Recensie
Recensie Prime Video-serie 'Lastpak: Noa Lang'
Deze voetballende 'lastpak' mag zijn slechte imago dan als strijdbijl gebruiken, verder komt hij wonderwel oprecht over.
Regie: Bart van den Aardweg | Afleveringen: 4 | Speelduur: 33-42 minuten | Jaar: 2024
Het is alsof de makers van Noa Lang: Lastpak voorkennis hadden: precies in de periode dat de spraakmakende vleugelspeler door blessureleed niet op het veld te bewonderen valt, verschijnt op Prime Video een documentaire over zijn voetbal- en privéleven. Het is makkelijk om cynisch te reageren op de zoveelste realitysoap over een topsporter, maar de ironie wil dat een 'lastpak' als Lang zulke reacties juist als krachtvoer gebruikt. Reden genoeg om deze miniserie op zijn minst het voor(oor)deel van de twijfel te geven.
Voor een voetballer die zichzelf geen prater noemt, is Noa Lang in Lastpak opvallend vaak aan het woord. De lens van de camera lijkt voor de PSV-aanvaller een welkome uitlaatklep: alsof hij de miniserie doelbewust aangrijpt om alle vooroordelen richting zijn persoon zelf nog eens op een rijtje te zetten. Begrijpelijk, want die vooroordelen liegen er niet om. Niet voor niets begint de eerste aflevering met een audiofragment van Özkan Akyol, die de voetballer al eens op televisie omschreef als "een milde tbs-patiënt".
In die eerste aflevering valt ook de term 'problem child' - het werd dus Lastpak - en dat doet denken aan Jake Paul, de youtuber en bokser die vorig jaar óók zijn eigen documentaire kreeg. Beiden gedragen zich in de wedstrijdarena als opgefokte winnaars, die kritiek van vermeende 'haters' in hun voordeel gebruiken en hun slechte imago inzetten als strijdbijl.
Een belangrijk verschil is dat Paul er in zijn rol als influencer een extreme controledrift op nahoudt, die de makers van zijn Netflix-portret reduceerde tot figuranten in een éénmansshow. Hoe anders is dat bij Lang, die zich net zo bewust is van zijn imago, maar voor de verandering niét de indruk wekt dat hij een rol speelt. Onder een dekmantel van gemeend, maar vaak ook speels gemopper bewijst de getergde publiekstrekker zich stiekem als ideale(?) schoonzoon.
In Lastpak verschijnen zijn geharde vader, zijn liefdevolle moeder en vroegere trainers die het karakter van de voetballer proberen te duiden. Voor volgers van de sport is vooral de bijdrage van Manchester United-trainer Erik ten Hag interessant: in een van de afleveringen laat Lang onbeschaamd zijn appgeschiedenis met zijn oud-Ajax-trainer zien. Op een emotioneel betoog over zijn rol bij de club uit Amsterdam (medio 2019) volgde nooit een reactie.
Kleine plukjes uit het leven van Lang toveren een onwillekeurige glimlach op het gezicht. Zo heeft de voetballer een liefde voor mooie auto's, maar kan hij er niet mee omgaan; op zijn eigen parkeerterrein botst hij een deel van de bumper aan gort en in de parkeergarage opent hij zijn deur onhandig tegen een pilaar. Een Belgische ambtsdienaar legt hem eind 2022 uit dat zijn rijverbod (uitgevaardigd na een flitser) pas na het weekend ingaat; dat geeft Lang nog net gelegenheid om zich zonder hulpchauffeur bij het Nederlands elftal te melden.
Dat de documentaire toch nalaat om verder te overtuigen, heeft vooral met de vorm en de lengte te maken. Inwisselbare dronebeelden en atmosferische muziek, bij vlagen voorzien van door Lang gemompelde voice-overs, geven de serie een geforceerd gelikte uitstraling, die verder om zeep wordt geholpen door de koeienletters waarmee namen en (tussen)titels in beeld worden gebracht.
Met een totale lengte van nog geen tweeënhalf uur had deze serie nog wel wat extra inhoud kunnen gebruiken, maar voor een reis naar Qatar (waar Lang op het WK als wisselspeler fungeerde) was waarschijnlijk geen budget. In plaats daarvan beleven we de kwartfinale van het toernooi met de familie van de voetballer, die een paar dagen later, zo blijkt, Noa's klaagzang over de scheidsrechter en de dramatische afloop mocht aanhoren. Dat scheelt dan toch weer: hoeven we als kijkers in ieder geval niet nog een keer die vreselijke penalty's te aanschouwen.
Lastpak: Noa Lang is te zien bij Prime Video.
Het is alsof de makers van Noa Lang: Lastpak voorkennis hadden: precies in de periode dat de spraakmakende vleugelspeler door blessureleed niet op het veld te bewonderen valt, verschijnt op Prime Video een documentaire over zijn voetbal- en privéleven. Het is makkelijk om cynisch te reageren op de zoveelste realitysoap over een topsporter, maar de ironie wil dat een 'lastpak' als Lang zulke reacties juist als krachtvoer gebruikt. Reden genoeg om deze miniserie op zijn minst het voor(oor)deel van de twijfel te geven.
Voor een voetballer die zichzelf geen prater noemt, is Noa Lang in Lastpak opvallend vaak aan het woord. De lens van de camera lijkt voor de PSV-aanvaller een welkome uitlaatklep: alsof hij de miniserie doelbewust aangrijpt om alle vooroordelen richting zijn persoon zelf nog eens op een rijtje te zetten. Begrijpelijk, want die vooroordelen liegen er niet om. Niet voor niets begint de eerste aflevering met een audiofragment van Özkan Akyol, die de voetballer al eens op televisie omschreef als "een milde tbs-patiënt".
In die eerste aflevering valt ook de term 'problem child' - het werd dus Lastpak - en dat doet denken aan Jake Paul, de youtuber en bokser die vorig jaar óók zijn eigen documentaire kreeg. Beiden gedragen zich in de wedstrijdarena als opgefokte winnaars, die kritiek van vermeende 'haters' in hun voordeel gebruiken en hun slechte imago inzetten als strijdbijl.
Een belangrijk verschil is dat Paul er in zijn rol als influencer een extreme controledrift op nahoudt, die de makers van zijn Netflix-portret reduceerde tot figuranten in een éénmansshow. Hoe anders is dat bij Lang, die zich net zo bewust is van zijn imago, maar voor de verandering niét de indruk wekt dat hij een rol speelt. Onder een dekmantel van gemeend, maar vaak ook speels gemopper bewijst de getergde publiekstrekker zich stiekem als ideale(?) schoonzoon.
In Lastpak verschijnen zijn geharde vader, zijn liefdevolle moeder en vroegere trainers die het karakter van de voetballer proberen te duiden. Voor volgers van de sport is vooral de bijdrage van Manchester United-trainer Erik ten Hag interessant: in een van de afleveringen laat Lang onbeschaamd zijn appgeschiedenis met zijn oud-Ajax-trainer zien. Op een emotioneel betoog over zijn rol bij de club uit Amsterdam (medio 2019) volgde nooit een reactie.
Kleine plukjes uit het leven van Lang toveren een onwillekeurige glimlach op het gezicht. Zo heeft de voetballer een liefde voor mooie auto's, maar kan hij er niet mee omgaan; op zijn eigen parkeerterrein botst hij een deel van de bumper aan gort en in de parkeergarage opent hij zijn deur onhandig tegen een pilaar. Een Belgische ambtsdienaar legt hem eind 2022 uit dat zijn rijverbod (uitgevaardigd na een flitser) pas na het weekend ingaat; dat geeft Lang nog net gelegenheid om zich zonder hulpchauffeur bij het Nederlands elftal te melden.
Dat de documentaire toch nalaat om verder te overtuigen, heeft vooral met de vorm en de lengte te maken. Inwisselbare dronebeelden en atmosferische muziek, bij vlagen voorzien van door Lang gemompelde voice-overs, geven de serie een geforceerd gelikte uitstraling, die verder om zeep wordt geholpen door de koeienletters waarmee namen en (tussen)titels in beeld worden gebracht.
Met een totale lengte van nog geen tweeënhalf uur had deze serie nog wel wat extra inhoud kunnen gebruiken, maar voor een reis naar Qatar (waar Lang op het WK als wisselspeler fungeerde) was waarschijnlijk geen budget. In plaats daarvan beleven we de kwartfinale van het toernooi met de familie van de voetballer, die een paar dagen later, zo blijkt, Noa's klaagzang over de scheidsrechter en de dramatische afloop mocht aanhoren. Dat scheelt dan toch weer: hoeven we als kijkers in ieder geval niet nog een keer die vreselijke penalty's te aanschouwen.
Lastpak: Noa Lang is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
