Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'The Long Shadow'
De boodschap komt ruim voor het einde al aan, maar maakt desondanks een diepe indruk.
Regie: Lewis Arnold | Cast: Toby Jones (Dennis Hoban), Jasmine Lee-Jones), Marcella Claxton), Michael McElhatton (Ronald Gregory), Chloe Harris (Jenny Bush), Lee Ingleby (Jim Hobson), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 47-50 minuten | Jaar: 2023
In Groot-Brittannië kan maar weinig op tegen de omvang van het postkantoorschandaal (zie Mr Bates vs The Post Office), maar dit was zeker niet de eerste keer dat Britse overheidsinstanties blunders maakten waar ze zich diep over moeten schamen. Bij de jacht op de seriemoordenaar die bekendstond als de Yorkshire Ripper liet de politie namelijk behoorlijk wat steken vallen, wat ervoor zorgde dat het onderzoek vertraging opliep en er meer slachtoffers vielen. Dat deze zaak vooral bekendstaat om hoe waardeloos alles werd aangepakt zegt genoeg. The Long Shadow brengt dat – zij het wat gedramatiseerd – terecht weer aan het licht.
De grootste kracht van deze serie is dat er niet één hoofdpersonage is, maar dat de focus ligt op de uitsluitend vrouwelijke slachtoffers van de Yorkshire Ripper. Dat komt stevig binnen. Het begint al met de opening, waarin een vrouw checkt of haar kinderen slapen en vervolgens een avondje gaat stappen. De volgende dag zitten haar kinderen bij de bushalte te wachten tot mama thuiskomt. Je voelt de bui al hangen. Zo behandelt elke aflevering een slachtoffer. Bij aflevering drie is duidelijk dat de nieuw geïntroduceerde vrouw wiens leven wordt getoond een nachtelijke aanval met een hamer kan verwachten.
Want dit is de boodschap: deze vrouwen waren meer dan alleen 'het slachtoffer'. Het meest aangrijpend is de situatie van een vrouw die een aanval overleeft. Zij wordt naderhand in het ziekenhuis agressief ondervraagd door twee mannelijke agenten die haar valselijk beschuldigen van prostitutie en aangeven dat haar belager simpelweg niet de moordenaar is die ze zoeken. De trap na komt als een verpleegster vraagt hoe ze zich voelt nu haar kind door deze aanval in de baarmoeder is overleden.
Gedramatiseerd maar niet uit de duim gezogen, want dit is hoe dit onderzoek verliep. Vrouwen kwamen melding doen en kregen te horen dat de man die hen aanviel niet de gezochte moordenaar was omdat een detail niet overeen kwam. Maar dat was niet zo vreemd, want men kon door de bomen het bos niet meer zien. The Long Shadow wekt doeltreffend empathie op wanneer deze vrouwen worden afgesnauwd en weggestuurd. Er zijn wel goede mannelijke agenten, maar die worden van de zaak gehaald of bekleden een lagere functie dan degenen die het voor het zeggen hebben.
Doordat elke aflevering vergelijkbaar is opgezet, komt de boodschap al snel genoeg aan. Er zit verder weinig vordering in het plot, waardoor zeven afleveringen als te lang aanvoelt. Vanzelfsprekend verdienen alle getroffen vrouwen enige mate van aandacht, maar dat gebeurt pas in de laatste aflevering en vlak voor de aftiteling. Hierdoor wordt The Long Shadow een beetje een lange zit. Zelfs wie niet bekend is met de zaak krijgt weinig voorgeschoteld dat de spanning erin houdt. De schrik daarover komt ook pas in de afsluiter, met name wanneer blijkt dat de politie een verleden heeft met de dader.
Voldoening komt er ook niet helemaal. Na deze regen is er een beetje zonneschijn gekomen voor sommigen, maar niet genoeg. En enkele boosdoeners kwamen er weer lekker mee weg, eentje zelfs met een flinke smak geld. Het draagt allemaal bij aan de voelbare ellende, maar zo'n gevoel wil niemand al te lang ervaren bij het kijken van een serie.
Verder is The Long Shadow een typische Britse serie met goed acteerwerk en een strakke productie. Enkel het iets te lang doorgaan en de boodschap blijven herhalen trekt de uiteindelijke waardering naar beneden, maar zeker niet te ver. Sowieso goed dat de verloren vrouwen weer eens uit die schaduw zijn gehaald.
The Long Shadow is te zien bij SkyShowtime.
In Groot-Brittannië kan maar weinig op tegen de omvang van het postkantoorschandaal (zie Mr Bates vs The Post Office), maar dit was zeker niet de eerste keer dat Britse overheidsinstanties blunders maakten waar ze zich diep over moeten schamen. Bij de jacht op de seriemoordenaar die bekendstond als de Yorkshire Ripper liet de politie namelijk behoorlijk wat steken vallen, wat ervoor zorgde dat het onderzoek vertraging opliep en er meer slachtoffers vielen. Dat deze zaak vooral bekendstaat om hoe waardeloos alles werd aangepakt zegt genoeg. The Long Shadow brengt dat – zij het wat gedramatiseerd – terecht weer aan het licht.
De grootste kracht van deze serie is dat er niet één hoofdpersonage is, maar dat de focus ligt op de uitsluitend vrouwelijke slachtoffers van de Yorkshire Ripper. Dat komt stevig binnen. Het begint al met de opening, waarin een vrouw checkt of haar kinderen slapen en vervolgens een avondje gaat stappen. De volgende dag zitten haar kinderen bij de bushalte te wachten tot mama thuiskomt. Je voelt de bui al hangen. Zo behandelt elke aflevering een slachtoffer. Bij aflevering drie is duidelijk dat de nieuw geïntroduceerde vrouw wiens leven wordt getoond een nachtelijke aanval met een hamer kan verwachten.
Want dit is de boodschap: deze vrouwen waren meer dan alleen 'het slachtoffer'. Het meest aangrijpend is de situatie van een vrouw die een aanval overleeft. Zij wordt naderhand in het ziekenhuis agressief ondervraagd door twee mannelijke agenten die haar valselijk beschuldigen van prostitutie en aangeven dat haar belager simpelweg niet de moordenaar is die ze zoeken. De trap na komt als een verpleegster vraagt hoe ze zich voelt nu haar kind door deze aanval in de baarmoeder is overleden.
Gedramatiseerd maar niet uit de duim gezogen, want dit is hoe dit onderzoek verliep. Vrouwen kwamen melding doen en kregen te horen dat de man die hen aanviel niet de gezochte moordenaar was omdat een detail niet overeen kwam. Maar dat was niet zo vreemd, want men kon door de bomen het bos niet meer zien. The Long Shadow wekt doeltreffend empathie op wanneer deze vrouwen worden afgesnauwd en weggestuurd. Er zijn wel goede mannelijke agenten, maar die worden van de zaak gehaald of bekleden een lagere functie dan degenen die het voor het zeggen hebben.
Doordat elke aflevering vergelijkbaar is opgezet, komt de boodschap al snel genoeg aan. Er zit verder weinig vordering in het plot, waardoor zeven afleveringen als te lang aanvoelt. Vanzelfsprekend verdienen alle getroffen vrouwen enige mate van aandacht, maar dat gebeurt pas in de laatste aflevering en vlak voor de aftiteling. Hierdoor wordt The Long Shadow een beetje een lange zit. Zelfs wie niet bekend is met de zaak krijgt weinig voorgeschoteld dat de spanning erin houdt. De schrik daarover komt ook pas in de afsluiter, met name wanneer blijkt dat de politie een verleden heeft met de dader.
Voldoening komt er ook niet helemaal. Na deze regen is er een beetje zonneschijn gekomen voor sommigen, maar niet genoeg. En enkele boosdoeners kwamen er weer lekker mee weg, eentje zelfs met een flinke smak geld. Het draagt allemaal bij aan de voelbare ellende, maar zo'n gevoel wil niemand al te lang ervaren bij het kijken van een serie.
Verder is The Long Shadow een typische Britse serie met goed acteerwerk en een strakke productie. Enkel het iets te lang doorgaan en de boodschap blijven herhalen trekt de uiteindelijke waardering naar beneden, maar zeker niet te ver. Sowieso goed dat de verloren vrouwen weer eens uit die schaduw zijn gehaald.
The Long Shadow is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
