Recensie
Recensie Videoland-serie 'Patty'
Brengt je terug naar de jaren tachtig. Als in: ouderwets knullige dialogen en acteursregie.
Regie: Will Koopman, Reinier Smit | Cast: Holly Mae Brood (Patty Brard vroeger), Eva van de Wijdeven (Patty Brard heden), Astrid van Eck (Shirley Brard), Lorenzo de Moor (Carlo Nasi), Mattij Hartmink (Antoine van de Vijver), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 40-44 minuten | Jaar: 2024
Patty vertelt over de hoogte- en dieptepunten uit het leven van Patty Brard, voormalig lid van de band Luv', presentatrice en realityshowster. Alles komt langs: haar komst naar Nederland, haar opkomst en val in de muziekwereld, hoe ze werd gebruikt in oplichting en meer. Maar vooral naar hoe ze snakt naar liefde. Alleen van wie: mannen, haar familie of het publiek?
Een biografische serie heeft een houvast nodig. Een kern die er een verhaal van maakt, iets waar het allemaal om bleek te draaien. De makers van Patty denken die te hebben gevonden in Patty Brards deelname aan Sterren Springen op Zaterdag, een show waarin bekende Nederlanders schoonspringen voor een goed doel. Want elke aflevering laat een moment hieruit zien. "Het maakt niet uit of ik mezelf voor paal zet, ik doe het tenminste" is kennelijk de boodschap. Nee, dat is een zwakke en vrij luie keuze geweest.
Maar dat geldt voor meer dingen, zoals het feit dat de kijker eigenlijk volledig op de hoogte moet zijn van wat er allemaal in Brards leven is gebeurd. Een voorbeeld: ze is kortstondig getrouwd geweest met presentator Ron Brandsteder, maar die wordt in de serie steevast 'Ron' genoemd en vertolkt door een acteur die voor geen meter op hem lijkt. Zo zijn er nog wel meer zaken die op spannende wijze worden geïntroduceerd, terwijl vaak totaal niet duidelijk is wat er gaande is. Behalve voor wie reeds op de hoogte is.
Er is duidelijk gekozen voor de we-vertellen-gewoon-zo-veel-mogelijk-methode. Het succes van Luv' was groter en internationaler dan gedacht en al helemaal dan de serie overbrengt. Deze periode was al voldoende om vijf afleveringen mee te vullen. Daarmee minimaliseert de serie de impact van Patty's vertrek uit de band. Haar geflopte soloalbum en de hits van Luv' met een nieuw bandlid komen niet eens aan bod.
Hoe meer de serie van Patty's leven toont, hoe minder sympathie er voor haar is. Dat ze haar miljoenen verliest is natuurlijk triest, maar dat komt doordat ze high van de cocaïne lukraak haar handtekening onder ongelezen contracten heeft gezet. Ze zit zelfs te snuiven wanneer haar kleine dochtertje naast haar op bed ligt. Maar wanneer de consequenties aankloppen wordt ze als slachtoffer neergezet.
De sympathie voor Patty is als de vertolking van Holly Mae Brood die haar speelt in de eerste helft van haar carrière: in de eerste instantie opvallend goed als no-nonsense-bitch die zich door niemand laat leiden, maar die act wordt op den duur vermoeiend en er blijkt minder talent en gelaagdheid aanwezig dan initieel gedacht.
Broods vertolking sluit op het einde van de vierde aflevering aan op die van Eva van de Wijdeven als de oudere Patty, maar hun vertolkingen matchen niet. Van de Wijdeven speelt een volkse en emotionele Patty, waarbij geen spoor te bekennen is van die chronische wat-moet-je-nou-blik die Brood een minuut eerder nog liet zien. Niet dat dit Patty in beter daglicht zet. Zo is ze weer het slachtoffer wanneer haar familie niet komt opdagen op haar vierde bruiloft. Leuk is anders, maar op den duur kan je het mensen niet kwalijk nemen dat ze trouwen wat serieuzer nemen dan jij.
De sets en kostuums zijn in orde en op zich doet de cast het niet verkeerd (de acteur die Gerard Joling speelt is een held), maar regelmatig zijn de dialogen en de uitvoering daarvan erg achterhaald. Een beetje zoals men dat deed in Nederlandse producties van de jaren tachtig: ongeloofwaardige reacties, onrealistische pauzes. Lorenzo de Moor als Carlo Nasi heeft een dik Nederlands accent. En kunnen we hier ooit iets maken zonder een voice-over?
Brard ging ooit met een cameraploeg en een bosje bloemen naar José Hoebee om haar excuses aan te bieden, waarop José geïrriteerd aangaf absoluut met haar om de tafel te willen zitten maar dat het haar enorm stoorde dat Brard dat weer typisch en plein public wilde doen. Het lijkt erop dat de echte Patty Brard niet in staat is om echt wonden op te trekken en te kijken naar wat er daadwerkelijk onder schuilt. Dus het blijft oppervlakkig gedoe en slachtofferschap, en dat maakt geen interessante televisie. Dat maakt Patty.
Patty is te zien bij Videoland.
Patty vertelt over de hoogte- en dieptepunten uit het leven van Patty Brard, voormalig lid van de band Luv', presentatrice en realityshowster. Alles komt langs: haar komst naar Nederland, haar opkomst en val in de muziekwereld, hoe ze werd gebruikt in oplichting en meer. Maar vooral naar hoe ze snakt naar liefde. Alleen van wie: mannen, haar familie of het publiek?
Een biografische serie heeft een houvast nodig. Een kern die er een verhaal van maakt, iets waar het allemaal om bleek te draaien. De makers van Patty denken die te hebben gevonden in Patty Brards deelname aan Sterren Springen op Zaterdag, een show waarin bekende Nederlanders schoonspringen voor een goed doel. Want elke aflevering laat een moment hieruit zien. "Het maakt niet uit of ik mezelf voor paal zet, ik doe het tenminste" is kennelijk de boodschap. Nee, dat is een zwakke en vrij luie keuze geweest.
Maar dat geldt voor meer dingen, zoals het feit dat de kijker eigenlijk volledig op de hoogte moet zijn van wat er allemaal in Brards leven is gebeurd. Een voorbeeld: ze is kortstondig getrouwd geweest met presentator Ron Brandsteder, maar die wordt in de serie steevast 'Ron' genoemd en vertolkt door een acteur die voor geen meter op hem lijkt. Zo zijn er nog wel meer zaken die op spannende wijze worden geïntroduceerd, terwijl vaak totaal niet duidelijk is wat er gaande is. Behalve voor wie reeds op de hoogte is.
Er is duidelijk gekozen voor de we-vertellen-gewoon-zo-veel-mogelijk-methode. Het succes van Luv' was groter en internationaler dan gedacht en al helemaal dan de serie overbrengt. Deze periode was al voldoende om vijf afleveringen mee te vullen. Daarmee minimaliseert de serie de impact van Patty's vertrek uit de band. Haar geflopte soloalbum en de hits van Luv' met een nieuw bandlid komen niet eens aan bod.
Hoe meer de serie van Patty's leven toont, hoe minder sympathie er voor haar is. Dat ze haar miljoenen verliest is natuurlijk triest, maar dat komt doordat ze high van de cocaïne lukraak haar handtekening onder ongelezen contracten heeft gezet. Ze zit zelfs te snuiven wanneer haar kleine dochtertje naast haar op bed ligt. Maar wanneer de consequenties aankloppen wordt ze als slachtoffer neergezet.
De sympathie voor Patty is als de vertolking van Holly Mae Brood die haar speelt in de eerste helft van haar carrière: in de eerste instantie opvallend goed als no-nonsense-bitch die zich door niemand laat leiden, maar die act wordt op den duur vermoeiend en er blijkt minder talent en gelaagdheid aanwezig dan initieel gedacht.
Broods vertolking sluit op het einde van de vierde aflevering aan op die van Eva van de Wijdeven als de oudere Patty, maar hun vertolkingen matchen niet. Van de Wijdeven speelt een volkse en emotionele Patty, waarbij geen spoor te bekennen is van die chronische wat-moet-je-nou-blik die Brood een minuut eerder nog liet zien. Niet dat dit Patty in beter daglicht zet. Zo is ze weer het slachtoffer wanneer haar familie niet komt opdagen op haar vierde bruiloft. Leuk is anders, maar op den duur kan je het mensen niet kwalijk nemen dat ze trouwen wat serieuzer nemen dan jij.
De sets en kostuums zijn in orde en op zich doet de cast het niet verkeerd (de acteur die Gerard Joling speelt is een held), maar regelmatig zijn de dialogen en de uitvoering daarvan erg achterhaald. Een beetje zoals men dat deed in Nederlandse producties van de jaren tachtig: ongeloofwaardige reacties, onrealistische pauzes. Lorenzo de Moor als Carlo Nasi heeft een dik Nederlands accent. En kunnen we hier ooit iets maken zonder een voice-over?
Brard ging ooit met een cameraploeg en een bosje bloemen naar José Hoebee om haar excuses aan te bieden, waarop José geïrriteerd aangaf absoluut met haar om de tafel te willen zitten maar dat het haar enorm stoorde dat Brard dat weer typisch en plein public wilde doen. Het lijkt erop dat de echte Patty Brard niet in staat is om echt wonden op te trekken en te kijken naar wat er daadwerkelijk onder schuilt. Dus het blijft oppervlakkig gedoe en slachtofferschap, en dat maakt geen interessante televisie. Dat maakt Patty.
Patty is te zien bij Videoland.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
