Regie: Alex Graves, Tucker Gates, Liza Johnson | Cast: Keri Russell (Katherine Wyler), Rufus Sewell (Hal Wyler), Allison Janney (Grace Penn), Rory Kinnear (Nicol Trowbridge), Ali Ahn (Eidra Park), David Gyasi (Augustin Dennison), Ato Essandoh (Stuart Hayford), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-51 minuten | Jaar: 2025

Er werd verwacht dat seizoen drie van The Diplomat sterker zou aansluiten op de actuele Amerikaanse politiek, zeker gezien de cliffhanger aan het einde van het vorige seizoen, maar daar is niets van te merken. Showrunner Debora Cahn had eerder verklaard dat het presidentschap van Donald Trump een invloed zou hebben op de serie, maar die invalshoek lijkt ze volledig te hebben losgelaten. Was ze bang voor controverse?

Het korte tweede seizoen eindigde met een stevige cliffhanger: president Rayburn overlijdt plotseling, waardoor vice-president Grace Penn – op dat moment in Londen – zo snel mogelijk moet worden geïnaugureerd als het nieuwe staatshoofd. Voor Amerikaanse ambassadrice in Groot-Brittannië Kate Wyler vormt dat een groot probleem. Penn heeft achter Rayburns rug een zeer schimmige operatie opgezet die, als ze uitlekt naar de media, niet alleen enorme reputatieschade voor het presidentschap zou veroorzaken, maar ook de relatie met de Britse premier Nicol Trowbridge volledig zou ontwrichten.

Ondertussen ontdekt Kate dat haar man, ex-ambassadeur Hal Wyler, mogelijk indirect betrokken was bij Rayburns dood. Hun relatie bereikt een dieptepunt wanneer Hal een felbegeerde post voor Kates neus wegkaapt. Echter, door de politieke omstandigheden is een scheiding voorlopig ondenkbaar. In het openbaar moeten ze zich blijven presenteren als man en vrouw, terwijl ze privé elk hun eigen weg gaan. Toch groeit het besef dat ze als team nog altijd het sterkst zijn.

Met de komst van een nieuwe president had showrunner Cahn kunnen aanhaken op de huidige politieke situatie in de Verenigde Staten, maar de kijker krijgt iets totaal anders. Over het conflict tussen Democraten en Republikeinen wordt met geen woord gerept en ook het mogelijk afglijden naar een autocratie komt niet ter sprake. Het voelt aan als een gemiste kans om commentaar te leveren, vanuit welk standpunt dan ook. Waarschijnlijk verkoos Cahn neutraliteit boven onvermijdelijke controverse.

Seizoen drie telt acht afleveringen. Op zich een normale lengte, maar het directe gevolg van seizoen twee komt pas echt op gang vanaf aflevering vijf. De eerste vier afleveringen voelen daardoor aan als opvulling. De daarin belichte stoelendans had makkelijk in één aflevering kunnen worden afgehandeld. Zodoende is het derde seizoen een stuk minder boeiend dan de vorige twee. De topmomenten zitten dan ook in de laatste drie afleveringen, met onder meer een geweldige dialoogscène – actie hoef je hier niet te verwachten – waarbij de personages elkaar zoveel mogelijk steken onder de gordel geven.

Een ander probleem is dat het leukste personage, de Britse premier Trowbridge (vertolkt met ziedend sarcasme door de onnavolgbare Rory Kinnear), amper scènes heeft. Beeld je Gladiator II in met slechts een paar momenten Denzel Washington of Game of Thrones waarin Peter Dinklage amper in beeld komt. Eigenlijk verdient Trowbridge zijn eigen serie: deze Boris Johnson met een kort lontje en een onvoorspelbaar en complex karakter is zowel geestig als interessant.

Kerry Russell en Rufus Sewell blijven uitstekend in de hoofdrollen, maar het plot laat Kate soms dingen doen die niet altijd bij haar passen. Het conflict tussen Kate en Hal werkt nog steeds, al zijn er momenten die je flink zullen ergeren. In dat verband functioneert de relatie tussen Kate en de Britse minister Dennison totaal niet, waarschijnlijk door zowel de manier waarop de rol van Dennison is geschreven als door de miscaste acteur.

The Diplomat is in feite een reïncarnatie van de politieke soap The West Wing zij het zonder de finesse van Aaron Sorkin. Toch had deze serie zeker toekomst, al lijkt showrunner Cahn inmiddels de weg wat kwijt. Stond ze onder druk om snel een nieuw seizoen af te leveren? Moest ze een script aanpassen om Trump niet voor het hoofd te stoten? Of droogt de inspiratie stilaan op? Mogelijk moet Cahn voor seizoen vier een scherpe pen in huis halen. Haar West Wing-collega Sorkin misschien?

Netflix heeft opnieuw een onverwachte hit te pakken. De dramaserie Boots, met 13 Reasons Why-acteur Miles Heizer in de hoofdrol, is binnen enkele dagen doorgestegen naar de derde plaats in de wereldwijde Netflix Top 10. De serie onderscheidt zich door een coming-of-age-verhaal te plaatsen binnen de muren van een militair trainingskamp; een omgeving waar zelfontdekking en discipline elkaar voortdurend in de weg zitten.

Boots speelt zich af in de jaren negentig, een periode waarin homoseksualiteit binnen het Amerikaanse leger nog verboden was. Heizer vertolkt Cameron Cope, een verlegen tiener die samen met zijn beste vriend Ray McAffey besluit zich aan te melden bij het Korps Mariniers. Wat begint als een vlucht uit een moeilijke thuissituatie, verandert al snel in een zoektocht naar identiteit en moed, te midden van fysieke uitputting en emotionele verwarring. De reeks, gebaseerd op de memoires The Pink Marine van Greg Cope White, weet humor en drama subtiel te combineren en behaalde een lovende score van 7,9 op IMDb.

Meer dan een militair verhaal

Netflix beschrijft de serie als een ensemble-dramedy waarin de rekruten “de letterlijke en figuurlijke mijnenvelden van het legerkamp” doorkruisen. Hun onderlinge vriendschap vormt de kern van de reeks. Vera Farmiga speelt Camerons moeder, terwijl Max Parker gestalte geeft aan sergeant Sullivan, een strenge instructeur die zijn eigen trauma probeert te verbergen. “Sullivan gebruikt de training als therapie, een manier om zijn eigen problemen te ontwijken,” vertelde Parker in een interview met de BBC.

De serie werd ontwikkeld door Andy Parker, met Jennifer Cecil als showrunner en Norman Lear als uitvoerend producent. Critici noemen Boots een moderne variant van de klassieke ‘outsiders in uniform’-series, waarin de kracht van het script vooral schuilt in de menselijkheid van de personages.

Wat Boots zo succesvol maakt

De combinatie van kwetsbaarheid, humor en sociale thematiek blijkt een schot in de roos voor Netflix. De reeks weet het militaire decor te gebruiken om bredere vragen over identiteit en aanpassing te stellen. De kijkcijfers laten zien dat er behoefte is aan deze toon van persoonlijke groei binnen een strak hiërarchisch systeem en dat maakt Boots tot een van de opvallendste nieuwe successen van het jaar.

Na jaren wachten keert Stranger Things terug voor het vijfde en laatste seizoen. Hoewel er enorm naar wordt uitgekeken, is het goed dat de serie hierna stopt. Hopelijk wordt het een waardig afscheid, want de serie werd per seizoen steeds zwakker.

Het eerste seizoen was een briljant en intrigerend horrormysterie. De bovennatuurlijke gebeurtenissen in het kleine stadje, gecombineerd met een fantastisch monster en veel spanning, zorgden voor een ijzersterke start die kijkers direct wist te boeien en mee te slepen in het verhaal.

Prima tweede seizoen

Het tweede seizoen zette de positieve lijn grotendeels voort. Hoewel de focus verschoof naar meer 'gore' en een thrillersfeer, bleef de kern een boeiend mysterie dat zich in de vertrouwde omgeving afspeelde.

De grote omslag kwam met het derde seizoen en de introductie van een bizarre Russische verhaallijn. De serie verliet hiermee het horror- en mysteriegenre en transformeerde in een bovennatuurlijke actieserie, compleet met internationale conflicten en een soort Russische Terminator.

Meer personages

Een groot nadeel was de exponentiële groei van het aantal personages. Om de steeds groter wordende cast een plek te geven, werden de oorspronkelijke, geliefde personages oppervlakkiger en verloren ze een deel van hun diepgang en ontwikkeling.

Seizoen vier zette deze neerwaartse spiraal voort. Er werden nóg meer personages toegevoegd, wat leidde tot verdere vervlakking. De vele verschillende verhaallijnen in totaal uiteenlopende settings voelden onsamenhangend en sprongen te veel heen en weer.

Hawkins

De interessantste verhaallijnen bleven die met de focus op het 'bovennatuurlijke mysterie in een klein stadje'. Juist datgene waarin de serie oorspronkelijk uitblonk, raakte echter zo verdund en verspreid dat het de aandacht niet meer kon vasthouden.

 

Uiteraard neemt dat niet weg dat het interessant is om te zien hoe Stranger Things wordt afgerond. De serie heeft niet voor niets een uitstekende score van 92 procent op Rotten Tomatoes en een IMDb-cijfer van 8,6 na 1,5 miljoen stemmen.

Seizoen 5

Het seizoen bestaat uit acht afleveringen en wordt in drie delen uitgebracht: de eerste twee delen verschijnen op 26 november en 25 december 2025, en de finale volgt op 31 december.

Er is een nieuwe, stevige Red Band-trailer verschenen voor IT: Welcome to Derry. Deze prequelserie, die zich afspeelt in de jaren 60, duikt diep in de duistere geschiedenis van Derry en de oorsprong van Pennywise. De serie is vanaf eind oktober te zien op HBO Max.

De serie is ontwikkeld door Andy en Barbara Muschietti, bekend van het succesvolle IT-tweeluik uit 2017 en 2019. Andy Muschietti heeft in ieder geval de eerste vier afleveringen geregisseerd.

Het verhaal
In 1962 verhuist een gezin naar het ogenschijnlijk rustige stadje Derry in Maine. Al snel worden ze geconfronteerd met mysterieuze verdwijningen van kinderen en onverklaarbare gebeurtenissen. Terwijl de gemeenschap met deze tragedies worstelt, ontdekken enkele inwoners dat er een sinistere kracht achter schuilgaat: de clown Pennywise.

Stephen King zelf heeft zijn goedkeuring over de serie uitgesproken; hij noemde de eerste aflevering "angstaanjagend" en de serie "geweldig". Een interessant detail is dat de serie niet alleen de oorsprong van Pennywise verkent, maar ook personages uit andere werken van Stephen King introduceert, zoals een jonge versie van Dick Hallorann uit The Shining.

Eind deze maand
Bill Skarsgård keert terug in zijn iconische rol als Pennywise. Daarnaast zijn er rollen voor Taylour Paige als Charlotte Hanlon, Jovan Adepo als Leroy Hanlon en Chris Chalk als Dick Hallorann. De serie gaat op 27 oktober in première op HBO Max.

Bekijk de Red Band-trailer op YouTube.

De wereld van Game of Thrones breidt zich in 2026 flink uit. Waar dit jaar relatief stil bleef rond de draken van Westeros, belooft het komende jaar veel nieuw materiaal. HBO Max bevestigde twee releases binnen het universum van George R.R. Martin, terwijl een derde project, dat nog in ontwikkeling is, nu al de nieuwsgierigheid van miljoenen fans prikkelt.

De zomer van 2026 markeert de terugkeer van House of the Dragon met zijn derde seizoen. Deze prequel, die de val van de Targaryens in detail volgt, blijft een van HBO’s grootste troeven. Nog eerder verschijnt A Knight of the Seven Kingdoms op 19 januari, een serie gebaseerd op Martins bundel The Hedge Knight. Het verhaal draait om Ser Duncan the Tall en zijn jonge schildknaap Egg, ruim zeventig jaar na de gebeurtenissen uit House of the Dragon en een eeuw vóór de oorlogen van Game of Thrones.

Twee draken, één erfgoed

Beide producties versterken HBO’s ambitie om het Westeros-universum levend te houden. Waar House of the Dragon vooral politiek en macht onderzoekt, richt A Knight of the Seven Kingdoms zich op eer, vriendschap en de menselijke maat binnen een verwoeste wereld. De series delen dezelfde literaire bron, Fire & Blood, maar verschillen sterk in toon. De combinatie van groots spektakel en intiem drama lijkt opnieuw een succesformule voor de zender.

De echte sensatie komt echter van een derde, nog niet officieel bestelde serie. Deze nieuwe prequel, geschreven door Mattson Tomlin in nauwe samenwerking met George R.R. Martin, draait om koning Aegon Targaryen I, de eerste heerser van de IJzeren Troon. Zijn verovering van de Zeven Koninkrijken vormt de oergeschiedenis van Westeros en belooft de meest epische vertelling tot nu toe te worden.

De toekomst van Westeros

Hoewel de productie nog niet is gestart, hopen fans dat de opnames in 2026 beginnen. Daarmee zouden er binnen afzienbare tijd drie live-actionreeksen uit het Game of Thrones-universum naast elkaar bestaan, een teken dat HBO zijn drakenrijk voorlopig niet laat rusten.

Apple houdt traditiegetrouw zijn kaarten stevig tegen de borst over het aantal abonnees, maar deze keer kwam er toch iets los. In een zeldzaam moment van openheid bevestigde topman Eddy Cue dat Apple TV inmiddels ‘aanzienlijk meer dan 45 miljoen abonnees’ telt. Daarmee laat de dienst zien dat hij zich stevig heeft genesteld tussen giganten als Netflix en HBO, ondanks een veel beperktere catalogus.

Officiële cijfers worden zelden gedeeld door het bedrijf. De enige bekende eerdere schatting, uit maart 2025, sprak van 45 miljoen abonnees wereldwijd. Cue nuanceerde dat cijfer onlangs in een gesprek met Matt Belloni in de podcast The Town: “Het echte aantal ligt aanzienlijk hoger.” Details gaf hij niet, maar volgens Amerikaanse marktanalyse ligt Apple daarmee dicht bij Hulu, dat op circa 55 miljoen betalende kijkers staat.

Een kleine speler met een grote naam

De groei van Apple TV is opmerkelijk, juist omdat de dienst uitsluitend leunt op eigen producties. Waar concurrenten massaal oude series en aangekochte films gebruiken om abonnees te trekken, vertrouwt Apple volledig op original content. Dat brengt risico’s mee, zeker toen de schrijversstaking van 2023 de productie maandenlang stillegde. Cue erkende dat het tempo toen terugviel, maar noemde de huidige positie van de dienst “sterk en stabiel.”

De strategie lijkt te werken. In 2024 sleepte Apple TV tien Primetime Emmy Awards in de wacht, met titels als Ted Lasso en Severance als grote prijspakkers. Het merk richt zich nadrukkelijk op kwaliteit boven kwantiteit. Dat verklaart waarom de catalogus relatief klein blijft, maar wel een constante stroom aan onderscheidingen oplevert.

Prijzen omhoog, ambities ook

In augustus verhoogde Apple de prijzen van de abonnementen. Toch lijkt de stijgende prijs de groei niet te remmen. De focus op zorgvuldig geproduceerde, prestigieuze series heeft de reputatie van Apple TV verstevigd in een markt die steeds concurrender wordt.

De maand oktober is perfect om naar horrorseries te kijken. Vooral met Halloween griezelen mensen graag, maar je moet niet tot Halloween wachten om dat te doen. Zo zijn er genoeg horrorseries om elke dag wel eentje te kijken.

Als je graag wilt huiveren van de schrik, maar niet kunt kiezen wat te kijken, dan is de Franse bovennatuurlijke horrorserie Marianne uit 2019 zeker de moeite waard. Het werd gecreëerd en geregisseerd door Samuel Bodin, geschreven door Bodin en Quoc Dang Tran, met in de hoofdrollen Victoire Du Bois, Lucie Boujenah en Tiphaine Daviot.

Verhaal

Marianne volgt Emma Larsimon (Du Bois), een jonge en succesvolle horrorromanschrijfster. Ze is bekend om haar angstaanjagende boeken over een heks genaamd Marianne, een entiteit die haar slachtoffers kwelt en manipuleert.

Wanneer Emma besluit te stoppen met schrijven, ontdekt ze dat de demon Marianne echt bestaat en haar en haar vrienden begint te terroriseren. Om de demon te stoppen, keert Emma terug naar haar geboortedorp, waar haar nachtmerries werkelijkheid worden.

Lovend ontvangen

Marianne staat bekend om zijn donkere, beklemmende sfeer en sterk visueel horrorwerk. De toon doet denken aan films als The Conjuring en series als The Haunting of Hill House, maar met een duidelijk Franse, melancholische twist.



De serie werd in 2019 uitgebracht en werd lovend ontvangen. Zo heeft het een perfecte score van 100% op Rotten Tomatoes. De kritische consensus op de website luidt: "Slim en angstaanjagend, met het meest verontrustende paar ogen sinds Nicolas Cage in Vampire's Kiss, is Marianne pure nachtmerriebrandstof."

Geannuleerd

Helaas werd de serie, ondanks zijn goede ontvangst, geannuleerd na één seizoen, iets wat veel fans heeft teleurgesteld, vooral omdat het verhaal ruimte liet voor een vervolg. Het bleef dus bij een seizoen van acht afleveringen.



Marianne is een van de meer originele en verontrustende horrorproducties van de afgelopen jaren en een echte cultfavoriet onder horrorliefhebbers. Als je deze maand dus graag wilt griezelen, dan moet je deze serie gezien hebben. Je kunt Marianne bekijken op Netflix.

Het is intussen een maand geleden dat we afscheid moesten nemen van Robert Redford. De legendarische acteur had tal van klassiekers op zijn naam staan en speelde tal van iconische personages. Denk maar aan Sundance Kid in Butch Cassidy and the Sundance Kid en Bob Woodward in All the President's Men.

Toch is een van Redfords beste rollen uit zijn latere jaren een personage in de miniserie Watchmen. Vreemd genoeg verschijnt hij zelf niet eens in de serie en krijgt hij ook geen enkele vermelding in de aftiteling, maar de serie maakt zo goed gebruik van zijn imago als acteur en activist dat het voelt alsof hij voortdurend aanwezig is, van begin tot eind.

Soort vervolg op strips

Watchmen werd gemaakt door Damon Lindelof, die ook fungeerde als uitvoerend producent en scenarist. Het werd geschreven als een soort vervolg op de DC Comics-serie uit 1986 met dezelfde titel, gecreëerd door Alan Moore en Dave Gibbons.

De ensemblecast bestaat uit Regina King, Don Johnson, Tim Blake Nelson, Yahya Abdul-Mateen II, Andrew Howard, Jacob Ming-Trent, Tom Mison, Sara Vickers, Dylan Schombing, Louis Gossett Jr. en Jeremy Irons.

Controversieel figuur

De oorspronkelijke Watchmen-strips spelen zich af in een alternatieve versie van 1985 en de serie is gesitueerd in 2019. In deze tijdlijn is Redford president van de Verenigde Staten en wordt hij in elke aflevering genoemd, hoewel hij nooit in beeld komt.



In het echte leven wordt hij alom gerespecteerd als kunstenaar en activist, maar in de serie is hij een controversieel figuur: zijn beleid vormt de aanleiding voor verschillende cruciale gebeurtenissen. "Wat als"-scenario's zijn meestal tijdverspilling, maar het gebruik van Redford als personage in Watchmen is juist een bijzonder interessant experiment.

Liberaal

Binnen de Watchmen-continuïteit overtuigt Richard Nixon de almachtige Doctor Manhattan (Abdul-Mateen II) om tussen te komen in de Vietnamoorlog, wat leidt tot een snelle en vernederende overwinning voor de VS. Nixon laat zich vervolgens meerdere keren herverkiezen en sterft uiteindelijk in functie in 1989. In 1992 zorgt de zogenoemde "Blue Wave" ervoor dat Redford president wordt, met ruime steun in het Congres. Hij blijft aan tot 2019, wanneer de serie zich afspeelt.



Het is niet moeilijk te zien dat Redford in Watchmen een liberaal is. Zijn beleid probeert het evenwicht te herstellen na decennia van conservatieve maatregelen onder Nixon, met nadruk op welzijn en sociale rechtvaardigheid. Dit alles leidt tot een bijna utopische periode van vrede en stabiliteit. Maar, zoals de serie toont, niet zonder prijs.

Seventh Kavalry

Hoe goed het leven onder Redford ook lijkt, zijn presidentschap dient als politieke waarschuwing. Hoewel het leven voor velen is verbeterd, blijft de VS diep verdeeld. Aan de oppervlakte lijkt iedereen mee te gaan in Redfords sociale idealen, maar onderhuids blijven raciale spanningen bestaan.



De belangrijkste dreiging in Watchmen komt van de Seventh Kavalry, een herrezen Ku Klux Klan-achtige terreurgroep met vertakkingen binnen de overheid. Veel van Redfords politieke tegenstanders zijn betrokken bij deze organisatie, maar de regering ziet dat niet, verblind door haar eigen morele superioriteit.

Geen mislukte figuur

De manier waarop Watchmen Redford afbeeldt is bijna satirisch: een eerbetoon aan de echte man via een overdreven versie van zichzelf. Serienmaker Lindelof vertelde ooit aan Entertainment Weekly dat Redfords personage "oprecht goede bedoelingen had met zijn beleid en met het Amerika dat hij wilde creëren."



Toch loopt het mis, omdat de serie een spiegel is voor de moderne politiek. Thema's als medeplichtigheid en sociale ongelijkheid horen er onlosmakelijk bij. In dat licht is Watchmens Redford geen mislukte figuur; hoe goed zijn bedoelingen ook waren, "dat betekent niet dat het is gegaan zoals hij wilde", aldus Lindelof. "En dat ligt niet aan hem; dat ligt aan ons."

Cowboy president in the White House

Het idee om Redford als personage in Watchmen op te voeren is overigens niet nieuw. In de originele strips van Moore en Gibbons stonden al subtiele hints: een krantenkop met "R.R. to run in 88?" en een opmerking van een redacteur over een "cowboy president in the White House."



Fans dachten destijds dat dat over Ronald Reagan ging, maar wie goed kijkt, ziet dat de foto in de krant op Redford lijkt, die zelf ook vaak cowboys speelde. Of Moore echt van plan was Redford president te maken in latere verhalen, blijft onbekend, maar Lindelof pikte dat detail meesterlijk op.

Echte Redford

In 2019 bevestigde Lindelof tegenover Collider dat hij van plan was de echte Redford zichzelf te laten spelen in de serie en dat hij contact probeerde te leggen. De productie schreef Redford een brief waarin ze uitlegden waar Watchmen over ging, wat zijn rol zou inhouden en dat ze veel van zijn politieke waarden deelden.



"We lieten de deur openstaan in die brief; mocht hij willen reageren, dan zouden we hem met open armen verwelkomen op de set", zei Lindelof. Helaas kwam er nooit een reactie en Redford heeft er ook nooit publiekelijk over gesproken. Daardoor zullen we nooit weten wat hij vond van zijn fictieve presidentschap.

Kijken?

Wil je Watchmen zien? Je kunt de serie bekijken op HBO Max.

Netflix verbreedt zijn horizon opnieuw en gaat zich nu ook richten op video-podcasts. Het platform heeft een samenwerking gesloten met Spotify om in 2026 een reeks populaire shows van Spotify Studios en The Ringer te streamen. Daarmee betreedt Netflix voor het eerst de markt waarin audio en video samenvloeien, met een focus op sport, cultuur, lifestyle en true crime. Het initiatief moet nieuwe doelgroepen aanspreken en bestaande abonnees langer vasthouden.

Vanaf begin 2026 verschijnen onder meer The Bill Simmons Podcast, The Ringer NBA Show, The Mismatch, Dissect en Serial Killers op Netflix. De samenwerking combineert de productie-ervaring van Spotify met het wereldwijde bereik van Netflix. Volgens de streamingdienst sluit het aanbod goed aan bij het bestaande programma, waarin sportdocumentaires, reality-formats en misdaadseries steeds populairder worden.

Nieuwe strategie richting YouTube-publiek

De toevoeging van video-podcasts is onderdeel van een bredere strategie om te concurreren met YouTube. Netflix investeert tegelijk in mobiele games en bereidt de opening van fysieke winkels voor onder de naam Netflix House. Vicepresident Lauren Smith noemt de deal een logische stap: “Video-podcasts groeien snel in populariteit. Met Spotify brengen we de beste shows nu naar twee grote publieksgroepen tegelijk.”

Onderzoek van Cumulus Media toont dat ruim 70 procent van de podcastluisteraars de voorkeur geeft aan video-versies. Spotify rapporteerde eerder dat inmiddels meer dan 350 miljoen gebruikers een video-podcast hebben bekeken, een stijging van 65 procent ten opzichte van vorig jaar. Daarmee lijkt de markt rijp voor een volgende stap richting visuele verhalen in podcastvorm.

Meer kansen voor makers en publiek

Spotify-topman Roman Wasenmüller ziet de samenwerking als een “nieuw hoofdstuk voor de podcastwereld”. “Samen met Netflix vergroten we het bereik van makers en bieden we kijkers wereldwijd nieuwe manieren om hun favoriete verhalen te beleven.” Voor Netflix betekent het vooral extra content met een lage productiekost maar groot engagementpotentieel, precies waar de strijd om kijktijd nu wordt uitgevochten.

De politieke thriller The Diplomat keert terug en trekt opnieuw volop de aandacht nu het derde seizoen voor de deur staat. Sinds de start in 2023 groeide de serie uit tot een van de meest bekeken drama’s van Netflix, en op 16 oktober verschijnt eindelijk het vervolg waar fans lang op hebben gewacht. De streamingdienst bouwde de spanning vakkundig op met nieuwe trailers en teasers die één ding duidelijk maken: het politieke spel wordt nog gevaarlijker dan voorheen.

Het verhaal vervolgt de missie van ambassadeur Kate Wyler (Keri Russell) en haar echtgenoot Hal (Rufus Sewell), die zich na de explosieve ontknoping van seizoen twee moeten verhouden tot een nieuwe Amerikaanse president, Grace Penn (Allison Janney). Zij blijkt een sleutelrol te spelen in de samenzwering die Kate eerder aan het licht bracht. Terwijl de Wylers worstelen met de waarheid, rijst de vraag hoe ver ze willen gaan om zichzelf en hun land te beschermen.

Een machtsstrijd op meerdere fronten

De vaste cast blijft grotendeels behouden, met naast Russell en Sewell ook David Gyasi, Ato Essandoh, Ali Ahn en Rory Kinnear. Nieuwkomer Allison Janney brengt als president Penn een extra laag spanning, waarbij het politieke schaakspel zich niet langer beperkt tot diplomatieke missies in Londen, maar zich uitbreidt naar de machtscentra van Washington. Daarmee verschuift de focus naar een complexe balans tussen persoonlijke loyaliteit en nationale belangen.

Met een indrukwekkende IMDb-score van 8,0 behoort The Diplomat tot de best ontvangen series in het genre. De combinatie van politieke intrige en scherpe dialogen maakte de reeks tot een vaste waarde binnen het Netflix-aanbod. De derde reeks lijkt die reputatie verder te versterken door meer nadruk te leggen op de tol van macht en ambitie.

Een nieuwe fase voor Kate Wyler

Showrunner Debora Cahn omschreef het komende seizoen als “het moment waarop Kate eindelijk krijgt wat ze wil en ontdekt hoe beangstigend dat kan zijn.” De belofte van invloed verandert in een moreel mijnenveld, waarin iedere beslissing consequenties heeft. The Diplomat lijkt daarmee een nog donkerder en relevanter hoofdstuk in te luiden binnen het politieke drama.

Zelfs een serie van het kaliber van Game of Thrones ontkomt niet aan kleine blunders. Wie goed oplet tijdens een herhaling, ziet in meerdere afleveringen details die eigenlijk niet in Westeros thuishoren. Van moderne voorwerpen op tafel tot kleine visuele inconsistenties: ze tonen aan dat zelfs een miljoenenproductie kwetsbaar is voor menselijke fouten. Toch maken juist die misstappen het herbekijken van de reeks voor veel fans extra vermakelijk.

Een van de bekendste voorbeelden is de koffiebeker die in seizoen 8 tijdens het feestmaal in Winterfell pontificaal voor Daenerys op tafel staat. De beker verdween later digitaal, maar wie de oorspronkelijke uitzending of oudere clips bekijkt, ziet hem duidelijk in beeld terwijl Jon en Tormund napraten over de overwinning. Niet veel later duiken in dezelfde laatste afleveringen nog modernere rekwisieten op, waaronder plastic waterflessen bij de raadsvergadering in de Dragonpit.

Zwaarden, littekens en magie

Sommige fouten hebben te maken met het gebruik van props. Zo is tijdens de massascène in de Battle of the Bastards te zien hoe een zwaard krombuigt bij impact, duidelijk een rubberen exemplaar voor de veiligheid. In een andere aflevering lijkt het handvat van Jon Snows zwaard, Longclaw, even tot leven te komen wanneer een reflectie doet denken aan een knipperend oog. Het effect is puur toeval, maar het moment werd online breed gedeeld.

Continuïteit speelt ook een rol bij Melisandre, wier ketting in de loop der seizoenen meer lijkt te bepalen dan de makers aanvankelijk bedoelden. In seizoen 4 baadt ze zonder sieraad maar blijft jong, terwijl dat in seizoen 6 ineens essentieel blijkt voor haar gedaante. Ook Tyrions litteken verandert gaandeweg van vorm en diepte, wat duidt op aanpassingen in make-up en belichting per aflevering.

Details die fans nooit meer vergeten

Andere opmerkelijke verschillen zijn subtieler. De dolk waarmee Bran in seizoen 1 wordt aangevallen, duikt later op met een volledig nieuw ontwerp, wat verklaard wordt door het hergebruik van props. En dan is er nog Gendry’s razendsnelle tocht door het noorden, waarbij afstanden worden afgelegd die volgens eerdere seizoenen dagen zouden kosten. Het zijn geen fouten die de serie breken, maar ze blijven voor oplettende kijkers onuitwisbaar.



Game of Thrones blijft ondanks deze onbedoelde misstappen een cultureel fenomeen dat miljoenen kijkers wist te grijpen. De blunders herinneren eraan dat zelfs in de wereld van draken en koningen ruimte is voor een simpel bekertje koffie.

Netflix biedt sinds 2013 een overvloed aan topseries in Nederland, maar tussen al die bekende titels schuilen verborgen parels die je misschien over het hoofd hebt gezien, en zeker niet mag missen. We hebben vier van deze hooggewaardeerde series voor je uitgezocht. Zijn deze titels iets voor jou?

Aranyak

---

Deze Indiase serie verscheen in 2021 op Netflix en werd meteen een publieksfavoriet. Met Raveena Tandon en Parambrata Chattopadhyay in de hoofdrol wist de productie, ondanks gemengde recensies van critici, het publiek op Rotten Tomatoes te overtuigen met een solide score van 79%.

Twee agenten, elkaars tegenpolen, onderzoeken een vreemde moord in een bergplaatsje. Ze krijgen te maken met politieke en persoonlijke agenda's en een beestachtige mythe. Ontdek het in Aranyak.

El Chapo

---

Waargebeurde misdaadverhalen blijven razend populair, en deze serie vormt daarop geen uitzondering. Het meeslepende portret van een van de grootste drugsbazen van de afgelopen decennia weet kijkers te boeien, wat resulteert in een sterke publiekscore van 80% op Rotten Tomatoes. Stream alle afleveringen op Netflix.

De indrukwekkende dramaserie El Chapo vertelt het waargebeurde verhaal van de opkomst, arrestatie en ontsnapping van de beruchte drugsbaron Joaquín 'El Chapo' Guzmán.

Jeffrey Epstein: Filthy Rich

---

Weinig namen roepen zoveel controverse op als die van Jeffrey Epstein. De in opspraak geraakte Amerikaanse investeerder staat centraal in deze aangrijpende Netflix-docuserie uit 2020. Critici tonen hun waardering met een sterke score van 81% op Rotten Tomatoes.

Jeffrey Epstein: Filthy Rich - Deze documentaireserie onderzoekt hoe zedendelinquent Jeffrey Epstein rijkdom en macht aanwendde om misbruik te plegen. Gebaseerd op de verhalen van slachtoffers.

The Residence

---

Eerder dit jaar verscheen deze mysterieuze en humoristische misdaadserie op Netflix, maar verdween opvallend snel uit de schijnwerpers. Met rollen voor Molly Griggs, Jason Lee, Bronson Pinchot en Uzo Aduba weet de serie toch indruk te maken: op Rotten Tomatoes krijgt hij een sterke score van 84%.

The Residence is een Netflix-serie over een moord die wordt gepleegd tijdens een staatsdiner in het Witte Huis. De eigenzinnige, maar briljante rechercheur Cordelia Cupp krijgt de opdracht om de zaak op te lossen, met hulp van de meer conventionele FBI-agent Edwin Park.