Recensie
Recensie NPO Start-serie 'Orphan Black: Echoes'
Veelbelovende thriller over vier vrouwen, verbonden na een wetenschappelijk experiment, kan helaas niet overtuigen.
Regie: John Fawcett, Ingrid Jungermann, Samir Rehem, e.a. | Cast: Krysten Ritter (Lucy), Keeley Hawes (Kira Manning), Amanda Fix (Jules), Avan Jogia (Jack), Rya Kihlstedt (Eleanor Miller), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 38-46 minuten | Jaar: 2023
Orphan Black: Echoes is een spin-off van de populaire cultserie Orphan Black, waarin Sarah Manning, een kloon van haarzelf ontdekt en dieper in haar leven duikt. Uiteraard kan een spin-off niet zonder een link naar de oorspronkelijke serie en Orphan Black: Echoes doet dat door verder te gaan met de dochter van Sarah, Kira Manning. Zij is als wetenschapper gespecialiseerd in het printen van organisch materiaal, met name voor transplantaties. Wanneer haar geliefde overlijdt, gaat Kira net het ethische randje over in een nieuw experiment om haar grote liefde terug te halen uit de dood.
Een wetenschappelijk experiment uitoefenen voor eigenbelang is een dankbaar gegeven voor menig narratief. De serie geeft genoeg achtergrond om deze keuze begrijpelijk te maken, door afleveringen lang terug te gaan naar de tijd waarin Kira studeert en haar gevoelens en seksualiteit ontdekt. Maar ook door te laten zien hoe een ziekte als dementie je kan raken. De serie zet aan het denken over hoe ver je zou willen gaan om je geliefde te beschermen tegen ernstige ziekten of de dood.
Kira en haar experiment blijken onlosmakelijk verbonden met Lucy, die regelmatig nachtmerries over haar mysterieuze verleden heeft en op zoek is naar meer informatie over haar identiteit. Om achter haar verleden te komen worden we getrakteerd op genoeg spannende momenten. Krysten Ritter zet Lucy geloofwaardig neer, wat ook geldt voor de andere drie leading ladies, maar met de dialogen wil het niet echt lukken. De gesprekken lopen stroef of de timing is tenenkrommend. Sowieso is communicatie een struikelblok, want gaandeweg worden de vraagtekens alsmaar groter.
Sommige gebeurtenissen krijgen geen zorgvuldige uitleg. Zo heeft iemand de ene scène informatie nodig en de volgende scène is die informatie er wonderbaarlijk genoeg ineens. Andere zaken worden dan weer te veel gecommuniceerd, zoals in de aanloop naar de slotaflevering waarin steeds wordt gebeld om te melden waar iedereen is. Volledig overbodig want dat is ook in beeld te zien. Het zijn de kleine details die uiteindelijk irritant worden en daardoor weinig indruk maken.
De serie laat genoeg interessante thema's passeren, zoals het printen van organisch materiaal, een middel vinden voor dementie, homoseksualiteit, omgaan met verlies en de keuze tussen gaan voor je verleden of je toekomst. Het komt alleen allemaal net niet lekker uit de verf. Net als de link naar de originele serie voelt het geforceerd aan als iedere keer quasi-terloops wordt vermeld dat Kira een dochter is van 'de kloon' of als plotseling een tante van haar opduikt die vervolgens weer haastig vertrekt. Totaal overbodig voor de verhaallijn
Orphan Black: Echoes zwabbert van bloedstollend naar oersaai en alles daar tussenin. De spanning bouwt op als er weer een nieuwe 'print' wordt gemaakt en je niet weet wie of wat daar uitkomt. Direct erna vervalt de serie in duffe dialoog waarvan het nut niet duidelijk is. Het plot had boeiend kunnen zijn, maar helaas niet met deze uitvoering. De makers hadden waarschijnlijk het succes van de originele serie verwacht, want een echt einde is er niet. Een tweede seizoen valt dus te verwachten. Maar zoals vaak met spin-offs is het origineel beter.
Orphan Black: Echoes is te zien bij NPO Start.
Orphan Black: Echoes is een spin-off van de populaire cultserie Orphan Black, waarin Sarah Manning, een kloon van haarzelf ontdekt en dieper in haar leven duikt. Uiteraard kan een spin-off niet zonder een link naar de oorspronkelijke serie en Orphan Black: Echoes doet dat door verder te gaan met de dochter van Sarah, Kira Manning. Zij is als wetenschapper gespecialiseerd in het printen van organisch materiaal, met name voor transplantaties. Wanneer haar geliefde overlijdt, gaat Kira net het ethische randje over in een nieuw experiment om haar grote liefde terug te halen uit de dood.
Een wetenschappelijk experiment uitoefenen voor eigenbelang is een dankbaar gegeven voor menig narratief. De serie geeft genoeg achtergrond om deze keuze begrijpelijk te maken, door afleveringen lang terug te gaan naar de tijd waarin Kira studeert en haar gevoelens en seksualiteit ontdekt. Maar ook door te laten zien hoe een ziekte als dementie je kan raken. De serie zet aan het denken over hoe ver je zou willen gaan om je geliefde te beschermen tegen ernstige ziekten of de dood.
Kira en haar experiment blijken onlosmakelijk verbonden met Lucy, die regelmatig nachtmerries over haar mysterieuze verleden heeft en op zoek is naar meer informatie over haar identiteit. Om achter haar verleden te komen worden we getrakteerd op genoeg spannende momenten. Krysten Ritter zet Lucy geloofwaardig neer, wat ook geldt voor de andere drie leading ladies, maar met de dialogen wil het niet echt lukken. De gesprekken lopen stroef of de timing is tenenkrommend. Sowieso is communicatie een struikelblok, want gaandeweg worden de vraagtekens alsmaar groter.
Sommige gebeurtenissen krijgen geen zorgvuldige uitleg. Zo heeft iemand de ene scène informatie nodig en de volgende scène is die informatie er wonderbaarlijk genoeg ineens. Andere zaken worden dan weer te veel gecommuniceerd, zoals in de aanloop naar de slotaflevering waarin steeds wordt gebeld om te melden waar iedereen is. Volledig overbodig want dat is ook in beeld te zien. Het zijn de kleine details die uiteindelijk irritant worden en daardoor weinig indruk maken.
De serie laat genoeg interessante thema's passeren, zoals het printen van organisch materiaal, een middel vinden voor dementie, homoseksualiteit, omgaan met verlies en de keuze tussen gaan voor je verleden of je toekomst. Het komt alleen allemaal net niet lekker uit de verf. Net als de link naar de originele serie voelt het geforceerd aan als iedere keer quasi-terloops wordt vermeld dat Kira een dochter is van 'de kloon' of als plotseling een tante van haar opduikt die vervolgens weer haastig vertrekt. Totaal overbodig voor de verhaallijn
Orphan Black: Echoes zwabbert van bloedstollend naar oersaai en alles daar tussenin. De spanning bouwt op als er weer een nieuwe 'print' wordt gemaakt en je niet weet wie of wat daar uitkomt. Direct erna vervalt de serie in duffe dialoog waarvan het nut niet duidelijk is. Het plot had boeiend kunnen zijn, maar helaas niet met deze uitvoering. De makers hadden waarschijnlijk het succes van de originele serie verwacht, want een echt einde is er niet. Een tweede seizoen valt dus te verwachten. Maar zoals vaak met spin-offs is het origineel beter.
Orphan Black: Echoes is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
