Recensie
Recensie HBO Max-serie 'Two Sides of the Abyss'
De Duitse politie zou een bezwaar moeten indienen tegen een serie die ze zo onprofessioneel weergeeft.
Regie: Anno Saul | Cast: Anne Ratte-Polle (Luise), Anton Dreger (Dennis), Lea van Acken (Josi), Ann-Kathrin Kramer (Dr. Aschhausen), Senita Huskic (Nadisa), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-50 minuten | Jaar: 2023
In het Duitse Wuppertal staat iets dat nergens anders ter wereld te vinden is: de Schwebebahn, oftewel een zweeftrein. Het is een openbaar vervoersmiddel door de stad, een soort metro of tram die niet op rails staat maar eraan hangt – al sinds 1901! Niet slechts uniek en gebouwd om de tand des tijds goed te doorstaan, maar ook erg cool om te zien. Puur om die laatstgenoemde reden komt die in Two Sides of the Abyss steeds in beeld, want de serie heeft "Weet je wat tof zou zijn?" als fundament.
Het is zeven jaar geleden sinds Dennis de oudste dochter van agent Luise heeft vermoord wanneer zij hem plots in het openbaar ziet. De moordenaar ging de gevangenis in als dikke, langharige zwakzinnige en is er blijkbaar uitgekomen als atletische, zelfverzekerde vent. Wanneer kort daarna weer een moord wordt gepleegd is Luise ervan overtuigd dat Dennis erachter zit en hij meer kwaadaardigheid van plan is. Haar collega's hebben eerder het idee dat haar vermoedens zijn gebaseerd op vooroordelen.
De Dennis uit het verleden komt in beeld via flashbacks met een uitvoering die tenenkrommend is: de goedkope make-up geeft direct weg dat de acteur een dikmaakpak draagt en het personage wordt gespeeld als iemand die extreem zwakbegaafd is. Het rijmt voor geen meter met hoe Dennis in het heden is, zelfs al komt daar later een verklaring voor. Dit is allemaal een excuus voor het plot.
Luises jongste dochter moet namelijk verliefd op hem worden en hem dus niet herkennen als de moordenaar van haar oudere zus. Luise herkent Dennis direct, dochter Josi totaal niet. Gelukkig is hij toevallig ook nog eens haar type! Het komt ook mooi uit voor het verhaal dat een politiechef Luise totaal niet serieus neemt, zelfs wanneer ze aankomt met concreet bewijs tegen Dennis in de nieuwe moord (die weliswaar in België plaatsvond, maar toevallig krijgt Luise er iets van mee).
Two Sides of the Abyss gebruikt twee klassieke muziekstukken meermaals, het ene nog belachelijker dan het ander. Iedere keer dat Dennis op het moordpad gaat klinkt het Larcrimosa van Mozart. Niet bijster origineel en het zorgt voor geen meter voor de beoogde spanning. Het gebruik van het Bloemenduet uit Léo Delibes' Lakmé is niet slechts een cliché maar ook onzinnig: het is de muziek die draait wanneer we Dennis' huisbazin en ex-therapeut thuis op haar crossfiets zien trainen.
Die vrouw sport blijkbaar uitsluitend op dit ene klassieke stuk. En het lijkt er op dat zij is bedoeld als een soort komische noot. Ze begint ongevraagd te praten over de bereidingswijze van zuurvlees. Verder is ze als psycholoog zo onprofessioneel dat ook dit ongeloofwaardig wordt. Ze is zelfs bereid om Dennis een alibi te geven.
Dat is dus een onbetrouwbare vrouw. Luises oudste dochter heeft in het verleden een grote leugen verteld. Josi kiest voor Dennis, zelfs wanneer ze heeft ontdekt wie hij is (nogmaals: de moordenaar van haar oudere zus) en liegt tegen haar ouders. Aparte keuzes voor een serie die als thema lijkt te hebben dat vrouwen niet voldoende serieus worden genomen.
Een ander punt dat deze serie probeert te maken is dat elk verhaal altijd twee kanten heeft. Dat wordt gemaakt door Dennis, een moordenaar, een psychopaat, neer te zetten als een slachtoffer van meerdere gruwelijke daden. Misbruikt als kind, gebruikt als jongeman, mishandeld in de gevangenis; eigenlijk is hij hier het slachtoffer. Seriemoordenaars worden gemaakt, niet geboren. De scenaristen negeren de feiten en presenteren een toonbeeld van hoe ruimdenkend zij zijn.
De kleine en grote ongeloofwaardige handelingen stapelen zich op, totdat de lachwekkend clichématige climax zich aandient. Een hogere verwachting was er ook niet, want vanaf de eerste aflevering is de serie nergens veelbelovend geweest. Nieuwe les geleerd: ook buiten Nederland geldt dat als de scenaristen in hun dialogen op kromme wijze de Engelse taal toepassen weet je dat ze niet bijzonder getalenteerd zijn. De personages uit deze Duitse serie gooien er ook heel wat Amerikaanse termen tegenaan.
Als Two Sides of the Abyss op zijn minst nog goed was gefilmd, had ze een ster extra verdiend. Maar zelfs dat is te veel gevraagd. Een saaie scène tussen Dennis en Josi wordt vanaf de grond gefilmd, puur zodat die Schwebebahn boven ze goed in beeld kan komen. Er zijn ook draaiende shots, "want dat is cool". Maar niet functioneel. Waar de zweeftrein stevig gebouwd is, hangt deze serie van begin tot eind aan losse schroeven.
Two Sides of the Abyss is te zien bij HBO Max.
In het Duitse Wuppertal staat iets dat nergens anders ter wereld te vinden is: de Schwebebahn, oftewel een zweeftrein. Het is een openbaar vervoersmiddel door de stad, een soort metro of tram die niet op rails staat maar eraan hangt – al sinds 1901! Niet slechts uniek en gebouwd om de tand des tijds goed te doorstaan, maar ook erg cool om te zien. Puur om die laatstgenoemde reden komt die in Two Sides of the Abyss steeds in beeld, want de serie heeft "Weet je wat tof zou zijn?" als fundament.
Het is zeven jaar geleden sinds Dennis de oudste dochter van agent Luise heeft vermoord wanneer zij hem plots in het openbaar ziet. De moordenaar ging de gevangenis in als dikke, langharige zwakzinnige en is er blijkbaar uitgekomen als atletische, zelfverzekerde vent. Wanneer kort daarna weer een moord wordt gepleegd is Luise ervan overtuigd dat Dennis erachter zit en hij meer kwaadaardigheid van plan is. Haar collega's hebben eerder het idee dat haar vermoedens zijn gebaseerd op vooroordelen.
De Dennis uit het verleden komt in beeld via flashbacks met een uitvoering die tenenkrommend is: de goedkope make-up geeft direct weg dat de acteur een dikmaakpak draagt en het personage wordt gespeeld als iemand die extreem zwakbegaafd is. Het rijmt voor geen meter met hoe Dennis in het heden is, zelfs al komt daar later een verklaring voor. Dit is allemaal een excuus voor het plot.
Luises jongste dochter moet namelijk verliefd op hem worden en hem dus niet herkennen als de moordenaar van haar oudere zus. Luise herkent Dennis direct, dochter Josi totaal niet. Gelukkig is hij toevallig ook nog eens haar type! Het komt ook mooi uit voor het verhaal dat een politiechef Luise totaal niet serieus neemt, zelfs wanneer ze aankomt met concreet bewijs tegen Dennis in de nieuwe moord (die weliswaar in België plaatsvond, maar toevallig krijgt Luise er iets van mee).
Two Sides of the Abyss gebruikt twee klassieke muziekstukken meermaals, het ene nog belachelijker dan het ander. Iedere keer dat Dennis op het moordpad gaat klinkt het Larcrimosa van Mozart. Niet bijster origineel en het zorgt voor geen meter voor de beoogde spanning. Het gebruik van het Bloemenduet uit Léo Delibes' Lakmé is niet slechts een cliché maar ook onzinnig: het is de muziek die draait wanneer we Dennis' huisbazin en ex-therapeut thuis op haar crossfiets zien trainen.
Die vrouw sport blijkbaar uitsluitend op dit ene klassieke stuk. En het lijkt er op dat zij is bedoeld als een soort komische noot. Ze begint ongevraagd te praten over de bereidingswijze van zuurvlees. Verder is ze als psycholoog zo onprofessioneel dat ook dit ongeloofwaardig wordt. Ze is zelfs bereid om Dennis een alibi te geven.
Dat is dus een onbetrouwbare vrouw. Luises oudste dochter heeft in het verleden een grote leugen verteld. Josi kiest voor Dennis, zelfs wanneer ze heeft ontdekt wie hij is (nogmaals: de moordenaar van haar oudere zus) en liegt tegen haar ouders. Aparte keuzes voor een serie die als thema lijkt te hebben dat vrouwen niet voldoende serieus worden genomen.
Een ander punt dat deze serie probeert te maken is dat elk verhaal altijd twee kanten heeft. Dat wordt gemaakt door Dennis, een moordenaar, een psychopaat, neer te zetten als een slachtoffer van meerdere gruwelijke daden. Misbruikt als kind, gebruikt als jongeman, mishandeld in de gevangenis; eigenlijk is hij hier het slachtoffer. Seriemoordenaars worden gemaakt, niet geboren. De scenaristen negeren de feiten en presenteren een toonbeeld van hoe ruimdenkend zij zijn.
De kleine en grote ongeloofwaardige handelingen stapelen zich op, totdat de lachwekkend clichématige climax zich aandient. Een hogere verwachting was er ook niet, want vanaf de eerste aflevering is de serie nergens veelbelovend geweest. Nieuwe les geleerd: ook buiten Nederland geldt dat als de scenaristen in hun dialogen op kromme wijze de Engelse taal toepassen weet je dat ze niet bijzonder getalenteerd zijn. De personages uit deze Duitse serie gooien er ook heel wat Amerikaanse termen tegenaan.
Als Two Sides of the Abyss op zijn minst nog goed was gefilmd, had ze een ster extra verdiend. Maar zelfs dat is te veel gevraagd. Een saaie scène tussen Dennis en Josi wordt vanaf de grond gefilmd, puur zodat die Schwebebahn boven ze goed in beeld kan komen. Er zijn ook draaiende shots, "want dat is cool". Maar niet functioneel. Waar de zweeftrein stevig gebouwd is, hangt deze serie van begin tot eind aan losse schroeven.
Two Sides of the Abyss is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
