Recensie
Recensie Netflix-serie 'American Nightmare'
Dit bizarre verhaal roept op tot boosheid en zet vraagtekens bij het Amerikaanse rechtssysteem.
Regie: Bernadette Higgins, Felicity Morris | Afleveringen: 3 | Speelduur: 43-46 minuten | Jaar: 2024
Wanneer in holst van de nacht bij Aaron Quinn en Denise Huskins wordt ingebroken, wordt hij gedrogeerd en zij meegenomen. Pas de volgende dag krijgt de politie een telefoontje van Aaron. Zijn verhaal lijkt te bizar om waar te zijn, waardoor hij direct wordt verdacht. Totdat Denise twee dagen later ongedeerd bij het huis van haar vader aanbelt. Een ogenschijnlijke goede wending, maar de nachtmerrie van het stel is nog niet voorbij.
De vraag is natuurlijk wat er echt is gebeurd en of Denise en Aaron slachtoffers of daders zijn. De politie en de FBI hebben snel genoeg hun oordeel geveld, waarna de zaak uitmondt in een mediacircus. Dat dit verhaal vergelijkingen oproept met het plot van Gone Girl, zorgde ervoor de zaak bekend kwam te staan als die van de 'real-life Gone Girl'.
De documentaire American Nightmare benadrukt de Gone Girl-paralellen maar al te graag, maar is qua toon en opzet van vooral vergelijkbaar met andere truecrimeseries van Netflix. Doordat de kijker wordt geforceerd de zaak vanuit een bepaald oogpunt te zien, maakt American Nightmare zich ironisch genoeg schuldig aan wat zij de media en politie verwijt.
Halverwege verandert de toon en is American Nightmare niet langer een spannende truecrimedocumentaire, maar een snijdende kritiek op hoe de politie en de FBI flinke steken hebben laten vallen. Verontwaardiging slaat om in boosheid wanneer er steeds meer naar buiten komt over de afhandeling van de zaak en de onwil van de politie om er dieper in te duiken. Ook de invloed van populaire media op het rechtssysteem wordt pijnlijk duidelijk.
De serie bevat slechts drie afleveringen, wat net te weinig is om het verhaal eer aan te doen. Vooral na de verandering van toon had meer tijd mogen worden besteed aan de bizarre visie van de politie en de FBI. Sommige belangrijke momenten worden in slechts enkele scènes behandeld, waardoor er bepaalde vragen nog steeds onbeantwoord blijven. Daarnaast blijft de rol van de media opvallend onderbelicht, terwijl zij ook een belangrijk aandeel in de zaak hadden.
Het valt de makers kwalijk te nemen dat ze in de beginfase voor de sensationele aanpak kiezen en de kijker een bepaalde kant opduwen. Daarmee trappen ze in een valkuil waarvoor ze later zelf waarschuwen. Hierdoor is de opzet van de serie wat goedkoop, wat zeker niet had gehoeven. Het verhaal is op zichzelf namelijk al raar genoeg, dus er hoeft geen schepje bovenop te worden gedaan.
Voor een dusdanig complex verhaal had meer tijd mogen worden uitgetrokken, maar de boodschap wordt duidelijk gecommuniceerd en de meeste vragen helder beantwoord. De laatste aflevering weet zelfs verrassend effectief een gevoelige snaar te raken. American Nightmare heeft daarmee een goede afsluiting met nog net dat randje mysterie om er wat langer na te denken. Maar toch jammer dat het begin zo onnodig sensationeel is.
American Nightmare is te zien bij Netflix.
Wanneer in holst van de nacht bij Aaron Quinn en Denise Huskins wordt ingebroken, wordt hij gedrogeerd en zij meegenomen. Pas de volgende dag krijgt de politie een telefoontje van Aaron. Zijn verhaal lijkt te bizar om waar te zijn, waardoor hij direct wordt verdacht. Totdat Denise twee dagen later ongedeerd bij het huis van haar vader aanbelt. Een ogenschijnlijke goede wending, maar de nachtmerrie van het stel is nog niet voorbij.
De vraag is natuurlijk wat er echt is gebeurd en of Denise en Aaron slachtoffers of daders zijn. De politie en de FBI hebben snel genoeg hun oordeel geveld, waarna de zaak uitmondt in een mediacircus. Dat dit verhaal vergelijkingen oproept met het plot van Gone Girl, zorgde ervoor de zaak bekend kwam te staan als die van de 'real-life Gone Girl'.
De documentaire American Nightmare benadrukt de Gone Girl-paralellen maar al te graag, maar is qua toon en opzet van vooral vergelijkbaar met andere truecrimeseries van Netflix. Doordat de kijker wordt geforceerd de zaak vanuit een bepaald oogpunt te zien, maakt American Nightmare zich ironisch genoeg schuldig aan wat zij de media en politie verwijt.
Halverwege verandert de toon en is American Nightmare niet langer een spannende truecrimedocumentaire, maar een snijdende kritiek op hoe de politie en de FBI flinke steken hebben laten vallen. Verontwaardiging slaat om in boosheid wanneer er steeds meer naar buiten komt over de afhandeling van de zaak en de onwil van de politie om er dieper in te duiken. Ook de invloed van populaire media op het rechtssysteem wordt pijnlijk duidelijk.
De serie bevat slechts drie afleveringen, wat net te weinig is om het verhaal eer aan te doen. Vooral na de verandering van toon had meer tijd mogen worden besteed aan de bizarre visie van de politie en de FBI. Sommige belangrijke momenten worden in slechts enkele scènes behandeld, waardoor er bepaalde vragen nog steeds onbeantwoord blijven. Daarnaast blijft de rol van de media opvallend onderbelicht, terwijl zij ook een belangrijk aandeel in de zaak hadden.
Het valt de makers kwalijk te nemen dat ze in de beginfase voor de sensationele aanpak kiezen en de kijker een bepaalde kant opduwen. Daarmee trappen ze in een valkuil waarvoor ze later zelf waarschuwen. Hierdoor is de opzet van de serie wat goedkoop, wat zeker niet had gehoeven. Het verhaal is op zichzelf namelijk al raar genoeg, dus er hoeft geen schepje bovenop te worden gedaan.
Voor een dusdanig complex verhaal had meer tijd mogen worden uitgetrokken, maar de boodschap wordt duidelijk gecommuniceerd en de meeste vragen helder beantwoord. De laatste aflevering weet zelfs verrassend effectief een gevoelige snaar te raken. American Nightmare heeft daarmee een goede afsluiting met nog net dat randje mysterie om er wat langer na te denken. Maar toch jammer dat het begin zo onnodig sensationeel is.
American Nightmare is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
