Recensie
'Soleil Noir': hysterische thriller propt alle genre-elementen in zes afleveringen
Een belachelijke, ongeloofwaardige en toch saaie achtbaanrit met eendimensionele personages.
Regie: Marie Jardillier, Edouard Salier | Cast: Ava Baya (Alba), Isabelle Adjani (Béatrice), Guillaume Gouix (Mathieu), Simon Ehrlacher (Valentin), Claire Romain (Manon), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-57 minuten | Jaar: 2025
Soleil Noir laat in slechts zes afleveringen zo'n beetje alles uit het thrillergenre voorbijkomen: moord, ontvoering, chantage, verslaving, familiegeheimen, gedwongen psychiatrische opsluiting, faillissement, explosies, een zelfmoordpoging, een afgedwongen huwelijk, een buitenechtelijk kind, iemand die in coma belandt, iemand die erin wordt geluisd, personages die niet zijn wie ze lijken en ja, zelfs een ondergronds hok voor het filmen van aanrandingen. En dat alles is dan ook nog eens – misschien wel juist daarom – een verrassend saaie zit.
En dat terwijl de opzet best potentie heeft. Alba vlucht van haar ouders die haar zoon willen adopteren, omdat ze haar geen goede moeder achten. Om wat geld te verdienen reageert ze op een onverwachte e-mail die haar informeert dat ze op sollicitatiegesprek mag komen bij een rozenkwekerij. Eenmaal daar weet de eigenaar van niets en hij gedraagt zich vreemd, maar Alba mag aan de slag. De volgende dag treft ze deze eigenaar vermoord aan en leert dat ze in zijn testament staat. Hij blijkt haar biologische vader te zijn.
Hoewel die insteek meer wegheeft van een soap dan van een thriller is het evengoed een basis voor wat mogelijk een smeuïg plot gaat worden. Maar in plaats van het daarbij te laten gooien de makers alle eerdergenoemde plotelementen erbij. Het gevolg is een belachelijke en ongeloofwaardige achtbaanrit die het voor elkaar krijgt niet spannend te zijn. Ergens sluimert er, als een sliertje haast onzichtbare rook, een thema van hoe ver ouders gaan om hun kinderen te beschermen, maar qua vertelling komt Soleil Noir over als een remake van een langlopende soapserie die is gedistilleerd tot zes afleveringen.
Doordat de serie volledig draait om haar plot, is er geen ruimte om de personages te leren kennen. Er is daardoor geen enkel sympathiek figuur in de serie, dus is het meeleven met vervelend volk. De bedoeling is om aan de kant van Alba te staan, maar dit personage maakt domme beslissingen en heeft iets op haar kerfstok wat niet best is. Bovendien wordt ze gespeeld door een actrice wier gelaatstrekken doen overkomen dat ze chronisch een slecht humeur heeft.
De bekendste naam in de cast is Isabelle Adjani. Even lijkt het erop dat zij een heerlijk koele soapbitch mag neerzetten, maar de persoonlijkheid van haar personage wordt aangepast naar wat die per aflevering moet zijn. Een zwakke gokverslaafde, een deurmat die akkoord gaat met zichzelf prostitueren (enkele dagen na de dood van haar echtgenoot) of iemand bij wie weliswaar geen steekje los zit maar toch zo overkomt. Waarom Adjani zich hiervoor leent is net zo onduidelijk als waarom Netflix deze serie het groene licht heeft gegeven.
Dat laatste heeft mogelijk mee te maken dat een Franse omroep Soleil Noir later op televisie zal uitzenden. Want hoewel dit een Netflix-serie is, zitten de plekjes voor reclameonderbrekingen er al in. Keer op keer bouwt een scène toe naar een kleine cliffhanger en gaat het beeld op zwart zodat er reclames kunnen worden vertoond. Mocht dat niet de bedoeling zijn, dan dragen deze onderbrekingen enkel bij aan de waanzin en het amateurisme dat deze serie kenmerkt.
Soleil Noir laat in slechts zes afleveringen zo'n beetje alles uit het thrillergenre voorbijkomen: moord, ontvoering, chantage, verslaving, familiegeheimen, gedwongen psychiatrische opsluiting, faillissement, explosies, een zelfmoordpoging, een afgedwongen huwelijk, een buitenechtelijk kind, iemand die in coma belandt, iemand die erin wordt geluisd, personages die niet zijn wie ze lijken en ja, zelfs een ondergronds hok voor het filmen van aanrandingen. En dat alles is dan ook nog eens – misschien wel juist daarom – een verrassend saaie zit.
En dat terwijl de opzet best potentie heeft. Alba vlucht van haar ouders die haar zoon willen adopteren, omdat ze haar geen goede moeder achten. Om wat geld te verdienen reageert ze op een onverwachte e-mail die haar informeert dat ze op sollicitatiegesprek mag komen bij een rozenkwekerij. Eenmaal daar weet de eigenaar van niets en hij gedraagt zich vreemd, maar Alba mag aan de slag. De volgende dag treft ze deze eigenaar vermoord aan en leert dat ze in zijn testament staat. Hij blijkt haar biologische vader te zijn.
Hoewel die insteek meer wegheeft van een soap dan van een thriller is het evengoed een basis voor wat mogelijk een smeuïg plot gaat worden. Maar in plaats van het daarbij te laten gooien de makers alle eerdergenoemde plotelementen erbij. Het gevolg is een belachelijke en ongeloofwaardige achtbaanrit die het voor elkaar krijgt niet spannend te zijn. Ergens sluimert er, als een sliertje haast onzichtbare rook, een thema van hoe ver ouders gaan om hun kinderen te beschermen, maar qua vertelling komt Soleil Noir over als een remake van een langlopende soapserie die is gedistilleerd tot zes afleveringen.
Doordat de serie volledig draait om haar plot, is er geen ruimte om de personages te leren kennen. Er is daardoor geen enkel sympathiek figuur in de serie, dus is het meeleven met vervelend volk. De bedoeling is om aan de kant van Alba te staan, maar dit personage maakt domme beslissingen en heeft iets op haar kerfstok wat niet best is. Bovendien wordt ze gespeeld door een actrice wier gelaatstrekken doen overkomen dat ze chronisch een slecht humeur heeft.
De bekendste naam in de cast is Isabelle Adjani. Even lijkt het erop dat zij een heerlijk koele soapbitch mag neerzetten, maar de persoonlijkheid van haar personage wordt aangepast naar wat die per aflevering moet zijn. Een zwakke gokverslaafde, een deurmat die akkoord gaat met zichzelf prostitueren (enkele dagen na de dood van haar echtgenoot) of iemand bij wie weliswaar geen steekje los zit maar toch zo overkomt. Waarom Adjani zich hiervoor leent is net zo onduidelijk als waarom Netflix deze serie het groene licht heeft gegeven.
Dat laatste heeft mogelijk mee te maken dat een Franse omroep Soleil Noir later op televisie zal uitzenden. Want hoewel dit een Netflix-serie is, zitten de plekjes voor reclameonderbrekingen er al in. Keer op keer bouwt een scène toe naar een kleine cliffhanger en gaat het beeld op zwart zodat er reclames kunnen worden vertoond. Mocht dat niet de bedoeling zijn, dan dragen deze onderbrekingen enkel bij aan de waanzin en het amateurisme dat deze serie kenmerkt.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Vorige dag 