar man, haar kind mocht ze niet opvoeden omdat de rechtbank besloot dat ze geen goede moeder was, ze heeft boeken geschreven waarin ze zich negatief uitspreekt over vrouwenrechten, homo’s en interraciale relaties.
Is deze serie dan soms een wraakactie? Wilden de makers dat de wereld dat icoon uit de jaren vijftig en zestig nou eindelijk eens ziet voor wie ze echt is? Zijn dat niet oude koeien uit een sloot waar de meesten niet mee bezig zijn? Alle informatie over haar, ook de negatieve, is openbaar. Het laatste over haar dat enige aandacht trok is dat Bardot tijdens de MeToo-beweging er op reageerde met dat vrouwen hypocriet waren omdat zij flirtten om een rol te krijgen.
De makers van deze serie hebben iemand kunnen vinden die qua uiterlijk behoorlijk op haar lijkt: Julia de Nunez. Deze rol is tot nu toe de enige op haar CV. Ze lijkt twee afleveringen nodig te hebben om op gang te komen, want in het begin is het kijken naar niets meer dan een apathisch hoofd. Later is ze absoluut op dreef, maar aangezien het personage is geschreven met de complexiteit van een half glas water valt er weinig meer te doen dan hier en daar een emotionele uitbarsting (of eigenlijk: een kinderlijke driftbui) tonen.
Dit fictieve/waargebeurde verhaal is zeer vreemd geschreven. Het is zogenaamd deels verzonnen, maar toch moet de kijker al bekend zijn met het vroege levensverhaal van B.B. Het icoon staat bekend om haar blonde lokken, als we haar leren kennen heeft ze donker haar, maar de switch naar een ander kleurtje is er gewoon ineens. Bepaalde situaties worden geïntroduceerd op een manier die de indruk wekt dat men uitgaat van voorkennis van wat er komt.
Zelfs de afsluiter van afleveringen zijn vaag. In een aflevering leert ze dat ze zwanger is. Die eindigt met een mededeling dat de vader van het kind een rechtszaak heeft aangespannen. O, dus die abortus komt er dus toch niet van? En wat gebeurt er verder met die rechtszaak? Het is erg onduidelijk geformuleerd. Als de laatste aflevering eindigt, is het nog steeds niet duidelijk wat de serie nou precies wilde vertellen. Erger nog: het wordt ook niet duidelijk wie Brigitte Bardot precies is en wat ze allemaal gedaan heeft.
Bardot is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
