Recensie
Recensie Netflix-serie 'Questo Mondo Non Mi Renderà Cattivo'
Een schoolvoorbeeld van hoe een maker alles om zichzelf weet te laten draaien.
Regie: Zerocalcare | Cast (stemmen): Zerocalcare (Zerocalcare), Valerio Mastandrea (Armadillo), Chiara Gioncardi (Sarah), Paolo Vivio (Secco), Sara Labidi (Amira), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 24-34 minuten | Jaar: 2023
Bij films of series in een taal die je niet spreekt ben je sterk afhankelijk van de ondertiteling. Om ervoor te zorgen dat de kijker ook wat meekrijgt van de beelden zorgen ondertitelaars er meestal voor dat momenten met veel dialoog zo beknopt mogelijk worden weergegeven. Die van Questo Mondo Non Mi Renderà Cattivo was wat fanatieker en probeert haast elk woord over te dragen. En dat bij een Italiaanse serie met een hoofdpersonage dat haast ononderbroken ratelt. Dus voor degenen met dyslexie: succes!
In dit soort-van vervolg op Strappare Lungo i Bordi wordt hoofdpersoon Zero opgepakt tijdens een rel, waarna hij op het politiebureau zijn verhaal doet. Maar hij begint bij het begin, om een duidelijk beeld te scheppen van hoe hij uiteindelijk bij die rel terecht is gekomen. De situatie is, in ieder geval voor Zero, niet zo zwart-wit – nazi's tegen linksen – als zij lijkt.
Ja, dit is een politiek geladen animatieserie, niet bedoeld voor kinderen. Er zijn nazi's bij die rel, met het doel om vluchtelingen weg te krijgen uit een opvang. Ook zit de serie bomvol verwijzingen naar popcultuur van de afgelopen veertig jaar, waar een achtjarige niets mee kan. Maar waar het allemaal echt om draait is Zero.
Als Zero een personage zou zijn was hij egocentrische man. Maar het is de maker van deze serie, voornamelijk bekend als striptekenaar. Uiteraard is het ergens een personage omdat het figuur uit de tekenfilm geen pure weergave is van de mens, maar het is verre van complete fictie. Zerocalcare heeft een serie gemaakt over Zerocalcare waarin Zerocalcare vrijwel alle stemmen doet omdat dit zijn getuigenverklaring is op het politiebureau.
Maar hij vindt meer manieren om het verhaal om hemzelf te laten draaien. Zero vult dingen in voor andere personages en wanneer hij daarmee wordt geconfronteerd is hij het zielige slachtoffer omdat hij de ander zo slecht begreep. Wanneer een personage met zichzelf in de knoop zit, is het Zero die erover peinst voor welk deel hij daarvoor verantwoordelijk is geweest (en wederom het slachtoffer omdat hij destijds niet anders heeft gehandeld).
Niets mis met de hand in eigen boezem steken, maar dit is gewoon narcisme en zelfkastijding. Het trekt de aandacht weg van wat verder een krachtige boodschap had kunnen zijn: wees niet te snel met oordelen, communiceren is belangrijk, sta open om een ander te leren kennen. Allemaal essentiële levenslessen.
Ook de animatiestijl mag er zijn. Duidelijk getekend, maar regelmatig met aparte kadrering: in plaats van een gezicht van alleen nek tot neus te laten zien, zie je een schouder, de aansluiting tak en stam – bijzondere keuzes over wat er in beeld komt. De vrijheid van animatie wordt verder sterk benut door dingen te laten zien die in live-action te hysterisch zouden zijn. Sommige personages worden getoond als dieren, omdat Zero hun karakter daaraan linkt.
Er zijn momenten waarop Zero eindelijk zijn mond houdt en het genieten is van visuele vertelling. Af en toe is er ook wat subtiele komedie, bijvoorbeeld wanneer Zero spreekt over drugs waar mensen door de decennia heen aan verslaafd zijn geraakt en dat het allemaal troep is, gevolgd door een shot van zijn lege frisdrankbeker die in de vuilnisbak gaat; de alledaagse ongezonde meuk die genormaliseerd is.
Het plot komt in de tweede helft wat beter op gang. Daarvoor is het wat rommeliger en niet duidelijk waar het naartoe gaat. Een mogelijke verklaring daarvoor is dat Netflix misschien geen genoegen nam met minder dan zes afleveringen. Maar misschien was het simpelweg Zerocalcare die vond dat zijn materiaal interessant genoeg was. En ja, zelfs het feit dat hij iets produceert voor Netflix gebruikt hij als middel om zichzelf aan te vallen.
Het is een keer wat anders, een komische animatieserie over politiek gemaakt voor volwassenen. Toch is het een minpunt van begin tot einde dat de maker alles naar zichzelf toetrekt via een op hemzelf gebaseerd hoofdpersonage dat alles naar zichzelf toetrekt. En met het hoge spreektempo had Netflix iets moeten bedenken voor de ondertiteling, want de Nederlandse regels vliegen zo snel voorbij dat de software het soms niet aankan.
Questo Mondo Non Mi Renderà Cattivo is te zien bij Netflix.
Bij films of series in een taal die je niet spreekt ben je sterk afhankelijk van de ondertiteling. Om ervoor te zorgen dat de kijker ook wat meekrijgt van de beelden zorgen ondertitelaars er meestal voor dat momenten met veel dialoog zo beknopt mogelijk worden weergegeven. Die van Questo Mondo Non Mi Renderà Cattivo was wat fanatieker en probeert haast elk woord over te dragen. En dat bij een Italiaanse serie met een hoofdpersonage dat haast ononderbroken ratelt. Dus voor degenen met dyslexie: succes!
In dit soort-van vervolg op Strappare Lungo i Bordi wordt hoofdpersoon Zero opgepakt tijdens een rel, waarna hij op het politiebureau zijn verhaal doet. Maar hij begint bij het begin, om een duidelijk beeld te scheppen van hoe hij uiteindelijk bij die rel terecht is gekomen. De situatie is, in ieder geval voor Zero, niet zo zwart-wit – nazi's tegen linksen – als zij lijkt.
Ja, dit is een politiek geladen animatieserie, niet bedoeld voor kinderen. Er zijn nazi's bij die rel, met het doel om vluchtelingen weg te krijgen uit een opvang. Ook zit de serie bomvol verwijzingen naar popcultuur van de afgelopen veertig jaar, waar een achtjarige niets mee kan. Maar waar het allemaal echt om draait is Zero.
Als Zero een personage zou zijn was hij egocentrische man. Maar het is de maker van deze serie, voornamelijk bekend als striptekenaar. Uiteraard is het ergens een personage omdat het figuur uit de tekenfilm geen pure weergave is van de mens, maar het is verre van complete fictie. Zerocalcare heeft een serie gemaakt over Zerocalcare waarin Zerocalcare vrijwel alle stemmen doet omdat dit zijn getuigenverklaring is op het politiebureau.
Maar hij vindt meer manieren om het verhaal om hemzelf te laten draaien. Zero vult dingen in voor andere personages en wanneer hij daarmee wordt geconfronteerd is hij het zielige slachtoffer omdat hij de ander zo slecht begreep. Wanneer een personage met zichzelf in de knoop zit, is het Zero die erover peinst voor welk deel hij daarvoor verantwoordelijk is geweest (en wederom het slachtoffer omdat hij destijds niet anders heeft gehandeld).
Niets mis met de hand in eigen boezem steken, maar dit is gewoon narcisme en zelfkastijding. Het trekt de aandacht weg van wat verder een krachtige boodschap had kunnen zijn: wees niet te snel met oordelen, communiceren is belangrijk, sta open om een ander te leren kennen. Allemaal essentiële levenslessen.
Ook de animatiestijl mag er zijn. Duidelijk getekend, maar regelmatig met aparte kadrering: in plaats van een gezicht van alleen nek tot neus te laten zien, zie je een schouder, de aansluiting tak en stam – bijzondere keuzes over wat er in beeld komt. De vrijheid van animatie wordt verder sterk benut door dingen te laten zien die in live-action te hysterisch zouden zijn. Sommige personages worden getoond als dieren, omdat Zero hun karakter daaraan linkt.
Er zijn momenten waarop Zero eindelijk zijn mond houdt en het genieten is van visuele vertelling. Af en toe is er ook wat subtiele komedie, bijvoorbeeld wanneer Zero spreekt over drugs waar mensen door de decennia heen aan verslaafd zijn geraakt en dat het allemaal troep is, gevolgd door een shot van zijn lege frisdrankbeker die in de vuilnisbak gaat; de alledaagse ongezonde meuk die genormaliseerd is.
Het plot komt in de tweede helft wat beter op gang. Daarvoor is het wat rommeliger en niet duidelijk waar het naartoe gaat. Een mogelijke verklaring daarvoor is dat Netflix misschien geen genoegen nam met minder dan zes afleveringen. Maar misschien was het simpelweg Zerocalcare die vond dat zijn materiaal interessant genoeg was. En ja, zelfs het feit dat hij iets produceert voor Netflix gebruikt hij als middel om zichzelf aan te vallen.
Het is een keer wat anders, een komische animatieserie over politiek gemaakt voor volwassenen. Toch is het een minpunt van begin tot einde dat de maker alles naar zichzelf toetrekt via een op hemzelf gebaseerd hoofdpersonage dat alles naar zichzelf toetrekt. En met het hoge spreektempo had Netflix iets moeten bedenken voor de ondertiteling, want de Nederlandse regels vliegen zo snel voorbij dat de software het soms niet aankan.
Questo Mondo Non Mi Renderà Cattivo is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
