Recensie
'Zorro': waardige hervertelling over de originele gemaskerde wreker
Deze verrassende serie over een van de oudste superhelden is alles behalve stoffig.
Regie: Javier Quintas, Jorge Saavedra, José Luis Alegria | Cast: Miguel Bernardeau (Diego), Paco Tous (Bernardo), Renata Notni (Lolita), Dalia Xiuhcoatl (Nah-Lin), Emiliano Zurita (Monasterio), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 43-56 minuten | Jaar: 2024
Een rijke man doet een masker op en vecht voor het volk. Klinkt als Batman en dat is niet zo vreemd want Zorro, in 1919 bedacht door de Amerikaanse schrijver Johnston McCulley, was een inspiratiebron voor Bruce Wayne en zijn alter ego. En zoals de verhalen over Batman nog steeds fris blijven duikt ook Zorro regelmatig op om een nieuw publiek te intrigeren. De nieuwste serie over de originele gemaskerde wreker is waardige hervertelling.
Diego volgt zijn militaire training in Spanje wanneer hij bericht krijgt dat zijn vader in het Mexicaanse Los Angeles is vermoord. Hij keert direct huiswaarts en leert dat de legendarische Zorro er iets mee te maken had. Maar is die wel schuldig? Zijn vaders huis heeft namelijk een geheime kelder met daarin Zorro's kostuum en diens paard Tornado. Het lot bepaalt dat Diego de nieuwe drager van het masker wordt om de lokale corruptie te bestrijden.
Zorro is te zien via Videoland, maar is eigenlijk een Amazon Original, getuige het Prime Video-logo aan het begin van elke aflevering. Kennelijk dacht men op het Nederlandse hoofdkantoor dat hier geen interesse zou zijn in deze Spaanse productie en werden de streamingrechten doorverkocht. Of dat een grote fout was zal blijken uit de kijkcijfers, maar het is in ieder geval een dikke misser wat betreft het aanbod, want Zorro is een aangename verrassing.
De basis is solide omdat de makers begrijpen dat een goede vertelling een vereiste is. Maak dat verhaal vervolgens visueel helemaal van deze tijd en voilà: een topproductie voor een brede doelgroep. De belichting doet denken aan een film van studio A24 en door korte versnelde momentjes lijkt het soms haast alsof Guy Ritchie de regie heeft gedaan. Sowieso is de cinematografie over het algemeen dik in orde.
Zorro bevat heel wat verhaallijnen. Zo zoekt Diego naar de moordenaar van zijn vader, kampt Los Angeles met een corrupte gouverneur die de rijken beschermt, is er een mysterieuze groep mensen met zwarte zakken op hun hoofd, stuurt ene Vanderveen in New York twee mannen richting Californië om een dubieus klusje te klaren en kroont iemand zichzelf tot een tweede Zorro. Toch vormt dit alles op passende wijze het verhaal. Geen van de plotlijnen is overbodig of staat los van het geheel.
Geen van de personage is opvallend gelaagd, maar niemand is plat. Diego heeft een aandoenlijke assistent, Bernardo, die niet doof is maar wel stom. Nah-Lin is de vrouw die de titel Zorro opeist en de waarschuwing negeert dat haar woede haar geest zal vergiftigen. Mei is een voormalige Chinese slavin die in bij Diego een opdringerige huishoudster wordt. Diego zelf is een inwisselbare prettyboy die het verder niet verkeerd doet.
Alleen zijn ex-vriendin Lolita komt niet helemaal goed uit de verf. Zij is bedoeld als zelfstandige vrouw die niet zomaar als een blok valt voor Diego wanneer die zich weer laat zien in Los Angeles, maar helaas draait uiteindelijk elk van haar scènes om een man of het praten over een man. Daar komt nog eens bij dat ze feilloos is opgemaakt. Ze oogt zo modern dat het niet meer geloofwaardig is.
De makers gaan voor kwaliteit met een hoog entertainmentgehalte in plaats van loos superheldenspektakel. Dat heeft bijna alleen maar voordelen, behalve wanneer in de laatste aflevering enkele hoogtepunten ietwat knullig en saai in beeld worden gebracht. De crew kan duidelijk goed uit de voeten met plotgedreven scènes, maar niet met climaxen.
Niet dat het voelt als een slecht einde want de vertelling zelf is top. Veel lopende zaken krijgen een waardige afronding en er komt geen cliffhanger uit de lucht vallen. Het is bijna de hele aflevering wel duidelijk dat enerzijds zaken worden afgerond, maar anderzijds conflicten voor het volgende seizoen worden geïntroduceerd.
Zorro is als kijken naar een bolletje wol: het oogt niet bijzonder boeiend, maar als je de tijd neemt om te zien hoe dat ene draadje wordt verweven met andere draadjes om een indrukwekkend tapijt te vormen blijkt het een onverwacht enerverende ervaring. Zowel voor oud als jong, want geen enkele kogel of zwaardstoot veroorzaakt bloedspetters. Dat niemand doorheeft dat Diego eigenlijk Zorro is terwijl die kenmerkende lippen van hem gewoon zichtbaar zijn valt makkelijk voor lief te nemen.
Zorro is te zien bij Videoland
Een rijke man doet een masker op en vecht voor het volk. Klinkt als Batman en dat is niet zo vreemd want Zorro, in 1919 bedacht door de Amerikaanse schrijver Johnston McCulley, was een inspiratiebron voor Bruce Wayne en zijn alter ego. En zoals de verhalen over Batman nog steeds fris blijven duikt ook Zorro regelmatig op om een nieuw publiek te intrigeren. De nieuwste serie over de originele gemaskerde wreker is waardige hervertelling.
Diego volgt zijn militaire training in Spanje wanneer hij bericht krijgt dat zijn vader in het Mexicaanse Los Angeles is vermoord. Hij keert direct huiswaarts en leert dat de legendarische Zorro er iets mee te maken had. Maar is die wel schuldig? Zijn vaders huis heeft namelijk een geheime kelder met daarin Zorro's kostuum en diens paard Tornado. Het lot bepaalt dat Diego de nieuwe drager van het masker wordt om de lokale corruptie te bestrijden.
Zorro is te zien via Videoland, maar is eigenlijk een Amazon Original, getuige het Prime Video-logo aan het begin van elke aflevering. Kennelijk dacht men op het Nederlandse hoofdkantoor dat hier geen interesse zou zijn in deze Spaanse productie en werden de streamingrechten doorverkocht. Of dat een grote fout was zal blijken uit de kijkcijfers, maar het is in ieder geval een dikke misser wat betreft het aanbod, want Zorro is een aangename verrassing.
De basis is solide omdat de makers begrijpen dat een goede vertelling een vereiste is. Maak dat verhaal vervolgens visueel helemaal van deze tijd en voilà: een topproductie voor een brede doelgroep. De belichting doet denken aan een film van studio A24 en door korte versnelde momentjes lijkt het soms haast alsof Guy Ritchie de regie heeft gedaan. Sowieso is de cinematografie over het algemeen dik in orde.
Zorro bevat heel wat verhaallijnen. Zo zoekt Diego naar de moordenaar van zijn vader, kampt Los Angeles met een corrupte gouverneur die de rijken beschermt, is er een mysterieuze groep mensen met zwarte zakken op hun hoofd, stuurt ene Vanderveen in New York twee mannen richting Californië om een dubieus klusje te klaren en kroont iemand zichzelf tot een tweede Zorro. Toch vormt dit alles op passende wijze het verhaal. Geen van de plotlijnen is overbodig of staat los van het geheel.
Geen van de personage is opvallend gelaagd, maar niemand is plat. Diego heeft een aandoenlijke assistent, Bernardo, die niet doof is maar wel stom. Nah-Lin is de vrouw die de titel Zorro opeist en de waarschuwing negeert dat haar woede haar geest zal vergiftigen. Mei is een voormalige Chinese slavin die in bij Diego een opdringerige huishoudster wordt. Diego zelf is een inwisselbare prettyboy die het verder niet verkeerd doet.
Alleen zijn ex-vriendin Lolita komt niet helemaal goed uit de verf. Zij is bedoeld als zelfstandige vrouw die niet zomaar als een blok valt voor Diego wanneer die zich weer laat zien in Los Angeles, maar helaas draait uiteindelijk elk van haar scènes om een man of het praten over een man. Daar komt nog eens bij dat ze feilloos is opgemaakt. Ze oogt zo modern dat het niet meer geloofwaardig is.
De makers gaan voor kwaliteit met een hoog entertainmentgehalte in plaats van loos superheldenspektakel. Dat heeft bijna alleen maar voordelen, behalve wanneer in de laatste aflevering enkele hoogtepunten ietwat knullig en saai in beeld worden gebracht. De crew kan duidelijk goed uit de voeten met plotgedreven scènes, maar niet met climaxen.
Niet dat het voelt als een slecht einde want de vertelling zelf is top. Veel lopende zaken krijgen een waardige afronding en er komt geen cliffhanger uit de lucht vallen. Het is bijna de hele aflevering wel duidelijk dat enerzijds zaken worden afgerond, maar anderzijds conflicten voor het volgende seizoen worden geïntroduceerd.
Zorro is als kijken naar een bolletje wol: het oogt niet bijzonder boeiend, maar als je de tijd neemt om te zien hoe dat ene draadje wordt verweven met andere draadjes om een indrukwekkend tapijt te vormen blijkt het een onverwacht enerverende ervaring. Zowel voor oud als jong, want geen enkele kogel of zwaardstoot veroorzaakt bloedspetters. Dat niemand doorheeft dat Diego eigenlijk Zorro is terwijl die kenmerkende lippen van hem gewoon zichtbaar zijn valt makkelijk voor lief te nemen.
Zorro is te zien bij Videoland
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
