Recensie
Recensie Disney+-serie 'Loki seizoen 2'
De god van chaos doet alles om chaos te voorkomen.
Regie: Justin Benson, Aaron Moorhead, Dan DeLeeuw, e.a. | Cast: Tom Hiddleston (Loki), Owen Wilson (Mobius), Sophia Di Martino (Sylvie), Wunmi Mosaku (B-15), Ke Huy Quan (OB), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 47-59 minuten | Jaar: 2023
Personages zijn meestal gebaat bij een verhaallijn die hun persoonlijkheid van A naar B brengt. Het is sterker als A en B niet al te ver uit elkaar liggen, omdat een mens in het echt natuurlijk nooit een volkomen nieuwe persoonlijkheid krijgt. Wat de makers van Loki doen is het tegenovergestelde. Loki was altijd al een personage dat ergens tussen goed en kwaad pendelde, ook in de Noorse mythologie, dus wie zijn zij om hem volledig naar een kant te trekken?
Veel vervolgen, zowel films als series, hebben er tegenwoordig een handje van om er niet direct in het verhaal te duiken maar te starten na die duik. Daardoor moet de kijker zichzelf in de emotionele staat brengen van waar de vorige keer mee werd geëindigd, om aan het begin van een nieuw verhaal meteen weer volledig betrokken te zijn. Het nieuwe seizoen van Loki trapt aldus af met het spannende moment waar het vorige mee eindigde.
Aangezien Loki de enige is die zich de oude realiteit nog herinnert, is het aan hem om de ontstane chaos onder controle te krijgen. Alle bestaande tijdlijnen beginnen zo extreem te vertakken dat de machine die dit moet verwerken het niet meer aan kan. Om de kijker direct volledig te betrekken en zich er steeds van bewust is dat iets apocalyptisch gaande is, wordt de epische toon van begin tot einde aangehouden. Dat zorgt voor een vermoeiende zit.
Niet dat er continu actie is (er zijn genoeg kalme scènes), maar zelfs op de rustmomenten gaat het over hoe verschrikkelijk het is wat er gebeurt. En dat niet alleen: onze geliefde antiheld Loki, het personage dat lak heeft aan goed en kwaad omdat hij gewoon een kick krijgt van chaos, is gereduceerd tot eenzijdige held die niets anders wil dan de werelden redden.
Dus wat Loki wil is de chaos onder controle krijgen. Dat is honderd procent tegen zijn natuur. Maar eerlijk is eerlijk: deze chaos zal ervoor zorgen dat alles en iedereen, ook hij, zal vergaan. Dit is dus een mooie kans om te laten zien dat Loki nog steeds in staat is om slecht te zijn door puur te handelen naar eigenbelang. Maar nee, Loki wil oprecht anderen redden. Het 'anti'-deel in antiheld is gewoon verdwenen.
In het vorige seizoen werd Loki emotioneel nog heen en weer getrokken door Sylvie, zijn vrouwelijke variant die een ander perspectief bood op dat bedrijf dat de tijdlijnen in de gaten houdt. Nu houdt hij zich daar niet meer mee bezig, want het enige doel is het onder controle krijgen van de tijdlijnen. En waar Sylvie in het vorige seizoen nog invloed had op het plot, is zij ditmaal niet heel veel meer dan een verplicht aanhangsel.
Ook de door Owen Wilson gespeelde Mobius hangt er maar een beetje bij. Het enige dat echt het gevoel van het vorige seizoen opwekt zijn de prachtige retrosets van de TVA en hoe deze in beeld worden gebracht. Met cinematograaf Aaron Moorhead als een van de twee regisseurs van het merendeel van de afleveringen is het begrijpelijk dat het camerawerk in ieder geval nergens tekortschiet.
Dan is er nog de controversiële Jonathan Majors. De rechtszaak tegen deze acteur loopt nog, dus het is mogelijk dat hij niet zijn vriendin heeft mishandeld maar dat zij hem juist klappen gaf. Maar los daarvan: wat bezielde Marvel om deze man te casten als de slechterik om wie het de komende jaren in meerdere films (en series?) zou moeten draaien?
Alleen in de laatste aflevering valt het mee, maar wanneer Majors in eerdere afleveringen opduikt zorgt dat voor plaatsvervangende schaamte. Voor zijn tijd als 'He Who Remains' is hij een uitvinder aan het einde van de negentiende eeuw en Majors speelt het tenenkrommend slecht. Een stotterende, stuntelende sul met een accent dat hij niet aankan. Jammer dat Idris Elba al een rol heeft binnen het Marvel-universum, want anders was hij perfect geweest om dit personage te spelen.
Wie nog enig tegengewicht kan bieden is Ke Huy Quan, die door zijn rol in Everything Everywhere All at Once weer de interesse van Hollywood heeft. Dankzij zijn jeugdige stem komt hij nog net zo energiek en fris over als in Indiana Jones and the Temple of Doom bijna veertig jaar geleden. Net als in The Goonies speelt hij een uitvinder, maar zijn toevoeging aan de cast valt eigenlijk maar op één manier te omschrijven: gezellig.
Deze nieuwe zes afleveringen hadden eigenlijk gewoon de tweede helft van het eerste seizoen moeten zijn. Wie nu pas aan deze serie begint en in een ruk doorkijkt zal een betere kijkervaring hebben dan kijkers die een pauze van anderhalf jaar hadden. Opbouwend naar een grote climax schemert pas helemaal op het einde weer iets door van de emotionele connectie tussen het plot en het titelpersonage. Marvel-fans zullen het episch vinden, maar het klopt niet helemaal.
Loki is te zien bij Disney+.
Personages zijn meestal gebaat bij een verhaallijn die hun persoonlijkheid van A naar B brengt. Het is sterker als A en B niet al te ver uit elkaar liggen, omdat een mens in het echt natuurlijk nooit een volkomen nieuwe persoonlijkheid krijgt. Wat de makers van Loki doen is het tegenovergestelde. Loki was altijd al een personage dat ergens tussen goed en kwaad pendelde, ook in de Noorse mythologie, dus wie zijn zij om hem volledig naar een kant te trekken?
Veel vervolgen, zowel films als series, hebben er tegenwoordig een handje van om er niet direct in het verhaal te duiken maar te starten na die duik. Daardoor moet de kijker zichzelf in de emotionele staat brengen van waar de vorige keer mee werd geëindigd, om aan het begin van een nieuw verhaal meteen weer volledig betrokken te zijn. Het nieuwe seizoen van Loki trapt aldus af met het spannende moment waar het vorige mee eindigde.
Aangezien Loki de enige is die zich de oude realiteit nog herinnert, is het aan hem om de ontstane chaos onder controle te krijgen. Alle bestaande tijdlijnen beginnen zo extreem te vertakken dat de machine die dit moet verwerken het niet meer aan kan. Om de kijker direct volledig te betrekken en zich er steeds van bewust is dat iets apocalyptisch gaande is, wordt de epische toon van begin tot einde aangehouden. Dat zorgt voor een vermoeiende zit.
Niet dat er continu actie is (er zijn genoeg kalme scènes), maar zelfs op de rustmomenten gaat het over hoe verschrikkelijk het is wat er gebeurt. En dat niet alleen: onze geliefde antiheld Loki, het personage dat lak heeft aan goed en kwaad omdat hij gewoon een kick krijgt van chaos, is gereduceerd tot eenzijdige held die niets anders wil dan de werelden redden.
Dus wat Loki wil is de chaos onder controle krijgen. Dat is honderd procent tegen zijn natuur. Maar eerlijk is eerlijk: deze chaos zal ervoor zorgen dat alles en iedereen, ook hij, zal vergaan. Dit is dus een mooie kans om te laten zien dat Loki nog steeds in staat is om slecht te zijn door puur te handelen naar eigenbelang. Maar nee, Loki wil oprecht anderen redden. Het 'anti'-deel in antiheld is gewoon verdwenen.
In het vorige seizoen werd Loki emotioneel nog heen en weer getrokken door Sylvie, zijn vrouwelijke variant die een ander perspectief bood op dat bedrijf dat de tijdlijnen in de gaten houdt. Nu houdt hij zich daar niet meer mee bezig, want het enige doel is het onder controle krijgen van de tijdlijnen. En waar Sylvie in het vorige seizoen nog invloed had op het plot, is zij ditmaal niet heel veel meer dan een verplicht aanhangsel.
Ook de door Owen Wilson gespeelde Mobius hangt er maar een beetje bij. Het enige dat echt het gevoel van het vorige seizoen opwekt zijn de prachtige retrosets van de TVA en hoe deze in beeld worden gebracht. Met cinematograaf Aaron Moorhead als een van de twee regisseurs van het merendeel van de afleveringen is het begrijpelijk dat het camerawerk in ieder geval nergens tekortschiet.
Dan is er nog de controversiële Jonathan Majors. De rechtszaak tegen deze acteur loopt nog, dus het is mogelijk dat hij niet zijn vriendin heeft mishandeld maar dat zij hem juist klappen gaf. Maar los daarvan: wat bezielde Marvel om deze man te casten als de slechterik om wie het de komende jaren in meerdere films (en series?) zou moeten draaien?
Alleen in de laatste aflevering valt het mee, maar wanneer Majors in eerdere afleveringen opduikt zorgt dat voor plaatsvervangende schaamte. Voor zijn tijd als 'He Who Remains' is hij een uitvinder aan het einde van de negentiende eeuw en Majors speelt het tenenkrommend slecht. Een stotterende, stuntelende sul met een accent dat hij niet aankan. Jammer dat Idris Elba al een rol heeft binnen het Marvel-universum, want anders was hij perfect geweest om dit personage te spelen.
Wie nog enig tegengewicht kan bieden is Ke Huy Quan, die door zijn rol in Everything Everywhere All at Once weer de interesse van Hollywood heeft. Dankzij zijn jeugdige stem komt hij nog net zo energiek en fris over als in Indiana Jones and the Temple of Doom bijna veertig jaar geleden. Net als in The Goonies speelt hij een uitvinder, maar zijn toevoeging aan de cast valt eigenlijk maar op één manier te omschrijven: gezellig.
Deze nieuwe zes afleveringen hadden eigenlijk gewoon de tweede helft van het eerste seizoen moeten zijn. Wie nu pas aan deze serie begint en in een ruk doorkijkt zal een betere kijkervaring hebben dan kijkers die een pauze van anderhalf jaar hadden. Opbouwend naar een grote climax schemert pas helemaal op het einde weer iets door van de emotionele connectie tussen het plot en het titelpersonage. Marvel-fans zullen het episch vinden, maar het klopt niet helemaal.
Loki is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
